Vermakelijcke uyren

[Grucella, die gekroonde teepels tooght]

Stemme:
Periosta, die met traeghe stromen, &c.

GRUCELLA, die gekroonde teepels tooght,
Waer door de Lent uw's Ieught is op-gequeeckt,
Als ghy de borsten van u Moeder sooght,
Aen wiens volmaecte schoonheyd niet ontbreeckt,

[p. 90]

 

Heeft u Natuur met graeghten so begaeft

 

Dat schoonheyd heeft u dorsten selfs gelaeft.

 

Ha! schoone, die met u verweent gelaet

 

Door heus bestier mijn koele borst ontfonckt,

 

Als ghy de glans van u bruyn ooghjens slaet

 

Op mijn, en my eens lodderlijck toe-lonckt:

 

Dan denck ick, ach! wat of de Nimph verweckt,

 

Dat zy mijn tot haer tergend' lockt en treckt?

 

Maer als ick mijn dan weer te recht bedenck,

 

En dat de vrees mijn krancke hoop bestrijt:

 

Dunckt my dat ick mijn hert in traenen drenck,

 

Om dat ick denck, Goddin, ghy veynsend' sijt.

 

Veynst niet voor mijn, die 't veynsen niet verstaet:

 

Ist dat ghy't meent, u meening blijcken laet.

 

So sal ick u (Goddin) met alle deught

 

Doen blijcken, dat ick niet ter Wereld acht

 

So aengenaem als u jentiele Ieught,

 

Wiens Lenten bloeyt stadich in mijn gedacht.

 

Ghy soud voorwaer bevinden mijn Goddin

 

Trou in u dienst, standvastigh door de Min.

 

Minne die ick tot mijn beminde draegh,

 

Maer sonder hoop, eylaes! van weder-min.

 

Beweeght ghy niet door't klagen dat ick klaegh?

 

Hoe of ick dus tegen mijn selven bin:

 

Dat ick bemin, die, die mijn Min versmaet,

 

En niet en meent het geen zy blijcken laet?