|
| |
Vierde Handelingh.
ICK daght vast by mijn selfs, also ick herwaerts ging:
't Verloopen van de tijd verandert alle ding.
Tot wat geluck, soo't scheen, had my de tijd verkooren!
Het geen ick door de tijd weer quackloos heb verlooren.
't Verlies van mijn geluck: ist af-sijn van de Maeght,
Voor wiens bewesen deugt mijn hert danckbaerheyt draegt.
Cecilia, Goddin, als ick nogh met mijn ooghen
Aenschou de plaets: waer mijn de krachten uw's vermoghen
Drijven met hert en sin; met ziel; ja met gemoet
(Gelijck de Zeyl-steen 't Yser na hem trecken doet)
Ter plaets, daer ick geknielt so menighmael Goddinne
De Goden offer, in den tempel mijnes sinne,
Op't Autaer uw's waerdy, verdiensten van u deught;
Hoe-wel dat ghy door-dien, Princes, veel meer vermeught
Als ick vergelden kan. Niet-tegen-staende dese
Doen (na vermogen) my voor dees tijdt danckbaer wese.
Waer was doch mijn gedaght (ha!) doen ick heb versmaet
U aen-geboden gunst? Die 'k wensch. Maer al te laet.
Waer was mijn domme geest: doen ick my liet ontvlieden
So onbedaght de gunst die ghy mijn aen quaemt bieden?
| |
| |
U aengeboden gunst, u vriendelijcke reen
Die sloegh ick van der hand met sulcken plompen Neen.
Berou, eylaes! berou: hoe plaeght ghy mijn gedachte,
Die door geheugenis verlooren luck betrachte.
't Geheugen van u deughd herwenscht verloopen lust.
Mijn ongerustigh hert voedt op versmade rust.
Mijn wenschen te vergeefs; gelegentheyd verloopen;
Versuymenis belet mijn eenigh troost te hoopen.
Die kans die is versien. Ervarentheyd die leert
Hoe de verloopen tijd haer gangen niet en keert.
Doch Cicero seyd recht: 't Is wijsheyd te vergeten,
Dat men 't verloopen wenscht, is onnut tijd versleten.
Onnut ist dat ick claegh van mijn verlooren luck.
Onnut ist dat ick nu beween 't verlies met druck.
Licht dat haer woorden sijn verscheyden haer gedachten:
Om met een loose schijn mijn meening te betrachten.
Soud' sulcke loosheyd dan wel Heerschen in de Maeght:
Om sien wat kennis dat een plompen Herder draeght?
Gewisselijck. Ist so? So ist niet te verschoonen.
't Is wel: Zy is gewent haer vriendschap te betoonen.
't Was haer beleefden aert, die mijn die vriendschap deed;
Heb ick het aers geduyd, 't is mijn van herten leed.
Doch isser eenigh kans: so bootst my ECHO na,
En schatert wt door 't Bos een heuchelijcke Ia. ECHO. Ia.
Ia Echo. Seght ghy Ia? Mach ick u woord vertrouwen?
Trouwe, Echo, sal mijn trouwe niet berouwen? E. Rouwen.
Sal 't trouwen mijn berouwen. Hoe sal dat Echo schien?
Vlien. Sal ick vlieden? Wel wat meer? Boet mijn verlangen.
Gevangen Echo. Hoe! gevangen om een Vrou? EC. Trou.
Ghevanghen om mijn trou, daer ick de Vrou meed win?
Win ick mijn Coningin, door trou: ick sal mijn leven
De Phoenix van mijn ziel, om straf nogh dood begeven.
Daer is gheen waerder schat ter Wereld voor een Maeght:
Dat men getrou ter dood getrouwe Liefde draeght.
| |
| |
Holla! daer comt zy aen. Hier moet ick wat verwachten:
Om sien of ick niet ken haer meening eens betrachten.
Ach! sprakeloose Lommer (die mijn treuren en klagen
Nu na een korte tijd gehoort hebt alle dagen)
U ist bekent: hoe vaeck dat ick met veel getraen
Hier by dit Beeckjen heb mijn droeve klaght gedaen,
Als 'tWeste windje koel quam door de Boompjes ruyssen,
En deed de Golfjes van de klaere Beeckjes bruyssen;
Al schomm'lend' op en neer werden ick vaeck bestreen,
En tot de Liefd' versoght, van Princen aen-gebeen,
Van Vorsten hoogh ge-eert, met smeecken en gebeden;
Die ick (door tegenheyd) steeds tegen heb gestreden:
Mits ick Landsdouwe soet, verciert met Bloempjes schoon,
Kies voor een Conings-Hof, en Keyserlijcke Kroon;
Dies drijft my eenigheyd, verselt met de gedachten,
Na 't geen ick boven 't Hofs wellusten hoogh moet achten,
Na-dien ick metter daed meer acht het vrolijck woudt:
Om dat de Zon mijn's Ziels hem daer verborgen houd.
Ach! Boomen, Bloemen, Vee, ghy Klaver-rijcke weyde,
Vernieuwers van mijn lust, en soete vrolijckheyde.
