|
| |
Sevende Handelingh.
CONINGH, met al 't Hof.
Floriaen voor 't Recht.
ALso mijn levens-tijd loopt op het laetste endt:
(Mids wreed geluck op mijn haer straffe plaghen zendt)
Kniel ick ootmoedigh neer voor uwe Majesteyt:
Gebruyckt gheen straffe, of betoont medogentheyt.
Laet mijn doch so veel van u Mogentheyd verwerve:
Cecilia noch eens te spreecken eer ick sterve.
Scherprechter doet u plicht.
Mijn Heer, wilt my toe-laten
Dat ick (voor't alder-laetst) met haer een woort mach praten.
U beed' werdt u vergunt: doch spoedigh ende ras.
Te nemen lang wt-stel, en komt nu niet te pas.
Gaet haelt haer voor den dagh.
Cecilia! CECI. Mijn Lief.
Wat baet dit bitter schreyen?
Het valt mijn Ziel te swaer van uwe Ziel te scheyen.
God heeft het so gewilt. Zijt met sijn wil te vreen.
Ick heb de straf verdient; die ghy Lief hebt geleen;
Dus bidd' ick u: versoeckt het leven te verwerven.
Laet mijn (die d'oorsaeck ben) voor u, mijn Herder, sterven.
Ghy hebt (na u verdienst) met straffe al voldaen;
Dies wil ick voor het Swaerd nu neder knielen gaen.
Mijn Engel! staeckt u re'en: Tijd wil ick mijn bereye
Om mijn getrouwe Ziel van 't Lichaem te doen scheyen,
| |
| |
Na d'Hemelen, wiens vreught ick boven 't Aerds verkies.
Daer sal gheen vreughde sijn: door rou van mijn verlies.
Goddin, ey! staeckt u rou, u treuren, en u weenen:
Het lichaem blijft u by; de ziel wil God verleenen
Een plaets in't Hemelrijck. Vermogen God: ick kniel,
En offer willigh u mijn onbesmette ziel.
Mijn ziel beveel ick God. Het lichaem, mijn Goddinne;
Om dat ick sterven moet, door-dien ick trou beminne.
Als ick ben doot,, door liefde groot,
So stelt met Letters op mijn Graf:
Dat ick Goddin,, sturref van Min,
Als ghy verscheyd,, en mijn verbeyd
In d'Hemel, by Godts wt-verkooren:
Sal ick mijn hert,, in droeve smert
(Lief) soecken te versmooren:
Dat ick u dra,, mach volghen na
Mijn Lief, door Liefd' getrouwe:
'k Sal na u doot,, mijn suyv're schoot
(Lief) so lang suyver houwen.
Gaet brengt haer weer van hier: Dit sal't hem so wel doen.
Scherp-rechter; vaert ghy voort: wilt met het recht u spoen.
Mijn Lief, om 't heete vyer uw's Vaders wraeck te blussen
So scheyd' ick: En voor't laetst' moet ick u noch eens kussen.
A Dieu, a Dieu, mijn Lief, tot dat wy by den Heer
In's Hemels hoogh Palleys malkander groeten weer.
A Dieu voor 't alder-laetst'. Met God geselschapt weest.
In uwe handen Heer beveel ick mijnen Geest.
Cecilia wert binnen ghebracht. Floriaen, knielende voor't Swaerdt, werdt van Diana verlost, die (in Herders gewaedt comende) het Recht op-houdt.
Houd op Scherp-rechter, houd: de straf is onrechtvaerdigh.
Maer ghy Florentius, ghy sijtse beter waerdigh.
Treed eens in u gemoedt; u selven daer besiet;
Ghy die misdadigh sijt, bestraft de vromen niet.
Sacht, Herder, niet te hoogh: of 't sal u licht berouwen.
Het gheen ick seg, mijn Heer, dat sal ick staende houwen.
| |
[pagina t.o. 80]
[p. t.o. 80] | |
Hij die onschuldichlijck als schuldich schijnt te lijden,
De grootste schande en smaedt: Ia self de bittere doot.
Is vrolijck van gemoedt. want in sijn grootste noodt
(Zijn hart op god gevest) hoopt een mael te verblijden.
De deucht en vreest niet smaedt tot loon alhier te erven.
Maer tracht na hooger Lot: En sij gedenckt te sterven.
| |
| |
Besiet my vry te recht: Ick weet ghy my wel kent.
