Gezang.
I.
WAnneer de Zon het morgenrood,
In 't Oosten quam ontmoeten,
Lag Phoebus in Auroraes schoot,
Om zee en duyn te groeten;
Om Roos, en Bloem, om Vyolet,
Met Elst en Linde dicht bezet,
Door zuyer koelt te buygen;
Om druppels die als kristalijn,
Op Roos en Bloem gedroopen zijn,
Voor Nectar in te zuygen.
II.
De versch ontloken dageraed,
Haer morgen luchjes vallen laet,
De Zon in 't oosten op geslaen,
Speeld met zijn glans op groene blaên,
Van waer mijn Phillis dreefhaer Vee,
Tot op den Oever van de zee,
En brakke water stroomen.
III.
Haer Schaepjes aen de water kant,
Verquickten door 't verkoelen;
Mijn Phillis gaet terwijl op strand,
Haer blanke voetjes spoelen,
En lobbert in het ruyschend nat,
Dat haer tot aen de middel spat,
Noyt zoeter vreugd, noyt blijder dag,
Als toen ik weêr mijn Phillis zag,
IV.
Haer open boezem heel ontbloot,
't Albaster wit verdoofde;
Haer blanke kaekjes, bloozend rood,
Auroor haer glans beroofde;
Hoe graegde mijn verliefde zin,
Na dit genot, door zoete min,
Doch dorst het niet betrachten;
Dies was de vreugde my een smert,
Een vreugd voor 't oog, een pijn voor 't hert,
Een strijd voor mijn gedachten.
|
|
Auteursrechtvrij