|
| |
Derde handeling.
THEODOOR.
DE vreugd en is, eylaes! zo haest noch niet verkoren,
Of 't ongeluk dat is daer tegen al geboren,
Ik, in mijn hoogste vreugd van mijn begonnestaet,
Valschielijk weêr om laeg, mits my het onluk slaet;
My is op deze dag bedroefde tijng geschreven,
Dat my een Schip tet Zee met goed'ren is gebleven;
Daer op de Nijdigheyd haer bitze tanden wet,
En my, waer dat zy kan, haer valsche strikken zet;
Oy my ellendig mensch! waer toe is 't my gekomen?
Het geen 't geluk my gaf, dat is my weêr benomen;
| |
| |
Ontbloot van al mijn goed, berooft van 't geen ik had,
Verlaten heeft het my het geen dat ik bezat;
Geen menschen ik vertrouw, 't zy Vrunden ofte Magen,
Die ik in 't minste deel mijn ongeval durf klagen;
Zal ik dan dit verdriet, en over droeve rouw,
Verswijgen voor mijn Lief, en eygen Echte Vrouw?
O neen! ten kan niet zijn, mits wy zijn onverscheyden,
Dianier uyt.
En 't geen den een geschied, eylaes! dat treft ons beyden,
Daer komt mijn Dianier, 'k verander mijn gelaet.
Mijn Theodoor, mijn Zon, mijn licht, mijn dageraed.
Mijn Lief, mijn Dianier, ô ziele van mijn leven!
O leven van mijn ziel! gy moet my 't leven geven,
Mits ik mijn eenig hier by vreemde luyden vin,
Daer ik alleen mijn Lief, mijn Theodoor bemin;
Uw troost mijn leven voed, op u staet mijn vertrouwen.
Veel trouwer als de Mans bevind men vaek de Vrouw en;
De liefde van een Vrouw, Mans liefd te boven gaet;
Genomen Dianier ik quam tot kleyne staet,
By na in arremoed van yeder een verlaten,
En dat in plaets van gunst 't Geluk my quam te haten;
Dat druk en ongeval, verdriet, en ramp van als,
My quamen op het lijf, en vielen op den hals;
My roofden eer en goed, ja sloegen my met plagen,
De vraeg is Dianier, hoe gy u dan zoud dragen?
Genomen, Thodoor, gy raekten in verdriet,
Alwaer't ook tot' er dood, ik en verliet u niet;
'k Heb u mijn trouw belooft, mijn trouwheyd zoud niet wijken,
Maer in de meeste nood de alder-trouwste blijken?
Dat is de rechte proef daer trouwheyd blijken moet,
Wanneer de mensch vervalt in druk en tegenspoed;
Ik acht geen trouwheyd trouw, als die de rampspoed diende,
In nood komt meest te pas getrouwigheyd van vrienden;
Wanneer het los Geluk haer gaven weder neemt;
Zijn dit geen vrunden die de vrundschap laes! verdoemen?
Och ja! onwaerdig dat men haer zal vrunden noemen;
Die zoo lang vrunden zijn als weelde wellust voed,
En zoo lang als de weeld haer alle vrundschap doet.
Mijn Engel die zeyt recht, maer ik heb het vertrouwen,
Als nood quam aen de man gy zoud uw woord niet houwen;
Waer vind men hedendaegs een mensch die zoo getrouw,
Als Dianira zeyd, in nood zich toonen zou?
Wat Vrouw zou aen de man zoo grote liefde dragen?
't Zou Dianira zijn; die om u te behagen,
| |
| |
In zulken ongeval zoud wezen wel gemoed,
Met u, mijn Theodoor, te dragen zuer, en zoet,
En dat om dat ik u liefds proeve zoud verlienen,
Op dat alzoo mijn liefd liefds looning mocht verdienen;
Want dat is liefdens aert, dat trouwheyd blijkt in nood,
Dies ik met u, uyt liefd, en trouwheyd ging ter dood.
O trooft! ô zoete troost! ô blijdschap in het lijden!
Wanneer het ongeval mocht Theodoor bestrijden;
Wat troost begeerd ik meer, in d' alder-grootste rouw,
Als gy mijn, Dianier, alleen maer troosten wou?
Als dan den Hemel had voorzien om my te plagen,
O troost! als Dianier my die woud helpen dragen;
Ach! Hemel, tuygt mijn Lief, uyt tranen die ik stort,
Tuygt Dianira doch 't geen Theodorus schort;
Ach! zuchjes, wilt voor my aen Dianira spreken,
Oft kan dat niet geschien, zoo laet door eenig teeken
Bemerken Dianier wat droefheyd dat ik draeg.
Uw droefheyd is de mijn, dies bid ik, Lief, eyklaeg,
Klaeg my doch wat dat u, mijn Lief, is overkomen.
Ach! Dianira Lief, ik ben helaes! in schroomen,
T' ontdekken 't geen my schort.
Schroomt niet, 't zy hoe 't ook zy,
Ik zal u zijn getrouw, vertrouwt gy maer op my.
Eylaes! wat zal ik doen? ik wil en kan 't niet zeggen.
Laet in uw hert doch niets voor mijn verborgen leggen.
