|
| |
| |
| |
Minne-klagt.
IUffrouw, hoe menig-mael heb ik mijn zelfs beklaegt,
Dat mijn begonnen smert my drie Jaer heeft behaegt.
Drie Jaren zijn 't geleên, drie Jaren, ô Godinne!
Dat ik de eerste-mael uw schoonheyd dacht te minne;
En uw beleeft onthael in 't by-zijn ik genoot,
Mijn ziel van blijdschap sprong, al levend was ik dood.
Uw oogjes boeyden, Lief, mijn hert en Ziel te zamen;
Uw oogjes waren 't, Nimph, die my gevangen namen,
Gevangen in de strik, daer Cypriaes geweld,
Die noyt en heeft misdaen, dikwijls gevangen steld;
Dat 's in een Kerker, Lief, gebouwt van hoop en vrezen.
Waer ik drie Jaren lang most uw gevangen wezen,
Want eerst-mael als gy my in 't by-wezen verscheent,
Heeft uw beleeftheyd zelfs my groot geluk verleent;
Als ik een deeltjen u van mijn begeerte toonde,
't Scheen dat uw goede gunst my met begeerte loonde.
Mijn vryheyd groeyde aen, uw vryheyd heeft gejont;
Te snoepen, schoone Vrouw, een kusje van uw mond;
Een kusjen, dat voor my meer zoetigheyd kost baren,
Of 's werelds vreugden al in een gesmolten waren.
Duyzend-mael op een dag dacht ik, schoone Godin,
t' Ontdekken u mijn smert, en mijn verborgen Min.
Ach! zeyd de zoete hoop, wie zoud zijn smert verswijgen,
Daer hy door bidden kan zoo veele vreugd verkrijgen?
Staeg had ik op mijn tong te zeggen, schoone Vrouw,
Reykt my uw zuyv're hand, ontfang mijn trouwe trouw.
Maer ach! een strenge vrees is my aen-boord gekomen,
En heeft my al de hoop van mijn geluk benomen.
't Verlies van mijn geluk drijft my zoo vaek, eylaes!
Met vruchtelooze hoop na de gewenschte plaes,
Daer d' uytgelezen Zon my eerst-mael quam beschijnen,
Op hoop dat mijn gezicht daer weder troost moch vijnen;
Maer als ik zie de plaets waer 't hert zijn lust eerst kreeg,
't Gezicht baerd mijn verdriet, ik vind de plaetze leeg.
Vernieuwing door gedacht, voed d' oude lusten weder;
Ik denk zoo meenig-mael, hier zat zy by my neder;
Dit Klaver-rijke gras heeft zy wel eer betreên,
Doen was 't vol vrolijkheyd, nu klaegt het met geween.
Als ik bedroeft aenzie dees Gallery van Bomen,
Die ons genarremt deed daer eertijds onder komen.
Twee reyzen, twee-maeltwee, by 't schijnzel van de Maen,
Zijn wy het Elzen-Bosch, de Beemden door gegaen.
| |
| |
Die met een nare stem nu schijnen my te vragen,
Waer is de schoon, die wy hier eertijds met u zagen?
Haer deerd mijn eenigheyd; het sprakeloze Woud
Had u, mijn lieve Nimph, dat nimmer toe vertrouwd.
Gaen ik van daer voor 't bedd', my tuygen d'oude lusten;
Hier zag ik eens mijn Lief, mijn lieve Engel rusten.
Dus zit ik in 't gedacht, met diepe zuchten swaer,
Immers is dit de plaets daer ik eerst qnam by haer;
Immers is dit de plaets; daer ik alleen hier boven,
In slechte Rijmery uw hoogheyd wilde loven;
Daer zy in korten stond, als ik nauw had gedaen,
My blijdelijk verscheen, quam voor mijn oogen staen.
