Pampiere wereld

[p. 399]

[Het lodderlijke licht]

Stemme: La Orange.

HEt lodderlijke licht,
Van uw verweent gezicht,
Juffrouw, heeft in mijn droevig hert,
Gevoed, gebaert, een wreede smert;
'k Beklage,, de dage, ô schoon Godin!
Dat ik verwonnen bin;
Nu heden,, gebeden
V niet bewegen kunnen tot de Min.

Laet varen schoone Maegd,

De zorgen die gy draegt,
En twijffeld niet aen Tyters Min;
Die u standvastig blijft Godin;
Wät Tyter,, die myt'er, zo menig Maegd,
Nu hy u liefde draegd;
Door reden,, my heden,
Ter wereld niet als u by zijn behaegd.

Ik Min u schoone Zon,

Waer 't dat ik meerder kon
Doen blijken van mijn trouwigheyd,
Ik zoud 't bewijzen, zoete Meyd;
Op aerde,, geen waerde, zoo lief voor mijn
Als uwe deugden zijn;
O schoone,, tot loone,
Wensch ik het lieve licht van u aenschijn.

't Is Tyter, schoone vrouw,

Die garen boeten zouw,
Zijn lusjes aen uw jonge jeugd;
En kussen eens met zoete vreugd,
De tipjes,, uws lipjes, bevocht Juffrou,
Met zoete aessems douw,
De bloosjes,, als Roosjes,
Ik van uw lieve kaekjens plukken zou.

Ey schoone! slaet eens op,

De vensters, die in 't top,
Van 't hooge voorhoofd schoon ontdaen,
Al flikkrend als twee Sterren staen;
Met Boogjes,, pas hoogjes, het brandend licht,
Van uw lonkend gezicht,
't Vermoogen,, uws oogen,
De brand der Minne in mijn boeze sticht.