[Myn soete Silvia,, ontsluyt de deure]
Stemme:
Om een die ick bemin, &c.
MYN soete Silvia,, ontsluyt u deure
En laet mijn u gena,, doch eens gebeure:
Waerom ick voor u stort al mijn gebeden.
Ick bid u siet eens aen,, de sterretjes vergaen
En scheyden van de Maen,, vol treurigheden.
Den Hemel is bekleedt,, met rou-gewaede,
D'Aerd' die u slaef betreedt,, treurt om sijn schade.
De Goddelijcke glans van Lunaes ooghen
Is met veel Wolcken swert; Also is oock mijn hert
Met onverdiende smert,, Lief overtooghen.
Waerom kijckt ghy niet uyt? Ay! segt Goddinne?
En hoort na mijn geluyt,, maer blijfter binne?
Eylaes! 't gesicht getuyght mijn uwe lusjes:
Ick sie dat ghy u tijt,, met soete Min verslijt,
Hoe Silvia ghy vrijt,, met duysend kusjes.
Ist wonder dat de Maen,, niet kan gedooghen
De luycken op te slaen,, van haere ooghen:
Op dat de duysterheyd my soud' onthouwen
Het licht, om niet te sien,, my geen verdriet sou schien
So ried zy mijn te vlien,, sonder t'aenschouwen
Wie datter by u stond,, die na sijn lusten
V rood Coraele mond,, so smaeckend' kusten,
Dat ick het buyten deur by na kost hooren.
Ick docht, o Silvia! Siet een reys waer ick sta,
Of kijckt mijn doch eens na,, mijn wt-verkooren.
Maer neen, 'tmogt al niet sijn,, 't mogt niet gebeuren
V Coridon vol pijn,, Ging droevigh treuren,
En voeden sijn gedacht met veel gepeynsen.
En ick dacht in het endt,, dit ben ick ongewendt.
O Silvia! wie kent,, u listigh veynsen?
|
|
Auteursrechtvrij