|
| |
Vijfde Handelingh.
FLORIAEN. CECILIA.
ALS ick Hemel ende Aerd',
Ongelijck van lof en waerd',
Denck ick om u schoon Iuffrou.
Iuffrou, die mijn ziel gebiet,
D'aerde heeft so waerdigh niet:
Dat ick Coninckrijck, of Kroon
Ruylden, als aen u persoon.
Had ick Keyserlijcke maght
(Waerdigh u wt-heemsche praght)
Niemand als mijn schoone Vrou
Croon, Rijck, Scepter hebben sou.
Maer, eylacy! schoone Maeght,
Aen-gesien dat u behaeght
| |
| |
Eersucht, pracht, gebied, en staet,
Coom ick aen u veel te quaet.
Schoone Maghet, trots van leen,
En van lichaem braef besneen.
Niet voor een gemeene bloedt:
Maer voor Princen op-gevoedt.
De Liefde heeft geen wet; maer kiest na liefds-vermogen;
So dat Liefd' niet op't goedt, maer op de keur moet oogen,
Die door genegentheyd van Liefde werdt gevoedt:
Dat's rechte Liefdens-aerts, so ghy bekennen moet.
Goddin, het is wel waer, ick hebber gantsch niet tegen:
Het goed is van geen waerd, waer-mer niet toe genegen.
Genegentheyd maeckt waerd, 't zy waer op men die voed;
So dat (mijn's oordeels) niet rijckdom bestaet in 't goed:
Maer oock in kleynigheyd, daer men toe is genegen;
En sich vernoegh'lijck houd wanneer het is verkregen.
Groot goed geen rijckdom maect. Mijn's oordeels, houd ick wis.
Dat het genoegen d'alderbeste rijckdom is.
Goddin, na dat ick heb u kloecke Brief door-lesen:
Heb ick mijn hoop gevoed met hondert duysent vreesen;
En kniel eerbiedelijck voor uwe Hoogheyd neer:
Of 't is tot proef, Me-vrou, of ernstigh u begeer?
Kost ick met hert en ziel het sellefde getuygen:
Ick soud' gedienstelijck ter Aerden neder buygen,
En offeren u op: mijn hert, mijn ziel, 't gemoet,
Dat u (mijn tweede ziel) so seer beminnen doet.
Goddin, 't is mijn genoegh; de oorsaeck van mijn vrese,
Sal d'oorsaeck (so mijn dunckt) oock van mijn sterven wesen:
Ten aensien het gebied, en Conincklijcke macht,
U Vaders Heerschappy, u Princelijck geslacht,
U Vrienden rijck van Haef, als machtich van vermogen,
Sullen (Princesse Vrou) in geender wijs gedogen
Dat een on-Edel hert, de heusheyd ongewent,
V (hoogh-gebooren Vrou) en 't groot geslacht dus schent:
Dat ghy verlaten soud u wel-gewenschte leven,
En om een stroyen hoedt de Goude Kroon soud geven.
Te groot is u waerdy: u voeght gheen grove rock,
Een grove Herders Py, een dorre Haes'ren-stock.
| |
| |
Ick hebbe niet, Goddin, het gheen my soud verschoonen,
En op't duysendste deel u trouwe deughden loonen.
Een arrem Herders Zoon: bot, plomp, en slecht van staet,
Die met een kleyn getal van Schaepjes omme-gaet.
Een vreemd verschoveling; die nietigh is van machten;
Niet waerdigh, dat men hem so waerdigh soude achten.
Wt-muntende Princes: ick hebbe macht noch goedt,
En ben in soberheyd by d'Herders op-gevoedt;
Die niet haer schatten, maer getrouwigheyd (Goddinne)
De herten steelen van de rijcke Herderinne.
Een Herder niet (gelijck een Hovelingh wel doet)
Draeght op sijn rijckdom trots, maer op sijn trouheyd moet.
En waer't dat boven dien trouheyd best kost vernoegen,
So soud' ick my ten dienst der Goden eerst gaen voegen,
En storten mijn Gebeen: dat haere Godheyd my
Behulp'lijck wilde sijn ten dienst na u waerdy.
En dan, deughd-rijcke Maeght, soud ick met mijn gedachten
(So veel als ick vermoght) u verdiensten betrachten,
En mijn dienst-willichlijck begeven onder dijn,
Dat door mijn trouwicheyd ick maer u slaef moght sijn.
Niet isser meer in mijn. Niet meer weet ick te geven
Dan dat ick (ist u sin) tot uwen dienst mach leven.
