[Soo dra de Zon,, zijn hooft begon]
Stemme: Weest Nymph gegroet, &c.
SOo dra de Zon,, zijn hooft begon,
Te steeken uyt het hoog gebouw,
Daer hy Aurora çieren wou;
Zijn straeltjes op de Lommer spreyd,
Te gaen daer Lerinde Schaepjes weyd;
Mijn oogjes die zagen niet als ellend,
Zoo haest ik het Boschje maer quam omtrent;
Dicht by het Beekje, ô droevigen dag!
Al zuchtende daer Lerinde lag.
II.
En riep vast uyt,, met naer geluyd,
Waer vlucht mijn mijn Lief Amyntas heen?
t Is tegen met, teger eer, tegen reên;
Die zullen zijn tot een vermijt,
Van uw ontrouwheyd t' mijnder spijt;
Amyntas, was al dat zy riep,
Vermoogt gy te vluchten wanneer ik sliep?
Omringelt, becingelt met Telgjes groen;
Hoe meugd gy Lerinde die ontrouw doen?
III.
Na dit geklag,, Amyntas zag,
Zijn Veld-Godin met vrees belaên;
Is weder by haer zitten gaen;
Gewentelt in het ruyge gras,
't Scheen dat het spel op 't zoetste wat;
Ey! moordme niet, moordme niet, riepze mijn Lief,
't Zalje niet scha den, 'k ben schelm, noch dief;
Lerinde, Lerinde, Amyntas zey,
Mijn Lammertjes grazen in Klaver-wey.
|
|
Auteursrechtvrij