Zoo ik het u ontdek, koom ik in meer verdriet,
Mijn Lief, mijn Dianier, ik durf het zeggen niet.
Indien gy, Theodoor, uw nood my niet wild klagen,
Maer in uw hert alleen uw droevig onluk dragen,
Moet ik, ach leyder! dan uyt droefheyd gaen ter dood,
Vermits ik u, mijn Lief, niet helpen mach in nood.
Zoo wil ik liever u, mijn nood te kennen geven;
Ach! Dianira, was uw Theodoor om 't leven;
Ach! had ik u, mijn Lief, mijn Engel, niet getrouwt.
Hoe! is 't ons Houw'lijk dan 't geen Theodoor berouwt?
Neen Lief; maer dat gy moet door dien dees droefheyd smaken.
'k wil na des Hemels wil mijn willens neyging maken;
Is 't lijden, druk, oft ramp, hoe swaer 't ook wezen kan,
't Geen u, mijn Lief, betreft, neem ik gewilligan.
Al waer 't mijn Lief dat my de gantsche wereld haten;
Al waer 't dat ik most zijn van yeder een verlaten;
Al waer 't dat Dianier mijn Lief mijn zelfs verliet,
Zoo moet ik nu aen haer uyt klagen mijn verdriet;
Ach! Dianira Lief, ach! waer ik noyt gebooren,
Had ik u, Dianier, niet tot mijn Bruyd verkooren,
| |
| |
Soo had ik noch wat troost, en leed alleen de pijn,
Die gy nu, onverdiend, laes! moet deelachtig zijn;
Uw Theodoor die is berooft van al zijn have,
Soo dat myd'armoed maekt een slaef van alle slaven;
Al 't geen my het Geluk gegeven heeft wel eer,
Dat heeft de Nijdigheyd my nu ontnomen weêr;
Ik ben berooft van als, 'k heb min als niet behouwen.
In hem, die 't zoo belieft, moet wezen ons vertrouwen;
Heeft het den Hemel zoo met Theodoor gevoegt,
Waer is'er beter raed, als daer in wel vernoegt;
Wat raed, mijn Lief, wat raed om zoo volmaekt te wezen?
De beste raed, mijn Lief, dat is den Hemel vrezen;
't Heeft God alzoo belieft, God is zoo rijk als goed,
En kan ons geven weêr geluk in tegenspoed;
Die God, die goede God, die ons nu heeft geslagen,
Die kan verzoeten weêr 't geen wy nu moeten dragen;
Dies stelt uw hoop in God, met Gode zijt te vreên,
Wiens goedheyd weder geeft zijn zegen, door gebeên;
God slaet zomwijl den mensch tot straffe zijner zonden,
Door straffe werd berouw, en Gods genâ gevonden;
Onlukkig is hy niet die van 't luk is berooft,
Maer die in 't ongeluk Gods goedheyd niet gelooft;
Door Godes goedheyd werd de mensch zomtijds geslagen,
Ia word van hem verzocht met lijen, en met plagen;
Op dat de mensch hier door tot kennis word gebracht,
En door de kennis zijne zaligheyd betracht;
Ach! Theodoor, schoon dat ik waer geteelt van Eed'len,
En most met u, door nood, nu bidden gaen, en beed'len,
Ia, hebben tot mijn spijs maer een droog stukje brood,
Zoo blijf ik u getrouw, mijn Lief, tot in der dood.
O ongelukkig mensch! wat wil 't met my noch wezen;
Ach Dianira! Lief, ik ben vol anxt, en vrezen,
Als dat uw Vader ons, in dit ons ongeval,
Zijn bystant, en zijn gunst onwaerdig weyg'ren zal.
O droeve bitt're strijd! wat baerd gy ramp en quellen;
O dood! komt Theodoor ter Aerden neder vellen,
Ruk my de Ziel van 't lijf, nu 't onluk my dus slaet,
En nu ik ben berooft van goed, van eer, en staet;
Nu ik verschoven moet hier op der Aerden leven.
Wie u begeeft, mijn Lief, ik zal u niet begeven;
Ik loof en sweer u trouw, getrouwheyd tot 'er dood,
Al most ik ook met u zijn in de grootste nood,
Waer in een sterflijk mensch op Aerde kan geraken;
Ik wil mijn Vader onzen staet bekent gaen maken,
| |
| |
Op hoop hy ons een steun in deze rampspoed zy.
Mijn Lief, mijn Dianier, mijn Engel, looft het vry,
Uw Vader die zal zich te zeer hier in versteuren,
En onsen zal van hem, zorg ik, geen hulp gebeuren.
Ik ga na Vader toe, op dat ik met hem spreek,
Licht dat ik hem beweeg, met tranen, en gesmeek;
Ik hoop mijn Vader te bewegen met gebeden,
Die zich om mijnent wil zal voegen na de reden.
Ga heen mijn Dianier, den Hemel u geleyd.
Ey! breng my doch bescheyd,
Zoo haest gy antwoord van uw Vader hebt ontfangen,
Want ik met hoop en vrees na d' uytkomst zal verlangen;
Ach! dat den Hemel gaf, dat gy goê tijding bracht.
Binnen.
|
|
Auteursrechtvrij