O! aengename plaets: daer mijn verliefde oogh
Ziels-voedsel wt het schoon een's schoonen Herder toogh,
Die noch onlangs verleen my hier ontmoeten quam,
En door sijn soet gewelt mijn zieltje met hem nam,
Ia maecten mijn slaef-in, door sijn beleefde dade;
Die mijn nu leven doen alleen op sijn genade.
Sacht sinneloose Maeght: versot so licht'lijck niet,
Want door de wulpse Min comt menigh in't verdriet.
Raedslaegt met u gedacht. Wat soud 't gedacht mijn raden?
Mijn Liefd' te staken? Neen. Veel eer wil ick versmaden
Een Scepter, en een Kroon, ja Conincklijck bevel:
Eer ick mijn tweede Ziel wt mijn gedachten stel.
Hoe! sal ick dan een stock in plaets van Scepter sweyen?
Verschoven in het veldt de sleghte Schapen weyen?
Soud' dat mijn Vader wel gedoghen? Neen. Geensins
Dat ick een Herder soud' verkiesen voor een Prins.
| |
| |
Nochtans ick liever wil de Croon en 't Rijck verliesen:
Als t'haten die ick min; en die ick haet, te kiesen.
Dit oorsaeckt mijn gheween, met bitterlijcke smert,
De oogen vol getraen, en droefheyd in het hert.
Eylaes! bedruckt gemoedt: Wat ist een swaer verdriet
Als 't Eerbaer hertje wenscht na 't geen de schaemt verbiet.
De Keur-vorst van mijn Liefd', dien ick heb wt-verkooren:
Is van een cleyne staet, en laghe stam gebooren.
En staet het dan niet vry dat d'Hoogheyd sich verneert?
En 't Eerlijck, cleyn verkiest, om stillen de begeert?
Of moet men dan alleen om achterklappers reden
Breecken de willekeur van onse sinn'lijckheden?
Als 't Eerbaer hertje wenscht na 't geen de schaemt verbiet.
De Keur-vorst van mijn Liefd', dien ick heb wt-verkooren:
Is van een cleyne staet, en laghe stam gebooren.
En staet het dan niet vry dat d'Hoogheyd sich verneert?
En 't Eerlijck, cleyn verkiest, om stillen de begeert?
Of moet men dan alleen om achterklappers reden
Breecken de willekeur van onse sinn'lijckheden?
Als 't Eerbaer hertje wenscht na sijn beslooten deel:
Dat waer te wreed (dunckt mijn) en voor een Maegt te veel.
Daer rijst de Zon mijn's ziels. Veynst nu Cecilia, veynst,
En meld met dese Brief het geen u hertje peynst.
Laet vrughteloose schaemt onder begeerte buygen,
En wilt vrypostigh hem u hertens-wensch getuygen.
Beleefde Iongeling: Ick wensch u goeden dagh.
En ick u al 't geluck men iemand wenschen magh.
Soud' ghy mijn eenig achten?
Verselt met mijn gedachten.
Gedaghten, die misschien op u beminde voen.
So acht ick, Floriaen, dat dickwils d'uwe doen.
De mijne (Iuffrou) sijn als al des Herders knaepjes:
Bekommert en begaen (met sorge) voor de Schaepjes,
Om houden oogh in't zeyl (gelijck ons plicht gebiet)
Of men den Wollef na de Schapen komen siet.
Seer konstigh ist geveynst. Dan ick soud Floriaen
U reden na mijn sin op dese wijs verstaen:
De Schaepjes, die ghy segt, dat (aght ick) sijn de Maeghden,
Wiens sinnen dat u liefd', wiens weer-liefd u behaeghden.
Dat ghy bekommert sijt met sorge voor u Vee:
'k Verstae alleenigh u getrouwe Min daer mee.
Vergeeft mijn dat Iuffrou: 'k ben so geluckigh niet
Dat mijn van eenigh Maeght eenige gunst geschiet.
Oock heb ick in de Min nogh noyt mijn tijd versleten.
So sult ghy Floriaen dan door u reden weten:
| |
| |
Dat ghy niet oord'len kent dat u gheen gunst geschiet.
Dan of ghy't schoon al seght, ick ken't gelooven niet.
Het seggen staet aen mijn. Iuffrou, aen u 't gelooven.
Ick meen dat mijn geloof u seggen gaet te boven.
Dat niet u kloeckheyd my verwint in dit geschil:
Dewijle ghy u tong, Iuffrou, hebt tot u wil.
Had mijn Natuur begaeft met sulcke waerdigheden
Ick offerde mijn hert dan met gedienstigheden
De een of d'ander Maeght smeecken om weder-min
Soud ick, Princesse Vrou, die daer ick slaef van bin.
't En schort u daer niet aen: Dies stelt u door de reden,
In alles vry vernoeght, en redelijck te vreden.
't Is wonder Floriaen (ja wonder geeft het mijn)
Dat sulcken Iongher Held ken sonder Minne sijn:
Ten aensien dat Natuur haer alder-hooghste gaven
Op't alder-cierlijckst' heeft in u persoon begraven.
Volmaecte schoonheyds-lof: u aenschijn braef verciert,
U lief-talige tong (met reden gemaniert)
Sou d'alder-herdste Maeght tot soete Min bewegen.