Siet hier Diana selfs; die dese Boeren kleden
Aen haere lichaem trock, door de genegentheden
Die zy tot uwaerts draeght. Florenti: u gewis
(So ghy dat weten wilt) is de getuygenis:
Dat ghy mijn hebt getrout; getrout met swaere Eeden;
En (na 't genot uw's lust) beloften overtreden:
Gedenckt u niet den tijd, Florenti: dat u tongh
Met schoone woorden mijn tot u begeerte dwongh?
Gedenckt u niet den tijd: dat ghy trou swoert te houwen
So lang daer sterren aen den Hemel wesen souwen?
Gedenckt u niet: den tijd van de verseeckertheyd,
Die (om der Eeren wil) nu niet en dient geseyd?
Wat wreedheyd terght u wraeck te boeten aen een Herder?
Treed maer in u gemoed, o Prins! en loopt niet verder
In stricken van de zond'. Het is genoegh aen mijn.
Gedenckt te sterven, ach! ghy sult te vrede sijn.
Ick sta, gelijck versuft, en in 't gemoed geslagen.
Niet waerdigh op mijn zijd' dit staele punt te dragen.
Daer leydt het neer in d'asch. 'tIs niet gebruyckt als't hoort:
Mids het tyrannelijck heeft menigh Ziel vermoort.
Berou, hoe schielijck komt ghy mijn 't gemoedt om-roeren.
Ick ben onwaerd de naem, de naem eens Prins te voeren.
De zonde die en had so verr' mijn noyt gebracht
Hadd' ick die waere Spreuck wat beter overdacht.
Dan goedertieren God, d'alder-grootste zondaeren
Als zy bekeerden haer: Gods liefste vrienden waeren.
Ontfangt mijn in genaed', so ghy den Moord'naer deed:
Ghy weet het goede God, mijn zonden sijn my leed.
Vermoghen Majesteyt: mijn misdaed wilt verschoonen;
Gelijck ick bidd' dat my gelieve te betoonen
Den Herder sijn genaed': die niet en heeft misdaen;
Also ick schuldigh ben, laet mijn de dood ontfaen.
Ha! Hemel, wat ick sie. O God! ken u vermoghen
Dees valscheyd in den Mensch aenschouwen, en gedoghen?
Florentius dus valsch! Ick schricke van de daet.
Verdoolt so is de Mensch, die'm op den Mensch verlaet.
| |
| |
Ghy vromen Herder (die in't minst' niet hebt misdreven)
'k Wil den verrader u in uwe handen geven.
Strijckt vonnis, na u wil; en wilt hem straf verlienen.
Ghy sult voortaen sijn staet in't Coninckrijck bedienen.
Groot-mogend' Majesteyt: 't staet u mijn te gebien,
En na gehoorsaemheyd so moet u wil geschien,
In al wat ick vermach, ten dienst, na u begeeren;
Maer niet in het gebien. Laet ick mijn Schaepjes heeren
In vryheyd, na mijn wensch. So 't u believen zy
Is mijn versoecken: stelt den Prins voor dees tijd vry.
O! spieghel aller Deught: ten aensien u begeeren
Sal ick u vroom versoeck toe-staen, en consenteeren.
't Berout my dat ick u heb dit verdriet gedaen.
Ick was verleydt: Den Prins heefter mijn toe geraen.
Verhaelt mijn u geslacht, en waer ghy sijt gebooren.
In Vranckrijck; daer ick laetst mijn Ouders heb verlooren;
Mijn Vader van geslacht, wt Conincklijcke stam,
Doch ongunst (door de Crijgh) ons dat geluck benam.
So dat ick nu (door nood) dool als een Schapen-hoeder.
Cirus mijn Vader was, en Isabel mijn Moeder.
Dit draegh ick tot getuygh: mijn Vader in sijn leven
Heeft (tot gedachtenis) mijn desen Rinck gegeven.
Die Namen, en dien Rinck, die sijn my wel bekent:
't Waren mijn Ouders meed'. Dies ghy mijn Broeder bent.
O! al-vermogen God: hoe wonder sijn u wercken,
Gelijck wy dagelijcks aen al u doen bemercken.
Mijn Broeder Floriaen! wat wonder brengt den tijt.
Ha! Hemel, wat ick sie: dat ghy Diana sijt.
Mijn Suster! wie sal u getrouwe deughde prijsen?
'k Moet Broederlijcke Liefd' met dese kus bewijsen.
O! Goden groot van macht: Wat laet ghy niet al toe?