Voort voor de rest niet meer. Verstandighe Goddin
Let wichtigh op de saeck, en siet het verder in:
Laet wijse achterdocht, met sorghen, over-weghen
Wat swaerigheden in dit stuck al sijn gelegen.
Misschien dat u (Me-vrou) de reden so veel leert
Dat u Deughtsamich hert sijn gunsten van mijn keert.
Mijn onverkeerlijck hert, onmoogh'lijck te verkeeren,
Blijft Floriaen standvast by 't eerelijck begeeren.
Kent ghy recht Liefdens-aert, so weet ick wel dat ghy
Niet sonder reden sult hier in verschoonen my:
Dat ick lichtvaerdigh niet, maer met voordachte sinne
En rijpelijck beraedt dit sellifde beginne:
So weet dat ick mijn oogh sloegh op u kleene staet,
En u vernoeging, die het Hof te boven gaet;
Wiens overvloedigheen haer gheen vernoeging deelen
Maer (door begeert) tot meer vernoeging haer ontsteelen.
| |
| |
Ten anderen, so heeft my neffens dien behaeght
U deughd-lievende Ziel, die ghy in't lichaem draegt.
U trouwe ned'righeyd mijn teelde boven alle
Een gunstigh hert tot u: dat met een wel-gevalle
Van't Herders leven. In vermaeck, en kleyne lust
Soght een by u te sijn, in aengename rust.
Ick kies voor 't Hof, het veld: so ick gerust mijn leven
Moght onbekommert tot een Herders dienst begeven.
Het staet mijn Vader toe, 't is waer, my te gebien,
En na gehoorsaemheyd so moet sijn wil geschien.
Maer 'k ben in Liefde vry,, van al sijn Heerschappy.
Liefd' wil na Liefds-behagen,, 't Gebieden sijn ontslagen;
En acht meer als het goedt,, de rijckdom van 't gemoedt:
Dat's willigh na te treden,, de keur der sinn'lijckheden.
En so mijn Vaders Wet,, het selfde mijn belet:
Wil ick aen gheen groen Heyde,, met u de Schaepjes weyde
Veel liever, als met dwanck,, te minnen tegens danck.
'kHeb mijn gedacht gegeven,, vaec op het Menschen leven:
Veel staten oock van dien,, aendachtigh in-gesien;
Die ick so valsch bevijne,, als zy wellustigh schijne.
Ia so valsch oock (dunckt mijn) als zy verganck'lijck sijn.
Niet anders is het leven,, als roock; door wind verdreven.
Wat is de overdaet,, als ons de ziel verlaet?
Wat isser voor de Menschen,, hier beter doch te wenschen:
Als dat men sich vernoegt,, Met 't geen ons God toe-voegt?
Vernoeght in vrolijckheden,, het leven te besteden;
In kleynigheyd, na wensch,, dunckt my, is voor den Mensch
(Als men gedenckt te sterven,, en dat men moeten derven
Het leven, door de dood) een blijdschap in de nood.
Dus Floriaen laet varen,, u sorgen, vol beswaren.
En maeckt u selven Heer,, van mijn, door mijn begeer;
Die 'k na u wil sal voegen,, en met u staet vernoegen.
't Leven is sonder strijd,, in kleynheyd onbenijd.
Goddin, voorwaer Goddin, ghy dwinght my, o Goddinne,
Met hert en ziel, Me-vrou, tot u beleefde Minne.
Dan 't alder-meest dat my in dese saeck beswaert:
Dat ick u trouwe deughd, na sijn verdienst en waert
Geensins vergelden kan. Doch so ick can betreffen
| |
| |
Mijn voorgaende geluck, sal u mijn staet verheffen
Verr' boven eenigh Prins, of eenigh Konings kint,
Door trouwe Liefde, daer u slaef u meed' bemint.
V trouwigheyd die ist waer op mijn Ziel vertrout.
Door u getrouwigheyd mijn trou verseeckert hout.
Wat can den Hemel aen de Menschen meer verleenen?
Als dat twee zielen trou in trouwigheyd vereenen.
Wat aengename vreught: 't genieten na begeert?
Ist aengenaemste dat natuur den Mensch vereert.
't Is recht den aert der Liefd': te volgen Liefdens wetten.
't Is rechte Liefd': de sin, daer 't keur gebiedt, te setten.
Ach! daer men so vereent, verdrijft men twist en haet.
Door dien oprechte Liefd' het al te boven gaet.
De Liefd' vermagh het al: dies min ick sonder schromen,
De Liefd' verschoont het al wat iemand op mach komen.
