|
| |
Vollen-Hoofschen Herder.
ZOekt het ooge zijn vermaken,
Soekt het herte lust te voen?
Waer is meer vermaek t' aenschouwen?
Als men wel in uw lansdouwen,
Vollen-hove, weet te doen?
Vollen-hove, vol van vreugde,
Voedzel tot vermaeck in deugde,
Wellust voor een rustig hert;
Vreugde voor een stilzaem leven,
Alle zoetheyd kund gy geven
Die der oyt gevonden werd.
Wil het herte vreugd genieten,
In 't vermaek van water vlieten;
Waer is 't beter als op strand?
Daer de Zuyder drifjes spoelen,
Met een lieffelijk krioelen,
Op uw Oever, in het zand.
Daer de Golfjes, daer de baren,
Met een zoet geruys vergaren;
Daer de stroom zijn vloeden breekt,
En al swalpend aen komt perssen,
Om de Nimphjes te ververschen,
Als de Son op'theetste steekt.
Daer de Nimphjes met haer handen
Schrijven in de natte zanden;
Daer een Herder hert en zin,
Veylig mach ten offer dragen,
Na zijn lust en welbehagen,
Aen zijn lieve Veld-godin.
| |
| |
Daer den visscher zijne wanden
Zet niet verre van de stranden,
's Morgens zijne vangste doet;
Possen, Botten, blanke Baerssen,
Komt hy, opgeschort met laerzen,
Dragen door de Zuyder vloed.
Zelfs de Zallem noch in 't leven,
Werd daer aen het Mes gegeven,
Stort den Hemel in uw schoot.
Heeft het herte daer verlangen,
Haes, oft eenig wilt te vangen,
Ziet het Adelijk geslacht,
Op hun tijden, op hun stonden,
Met de Brakken, met de Honden,
In de bosschen op de jacht.
Vollen- hoof, gy pleegt voor dezen,
Over-Yssels Hof te wezen;
Wil ik u den Tijtel geven,
Mits den tijd die wy beleven,
Dat gy 't Hof des Adels zijt.
Lust het ooge maer 't aenschouwen
Pronk van Adelijke Vrouwen,
Ik vertrouw en ik geloof,
Dat 'er schoonder niet op aerde
Zijn in Edelheyd en waerde,
Als 'er zijn te Vollen-hoof.
Is 'er lust geneygt tot minnen,
Waer zijn zoeter Veld-goddinnen
Als wel Vollen-hove heeft?
Zoeter geen, dies ik mijn leven
Wil in in haren dienst begeven,
Die aen my het leven geeft.
Dies ik met mijn schaepjes kome
Daer ik my ter neder stel;
Daer ik al mijn smert en lyen,
Al mijn minne, al mijn vryen,
In de schorsse snijen zel.
In de eyken zal ik snyen,
Al mijn quelling, al mijn lyen,
Al mijn droefheyd en verdriet;
Op dat zy u mogen klagen!
Dat my deze droeve plagen,
Zijn om uwent wil geschied.
Aen de bomen, aen de Velden,
Aen de bloempjes, zal ik melden,
Wat ik vreeze, wat ik zorgen
In mijn herte had verborgen,
Al de tijd van mijn gevry.
Bloem on kruyd te voorschijn halen;
Ik zal aen de Water vlied,
Aen de Beekjes, aen de stroompjes
Aen de telgjes, aen de boompjes
Klagen mijne Liefds verdriet.
Daer mijn hert, mijn ziel, mijn zinnen,
Vol van Liefde, vol van minnen,
Liefdens klachten zullen doen;
Daer ik met een droevig zuchten.
Door mijn tranen zal bevruchten
't Hert, en 't hert in tranen voên.
Neen, ô neen! waer toe mistrouwen?
Beter is het moed gehouwen;
Toond mijn Nimphjen haer nu wreed,
Schijnt zy nu op mijn gebeten,
Morgen is het weer vergeten,
Oft ten minsten is 't haer leet.
Als ik Liefdens aert bepeynze,
Acht ik al haer wreedheyd veynzen,
Dies ik mijne treuring stil,
En mijn hert, gegrond in minne,
Ik mijn lieve Veld goddinne,
Door de liefd opdragen wil.
Ik wil in de liefd volherden,
Tot haer hert het mijns zal werden,
| |
| |
Tot dat ik van haer verwerve,
't Zy haer gunst, oft dat door 't sterven
Mijne ziel van 't lichaem scheyd.
Hier aen dese water vloeden,
Wil ik mijn gedachten voeden,
Op de woorden, op de reden,
Eerstmael aen mijn Herderin.
't Eerste woortje dat ik zeyde,
En mijn Nimph te vooren leyde,
Deed haer Kaekjens rooder blozen,
Als de bloosjes van de Roozen,
Mits de Liefde schaemt uytbrak.
Zy ontstelt op 't eerste spreken,
Deed aen my een gunstig teeken,
Sloeg mijn Liefde niet heel af;
Maer gebood my daer en tegen,
Hoe ik zoud mijn vryen plegen;
Als ik haer te kennen gaf,
Dat ik al mijn hert en zinnen,
Had gesteld om haer te minnen;
Seyd zy my hoe dat ik zoud,
My in 't stuk van minne dragen;
Ik, geneygt na haer behagen,
Sey dat ik zoo minnen woud.
Ach! dit waren hare wetten,
Hier op, zeyd zy, moet gy letten,
Gy moet veynzen in uw vryen,
En voor eerst u dapper myen,
Dat geen menschen kunnen zien,
Dat wy liefdens handel drijven;
't Moet voor eerst verhoolen blijven,
En voorzichtig zyn beleyd;
Met gelegentheyd van tyen,
Zal men maken dat ons vryen,
Sy mijn Ouders aengezeyd;
't Geen voor eerst niet mach gheschieden:
'k Wil u, zeyd zy, noch gebieden,
En dat gy daer in genoegt;
Gaen wy uyt met mijn gespelen,
Soo en laet u niet vervelen
Dat g' u by een ander voegt.
Gunst van liefde, zoete woorden,
Ik mijn Nimphje spreken hoorden,
Dit was 't eerste mijns gevry;
Hoe gelukkig, lieve zinnen;
Hoe gelukkig, in het minnen,
Toonden 't luk haer gunst aen my.
Ik in 't eerst verkreeg door deze
Oorzaek meer tot hoop als vreze;
Soete min, u is 't bewust,
Met wat liefde, met wat vreugden
Ik, in eerbaerheyd en duegden,
Soete kusjes, die my 't leven
Hallef dood, kunt weder geven,
Zoete kusjes, lieve mond,
Lieve Lipjes, die mijn lusjes
Voed in zoetheyd van uw Kusjes,
Ach! waer is de lieve stond?
Liefste stond van alle stonde,
Die ik oyt mijn leven vonde;
Soetste zoetheyt eens gesmaekt,
Weder nieuwe graegte maekt.
Oogjes, lipjes, borsjes, handen,
Roode mond, albaster tanden,
Alles wat mijn Nimphjen heeft,
Door natuer in haer ontfangen,
't Zy van hals, van hooft, van wangen,
My tot mingen oorzaek geeft.
Dies zal ik het minnen plegen,
Eeuwig blijven haer genegen,
Noyt veranderen mijn zin;
Liever in getrouwheyd sterven,
Liever lijf en leven derven,
Als mijn zoete Veld-godin.
|
|
Auteursrechtvrij