Amstel herder.
MYn Veld-Godin! die niet op hoog getopte heyden,
Maer by den Amstelstroom, uw lammertjes gaet weyden;
Die geen gebergten zoekt, noch doet geen verde keer,
In bosschen dicht beboomt, maer 't luwe Diemer-Meer;
Daer gy geen schaepjes hoed, maer wel uw jonge zinnen,
En wild geen herders liefd, en wild geen herders minnen;
Maer daer in eenzaemheyd uw jeugdens Lente dort,
En daer zoo meenig traenaen u geoffert word.
Daer nu een minne zucht ter Zielen uytgedreven,
Gelijk den donder doet de teere bloempjes beven,
De Blaedjes aen hun struyk, en roosjes in hun blaên,
Sijn droevig over 't leed van my haer aengedaen;
De Vogeltjes verzuft, aen d'Amstelsche rivieren,
Die staken al hun vreugd, en vrolijk tierelieren,
Vermits uyt mijn gemoed, zoo meenig zuchje dringt,
't Gevogelt als betreurd met my dit Liedjen zingt:
Ik verlieft met hert en zinne,
Aengedreven van de minne,
Koom hier waren voor uw deur;
Koom hier weenen, koom hier zuchten;
Heunig-beekjen! waer toe't vluchten?
Wreede Nimph! hoord mijn getreur.
Minne-zuchjes! vlied doch heenen,
Tuyg mijn lijen, tuyg mijn weenen,
Tuyg mijn tranen, tuyg mijn smert;
Tuyg dat my haer wreedheyd plage,
Tuyg haer leed dat ik moet drage,
Om haer strafheyd, in mijn hert.
Ach! Heunig-beekjen; ach! dat ik niet mach genieten,
Tot voedzel van mijn liefd, de zoete Nectar vlieten,
Die uyt de Heunig-beck, van uw korale mond,
Op klipjes drijven van een inkarnaete grond;
Ach! Heunig-beekjen; ach! ik voel een vreemde hette,
Mijn zinnen in de brand van liefdens vlamme zette;
Ach! Heunig-beekjen; ach! ik smelt in liefdens brand;
Hoe wel een koele drift vliet langs den Amstelkant;
Waer door ik zoek de vlam van liefdens vuur te koelen,
Maer kan met al haer stroom de lessching niet gevoelen;
Mijn vuur dat is van aert, uyt zulk een stof gevoed,
Dat het moet zijn gelest van haer die't branden doet;
Mijn vuur dat is een vuur van wonderlijk vermogen;
Mijn vuur dat is gevoed alleenig door mijn oogen;
| |
Mijn oogen hebben schuld aan 't gene dat ik ly;
Door mijn gezicht, eylaes! quam liefdens brand in my;
Door d' oogen moet het vuur verkoelen liefdens hette;
Door d' oogen moet de brand de vlamme neder zetten;
Door d' oogen kan het hert verlichtenis geschiên,
Soo ik maer eenmael mocht mijn Heunig-beekje zien.
Haer ziende, zoud mijn hert zijn vlamme konnen blussen,
Mocht ik de lipjes, van mijn Heunig-beekjen kussen;
Mocht ik den Heunig dauw eens zuygen van 't robijn
Haers lipjes, waer op zoete Heunig drupjes zijn:
Mocht ik dat lieve beeld omhelzen in mijn armen;
Mocht ik haer koude hert met mijne brand verwarmen;
Mocht ik mijn levens zou, mijn liefdens offer doen,
Hier onder 't Elzen loof en aengename groen;
Mocht ik haer zoete mond eens aen de mijne voelen,
Ik weet haer zoetheyd zoud mijn heete brand verkoelen.
Eylaes! verlooren wensch; mijn klachten zonder vrugt,
't Schijnt dat ik met mijn hand wil reyken aen de lucht;
't Schijnt ik met Phaëton wil na den Hemel ryen,
Alwaer ik mis het spoor, en val zoo los ter zyen;
't Schijnt ik met Icaro de Zon te na genaek,
Dies ik mijn hoop verlies, en liefdens klachten staek.
Vaer wel dan veld godin; vaer wel dan, ik zal scheyden,
En tot een droeve dood mijn ziele gaen bereyden;
Vaer Heunig-beekjen wel, met dees mijn laetste groet;
Vaer wel, gy die mijn hert in tranen swemmen doet;
Vaer wel, om wien mijn ziel een wreede dood zal sterven,
Nu dat mijn liefde moet uw weder liefde derven;
Vaer wel dan lieve Nimph, gy die mijn liefd verstoot,
En zingt, in dien 't u lust, dees Rijmpjes na mijn dood;
Ik lief tot gy my liefd, oft dat my scheyd de dood.
EYNDE.
|
|
Auteursrechtvrij