De Liefde, door haer deught sterrict een Minnaers moet.
De Liefde, door haer deught, rijckdom versmaden doet.
De Liefde soet van aert, ken veel gebreecken heelen.
Waer ware Liefde heerscht, sal haet geen vreughde steelen.
De Liefde die maeckt rijck; en dat niet sonder reen.
De Liefd' vernoeght het al: S'is met een kleyn te vreen.
Mijn dunckt geraden, Lief, dat wy dit laten steecken:
En dat ghy mijn bewijst met eenigh seecker teecken
Dat mijn oprechte Min en trouheyd u behaeght.
Goddin, aensiet u slaef, die in sijn handen draeght
Een dorre Haes'ren stock. Een stroyen hoedt by desen,
Niet met gesteenten braef, en perr'len wt-gelesen,
Omcingelt, en verciert. Geen gaven meer by my.
Dit Lichaem overdeckt met dese grove Py,
Draeght iets dat ick u tot verseeckering wil jonnen,
Ist saeck dat ick u daer meed' sal vernoegen konnen;
Al-hoe-wel dat het is het alder-waerdste pand,
Te toonen u mijn trou; So reyckt my toe u hand;
Goddin: het is mijn ziel, tot uwe liefd' gebooren,
En so ick't niet en meen, so gae die selfs verlooren.
Goddin: het is mijn ziel, mijn leven, die in nood,
Sullen sijn tot een pand, getrou tot in der dood.
Goddin, voor wien ick kniel, eerbiedigh neder buyghen:
| |
| |
Laet ick het met een kus u lieve lipjes tuygen,
En u bedoude mondt druckt weder aen de mijn:
Dat trou, met trou, mijn Lief, gelijck beloont mach sijn.
Mijn dunckt het nu genoegh. Dat wy dit lieten steecken
Tot morgen, dat ghy my dan eens quaemt weder spreecken,
Op dat wy met voordacht ons wijselijck beraen:
Hoe wy met stil beleyd best trecken hier van daen.
Vaert wel, mijn tweede ziel.
Ghy ooc mijn wel-beminde.
A Dieu, tot morgen. Dan sult ghy my hier weer vinde.
Bin.
NA dat den Coninck hem te vangen heeft belast,
Dient my nu naerstelijck op dese saeck gepast
Ha! plompert: 't geen dat ghy hebt listigh voor-ghenomen,
Daer (sweer ick) sult ghy nu noch nimmermeer toe comen.
De tijd eyscht geen vertreck: zy sijn voordacht te gaen,
Het geen ick wt haer mond flus selver heb verstaen.
Allerd wt.
Daer komt Allerdus aen; die ick dese secreten
(Als mijn getrouwe vriend) sal trouwelijck doen weten.
Allerde, wel te pas. De tijd van u af-sijn
Die scheen my duysent Iaer, door oorsaeck: dat ick mijn
In nare eensaemheyd heb langen tijd begeven.
Ick acht my sonder u (mijn vrund) als sonder leven:
Also ick van u deughd, en trou, verseeckert ben;
So isser niet dat ick voor u verborgen ken;
Dies wilt aendachtelijck eens letten op mijn reden,
Die tuygen sullen u Cecilia's vuyligheden,
Die ick niet lang verleen hier met met oogen sagh:
Als zy (door Minne-lust) by desen Herder lagh
Op een verborgen plaets, in't dighste van 't Bosschage,
In geyle dertelheyd, oneerlijck in boelage.
Dit dreef mijn voort na 't Hof: Ick gaf 't den Coninck aen;
Die voort belasten: dat men haer soud' vangen gaen.
Dies bid ick u (Me-vrund) dat in de Noorder hoecken
Ghy spoedigh derwaerts vlught om dese twee te soecken.
En ick treck Zuydwaert wt, op dat geen tijd en spilt.
Ick bidd' u spoedigh doch.
Daer niet voor sorghen wilt:
| |
| |
Ick gae door Bergh, en Dal, door Lommer, en door Linde.
Ghy sult aen Allerd een getrouwe Vriend bevinde.
Florentius, en Allerdus weder uyt: Hebben Floriaen ende Cecilia ghevanghen.
WAt leydt men my te last? Waer in heb ick misdaen?
Dat ick gevanghen moet in Ys're boeyens gaen.
Dat sal dees stomme Brief sijn Majesteyt getuyghen.
U daden waerdigh sijn de neck voor't swaerd te buyghen.
|
|
Auteursrechtvrij