Dan ick acht Floriaen is tot gheen Min genegen.
Genegentheyd tot Liefd', Iuffrou, wel was gesint:
Maer mids genegentheyd, gelegentheyd niet vint,
Is Liefds-begeert te niet. Dus moet ik't lieven staecken,
Tot dat genegentheyd, gelegentheyd ken raecken.
Doch so ick by geval, aen eenich Maeght moght sien,
Dat zy my gunst toe-droeg: 'ksou haer mijn dienst weer bien.
Ick twijffel Floriaen: of ghy u woord soud' houwen.
Mijn woord, mijn Zegel is; Daer meught ghy op vertrouwen.
Wie al te licht vertrout, wel licht bedrogen wert.
Bedrieghen ken hy niet, die trou is in sijn hert.
Een hert sonder bedrogh is heden quaed te vinden.
Iuffrou, voor anderen wil ick mijn niet verbinden.
Ick spreeck alleen van't mijn.
De woorden sijn wel goet.
So is oock 't hert, Mevrou, 't gheen anders niet en doet.
So soud' ick u wel licht iet heymelijcx vertrouwen.
Van mijn getrouwicheyd meught ghy u seecker houwen.
So antwoord op de vraegh, die 'k stel by een gelijck'nis,
Seght mijn u sin hier van: Wie'r arrem sijnde, rijck is?
| |
| |
Dat's die in kleynighede, die hem God toe-voeght,
Vrolijck, en wel te vrede, danckbaerlijck vernoeght.
Mijn dunckt ick wesen sou d'alder-vernoeghste Mensch
Dat ick in kleynigheyd moght leven na mijn wensch.
De weelden van het Rijck die sijn my so seer teghe
Dat ick in de Ballans mijn's oordeels dickwils weghe
(Met swaere achterdoght) de vrughten van de weelt:
Bevind' ick dat haer lust mijn alle vreughd ontsteelt.
'k Heb in de lust, geen lust: door 't stadelijck genieten.
In't kort geseyd: Het Rijck, en Croone, my verdrieten.
So de gewoont, door schaemt, mijn eerbaer voorneem breect
't Geen nochtans (so my dunckt) vol sware sorgen steect,
Niet-tegen-staende is op u so groot 't vertrouwen
Dat ick niet langer ken mijn wensch verborgen houwen.
Ia u beleeft verstand betrou ick so veel toe
Het my verschoonen sal, ist saeck dat ick misdoe:
Wanneer ick u verhael mijn lust, en wel-behagen,
Mis-hagens' u, ick bid, wilt dan geen roem gaen dragen:
Dat ghy een swacke Maeght haer sinnen hebt versot,
En maken my 't gemeene volck so tot een spot.
Goddin: den Hemel sal eer opter Aerden dalen
Eer ick u soecken soud' met valscheyd t'achter-halen,
Eer sal sigh 't schobbig Vee nestelen in het Wout:
Eer ick niet na en quam het geen ghy mijn vertrout.
Eer sal het pluym-gediert sigh in de Zee geneeren.
Eer ick niet en volbreng u Edel heus begeeren.
Al waer't dat ghy gebood u slaef, en onderdaen
Om uwen't wil (Me-vrou) tot in sijn dood te gaen.
Florentius uyt.
Met grage vlytigheyd sult ghy mijn sien volbrengen:
Al wat u wille wil, wil ick willigh gehengen.
Ick sweer het u Me-vrou: al wat ghy mijn gebiet
Sal willigh sijn volbroght: Hier-om en schoomt my niet.
Aen-vaert dan desen Brief, die 'k selver heb geschreven,
Door Goddelijck bedwang, eylaes! daer toe gedreven.
Dees sal mijn meening u in alles doen verstaen.
Vaert wel tot morgen toe; spreeckt mijn dan eens weer aen.
Vaert wel Cęleste vrou. U eerelijck gebieden
Sal van u Onderdaen dienst-willighlijck geschieden.
| |
| |
WAt laet ghy toe, o God! ken't goede Goon geschien
Dat ick dit valsch bedrijf moet met mijn oogen sien?
Fy u Cecilia! Fy! ghy schandael der Vrouwen.
Noyt kost mijn trou gemoedt die valscheyd u vertrouwen.
Cecilia dus valsch! Cecilia dus licht!
Ist oogh betoovert? Of begoochelt mijn 't gesicht?
Ick weet niet wat het doet: 't veroorsaect my veel klaghten,
Ick twist met mijn gesight; en kijf met de gedaghten:
Oft droom, oft beus'len sijn, oft Duyvels-spokery.
Soud' zy hem minnen? dat geloof komt niet in my.
Gelooven moet ick immer 't geen mijn oogens sagen.
Ha! Hemel: moet ick dese hoon en spijt verdragen?
Die trotsheyd is te groot, die mijn Cecilia doet:
Dat zy haer vriendschap toont dien groven lompen bloet.
O onrechtvaerde Goon! dat sal ick niet gedogen,
Is anders mijne haet niet minder als vermogen.
|
|
Auteursrechtvrij