|
| |
[Wie ist die dus versteurt mijn voedende gedaghte?]
Stemme:
In't midden van de Lucht heeft Jupiter, &c.
WIe ist die dus versteurt mijn voedende gedaghte?
En stort hier voor mijn deur bedroefde Minne-klaghte?
Goddin, het is u Slaef: die met eerbiedigheyt
Voor't Altaer neder-knielt van uwe Majesteyt.
Versoeckende, Goddin, genaed' mijn mach gebeuren
Dat ick hier in de nacht u soete slaep kom steuren,
Almachtige Iuffrou, Vooghdesse van mijn Ziel,
Wanneer onlangs verleen een Nectars soetheyd viel
Van't purper bloosend' rood uw's Lipjes, die met lusten
U Dienaer, en u Slaef so soet smack-mondend' kusten
Heeft soetheyd van die smaeck gevoed, Lief, mijn begeert,
Die op het vyer van mijne Liefde distileert,
De soete na-smaeck van het bloosend' rood uw's kaecken,
Waer dat Natuur, de Liefd', doet door de lust na haecken.
Dies mijn versoecken is, almachtige Goddin,
Dat wy eens handelen van ons voorgaende Min.
Iongman, 't is u bekent, hoe vaeck dat ick door reden
Op alle vriendschap heb u menichmael gebeden
| |
| |
Dat ghy doch staecken soud' u vruchteloose Min,
Vermids ick tot die staet noch niet genegen bin.
Heb ick u niet so vaeck in erenst voor-gehouwen
Dat ick in't minste niet genegen ben te trouwen.
En heb ick u daer van d'oorsaeck niet onderrecht,
Dies ick verwondert ben ghy sulcx noch onderlecht.
Iuffrou het gaet met mijn alleens als een gevangen
Die met een soete hoop vermenght sijn suer verlangen:
Hy waent door hoop t'ontgaen het p'rijckel van de nood
So lang hy niet en is verwesen totter dood.
So doen ick meed' Goddin: de hoop voed mijn vertrouwen
Dat wreedheyd niet en sal gestadigh woonplaets houwen
In u jentiele borst noch nijdigheyd sal sijn
Een oordelaer voor u, om te verwijsen mijn.
Ick hebbe vaeck gehoort hoe dat der Maeghden sinnen
Met klaghten en gebeen, door trouheyd, sijn te winnen.
Maer ach! ist al vergeefs wat klaghten dat ick doe?
Ghy stopt u ooren steets voor mijn gebeden toe.
Ey! soete vyandin, wilt mijnder eens ontfarmen;
Hebt mee-ly met u slaef, door mijn wee-moedich karmen,
Het schijnt dat ghy beleeft mijn Min slaet van der hant;
Maer hoe men Min meer blust, hoe dat sy heeter brant.
Wt-muntende Princes: u wel-gestelde leden,
Het op-gepronckt cieraet van u Eerbaere zeden,
Ontstaecken in mijn borst een blaeckerende vlam,
Waer door mijn minnend' hert in Liefdens boeyen quam.
Gekluistert, na u wil, aen Kettens van ellenden,
Waer't fleurtje van mijn Ieught in treurigheyd sal enden
Door dien ick Min vergeefs, ô wt-verkooren Maeght!
Vermits u wreede sin mijn trouwe Min mishaeght.
Om dat mijn Min mishaeght, strijdt u de reden tegen,
Dat ghy door Liefde sijt tot u verdriet genegen.
Niet mijn genegentheyd, maer u vermogen macht
(Goddin) heeft mijn alleen tot dit verdriet gebracht.
Mijn macht, o neen ghy doolt, neen jongman, 'tsijn u sinnen
Die lieven ongegrond, op hoop van weder-minnen.
Die vruchteloos van u vertrouwen werd gevoet.
So is het dan u macht die mijn dees quelling doet.
| |
| |
Mijn macht en isset niet; maer 't is u misvertrouwe.
Gesproten wt u macht, vermogen groote Vrouwe,
Door straf die ghy mijn doet.
Rechvaerdelijck ghy lijt.
So dat ghy door u straf oorsaeck mijn's quelling sijt.
Dat's met u eygen wil; daer heb ick reden tegen:
Ghy Lieft, en die ghy Lieft, is tot geen Liefd' genegen.