Wat isser doch in mijn, daer ick u meed' voldoe
Deught-rijcke Coningin, Lof-waerde Floriaen?
(Niet waerdigh mijn gesicht tot uwaerts op te slaen.)
Niet door mijn daden valsch weet ick u te betoonen
Eenighe diensten, die mijn vuyligheyd verschoonen.
Dus offer ick mijn op in u genaed' en macht:
Straft mijn niet na verdienst, maer na u goetheyd acht.
| |
| |
Mijn daden waerdigh sijn; ick heb te veel bedreven:
Mijn zonden meerder sijn als men my ken vergeven.
Florentius, staet op; en u beloften hout;
't Is u vergeven: overmids ghy hebt getrout
Tot uwe Echte Vrou, mijn Suster. Wiens begeeren
Is: dat ghy Echtelijck haer wederom sult eeren.
Genadigh Iongeling: ghy sult, na u gebien,
Mijn dienstigh, als u Slaef, en Dienaer, willigh sien.
Treed al-te-saem met mijn. Ghy Floriaen, na desen,
Sult als mijn Erf-genaem van desen Scepter wesen:
Voor u volmaeckte Deught geniet ghy (tot een loon)
Mijn Dochter, tot u Vrou, een Scepter, en een Croon.
Binnen.
HOE schielijck toont het blind geluck
Haer troost, na langh geleden druck;
En met haer gaven meest verblijd
Die met onschuld geduldigh lijd.
O! die maer troulijck God betrout:
In God sijn hoop verseeckert hout.
Indien hy vast op God blijft staen
Gheen valsche leughen ken hem schaen.
Wie smaedt lijd van sijn even Mensch:
Zijn lijden brengt hem tot sijn wensch,
Hoe seer den smader hem bestrijdt,
Trots al de ghene die 't benijdt.
't Onlijdsaem hert (door valsch besluyt)
Soeckt leedt met leedt te drijven uyt.
Verwinning 't lijdsaem hert beklijft:
So hy in't lijden willigh blijft.
Den smader lijdt gheen meerder smaet:
Dan dat hy 't hert van dien hy haet
Met wrake, als een wreed Tyran,
Niet na sijn lust verwinnen kan.
Maer die sijn lijden duldigh draeght,
Zijn ziel, door't lijden, Godt behaeght,
En maeckt hem van de wraeck sijn Heer:
Die komt altijd tot sijn begeer.
| |
| |
Door valsch beleyt, den dullen Mensch
Geraeckt hier selden aen sijn wensch;
Maer die sijn onschuld duldigh lijdt,
Werdt Meester van die valsche strijdt.
De wraeck sijn eyghen Heer bedrieght:
Als hy sijn even-Mensch belieght.
De schande werdt sijn over-Heer,
En doet hem derven sijn begeer.
De leughen heeft vaeck sulcken schijn:
Dat waerheyd heel verdruckt moet sijn.
Maer 't vroom gemoed troost sich daer aen:
Dat zy niet ken geduurigh staen.
Hy brengt sijn Ziel in Godes Haet:
Die valsch na sijn begeerte staet;
En om 't verkrijghen vinnigh strijd,
Gewapent met een valsche nijd.
Die, seg ick, doet sijn Ziel te kort:
Wiens wraeck het valsch begeeren port.
Dat goed is snood te achten dan:
Als lust wraeck niet verkrijghen kan.
Hy heeft een valsch en quaed beleyd:
Die van sijn even Mensch iet seyd,
Dat hem in Eer en Faem geraeckt,
So hem de daed niet vuyl en maeckt.
Maer ach! een vuyl, met logentael,
Dat siet men daegh'lijcks menich-mael:
Sal dickwils vromen schand' op-laen,
Om so sijn vuylheyd voor te staen.
Ach! die de deughde meest ontbreeckt:
Meest van de deughde roemt, en spreeckt;
Op dat so door een goede schijn
Sijn snoode daedt bedeckt soud' sijn.
Soo't na 't gemeene Spreeck-woord gaet:
Het schurfste Schaep het luydste blaet.
Die't meeste gort heeft op sijn tongh
Dickwils de schoonste deuntjes zongh.
Florentius, den Prins,, Dacht gisteren gheensins
Dees schanden te verwerven.
Dus wilt ghy sijn gerust: Schept in de deught u lust.
O Mensch! Gedenckt te sterven.
Eynde des tweeden Deels.
|
|
Auteursrechtvrij