Mijn hert was heel ontroert; ik twisten met mijn oogen;
Het geen my waerlijk scheen, of dat niet waer geloogen;
Bevreest met bevings-schrik ontzonk my strakx de moet;
Ik voelde, waerde Vrouw, een grilling in mijn bloed.
De pen zeeg uyt de hand, 't geen hallef was beschreven,
Is door uw zoete komst voort in de loop gebleven.
Natuur gebood my wel mijn narmen uyt te slaen,
Eerbiedelijk Me-vrouw te groeten en t'ontfaen;
De liefde porden my te knielen voor uw voeten,
Met zoete kusjes u t' ontfangen en te groeten;
De tong verloor haer spraek, ik wist niet, waerde Vrouw,
Op wat manier dat ik uw heusheyd loonen zouw.
Uw oogjes trokken my met aengename lonken;
De bloosjes, die 't sneeuw-wit van uwe kaekjes pronken,
Lokten mijn hert tot vreugd, maer ach! wanneer de Maen
Met wolken word bedekt, haer schijnzel is gedaen.
Uytheemsche schoone Vrouw, uw glans had my verovert,
Door d'onverziene komt, stond ik gelijk betovert;
Mijn wil was zonder kracht in 't gene dat ik zocht,
Ik zocht u dienst te doen, maer hebze niet volbrocht;
Ik was al levend dood, mijn zinnen doolend waren,
Dat ik zoo quakkeloos u wederom liet varen,
Godin, eylaes! Godin, zonder genot van vreugd,
Met zoete Minnery te streelen uwe Ieugt;
Uw Ieugt, die my 't gedacht noch daeg'lijks stelt voor oogen,
Troost mijn benaud gemoed weêr met een nieu vermogen;
't Vermogen staet aen u, te geven 't gene dat
Ik over drie jaer van u gaerne had gehad.
Bataefsche Veld Godin, en zal 't nu niet geschieden?
Zoo zal uw droeve slaef in eenzaemheyd gaen vlieden,
Daer hy zijn Ziel God jond, door hope, en geloof,
Het lichaem voor een spijs de Dieren, tot een roof.
| |
| |
Wat meld gy, stomme Pen? wat wensch ik te betrachten?
Een yeder zal mijn doen voor zotte dwaesheyd achten;
Dat ik om een Godin lijd zoo veel straf en pijn,
Door dien daer and're Nimphjes meer te vinden zijn.
Wat baet my d' overvloed, in dien dat ik mijn leven
Graeg om dees eene Nimph verlaten wil, en geven?
Het baet, om dat mijn dienst haer niet behagen ken,
En dat ik met mijn dienst weêr nut voor and'ren ben,
Vaer wel dan schoon lichaem, gepronkt met weydze pracht;
Vaer wel roemwaerde Maegd, puyck van 't Hollands geslacht;
Vaer wel pracht onzes eeuw, çieraed van onze tye;
Vaer wel Nimph, dien ik noem d' Amstelíche hovaerdye;
Vaer wel schoonheyd volmaeckt, die my uw wil onthoud:
Vaer wel korale mond, met Nektar nat bedoud;
Vaer wel Albaster glans, gemarmert met twee bloosjes;
Vaer wel wangetjes wit, gepronkt met roode Roosjes;
Vaer wel Yvooren Beeld, van glans gelijck de Maen;
Vaer wel Hemel, vaer wel, waer in twee starren staen;
Vaer wel git-swarte glans, in wezen als twee Boogjes;
Vaer wel sneeuw wit aenschijn met tintel bruyne oogjes;
Vaer wel sneeuw witte hals met aders blaeu geçiert;
Vaer wel zinrijke geest met deugden gemaniert;
Vaer wel Godin, vaer wel, die met uw brave zeden,
Zult brallen tot een pronck van nu tot eeuwigheden;
Vaer wel Godin, vaer wel, vaer wel Lief, tot dien dag,
Dat ik onsterffelijck uw zieltje groeten mach.
|
|
Auteursrechtvrij