So dat (mijn's oordeel) ghy u eygen quelling maect,
Die niet en eyndight, 't zy dat ghy u Liefde staect.
Ach! wt-verkooren Vrou, eer ick u Liefde derve,
Sult ghy veel eerder mijn thien-duysend do'on sien sterven.
Men sterft so van geen Min, de Minnaers ist gemeen
De Tong komt met het Hert daer in niet over een.
Gelooft Nimph dat mijn Tongh getuygt de grond mijn's herte
En geeft u te verstaen mijn ongeveynsde smerte.
U smert die is mijn leet; doch die daer schuld aen heeft
Dat acht ick sijt ghy selfs; dies zy u straffe geeft.
Schuldigh, om dat ick Min, doet Liefde mijn dit lyen.
Ghy voedt mijn swacke hoop, Lief, met een kranc verblyen.
Ionckvrou het is te wreed, 't geen ghy aen mijn betoont.
Ionck-vrou het is mijn leed, dat sulcke strafheyd woont
in een so lieven Maeght (als ghy) o fleur der Vrouwen.
Met reden moght men u voor de volmaecktste houwen
Die d'Aerdens-Bodem draeght, indien dat ghy maer liet
De wreede strafheyd, die u trouwe Slaef geschiet.
Wat diensten ick u doe: 't is nimmermeer te deghen.
Isser gheen hoop voor mijn u hertje te beweghen?
Isser gheen kans voor mijn? Die troosteloos hier stae,
En Offer Hert en Ziel Ionck-vrou om u genae.
Isser gheen troost voor hem, die om u brand van Minne?
En isser gheen vermaeck voor mijn versufte sinne?
Isser dan gantsch gheen hoop, die mijn ellend versoet?
Isser gheen medely in u jentiel gemoet?
Is u Ys-koude hert so vinnigh dan bevrooren,
Dat om t'ontdoyen al mijn klachten sijn verlooren?
Goddin, eylaes! Goddin; Goddinne, dus versteent
Dat ghy in u gedacht mijn liefd' gheen plaets verleent?
Om dat ick u niet lief, hoord ghy u liefd' te staecken.
Genomen dat u klaght medoogend mijn moght maecken,
| |
| |
Dat ick begeerte kreegh u klaghten te voldoen,
Met wat begeerte soud' ick u begeerte voen?
Om my te doen verstaen de verborghen secreten,
Die u begeerte wil dat mijn begeert soud' weten;
Of schoon de tong al is vertaelster van het hert,
En dat u klaght getuyght de oorsaeck uwes smert.
Hoe soud ick weten of het hert die smert moght raecken?
De Minnaers sijn geveynst in al haer doen en saecken;
Dies loof ick niet dat uwe smert het hert aen-gaet.
De tong, Goddin, de tong is (dat ghy't recht verstaet)
De Mens van God verleent, op dat men 't herts secreten,
En d'een des anders sijn begeert soud' keunen weten;
Doch heeft u Hoogheyd vrees, dat woorden door de schijn
Met meening in het hert (Goddin) niet eens en sijn:
Om dat te weten, kent ghy licht mijn Lief bekomen:
Stelt mijn in doods gevaer, alwaer ick sonder schromen
(Ter liefden van mijn Lief, tot teecken van mijn trou)
Mijn leven, lijf, en ziel, gewilligh waeghen sou.
Veel woorden, sijn vergeefs, en tijd onnut versleten.
Iongman wel lichtelijck soud' ick mijn hier vergeten.
De tijdt die eyst vertreck. En voor u diensten ken
Ick gheen vergelding doen, als dat ick danckbaer ben.
Goddin eer dat ghy scheyd (soo 't anders niet mach wesen)
Versoet mijn swaere pijn, verlicht mijn banghe vreesen.
Ick kniel ter Aerden neer; voldoet mijn laetste eys:
Schiet in mijn teere borst u Pijltjes noch een reys.
Mijn Nimphjen, eer ghy vlught, laet mijn u soete kaecken
Bedrucken met mijn Mond, u lieve lipjes raecken,
En u bedoude Mond, druckt weder aen de mijn,
En laet mijn doch een reys in Venus Hemel sijn.
|
|
Auteursrechtvrij