|
| |
Tweede handeling.
GUSTAVIUS.
HEraclius heeft my belast met grooter waerden,
Dit Edele geschenk in dankbaerheyd t'aenvaerden;
Dit, zeyt hy, is een Boek waer in te lezen staet,
Door welke middel men de min verkeert in haet!
Dies zal ik deze gift met dankbaerheyd ontfangen,
En heb om dat te zien een hertelijk verlangen;
Dies ik het open doe, om zien wat dat het zy,
Heraclius, het geen gy hebt vereerd aen my.
Hy opend een pakxken, daer in vindende een Bekkeneel.
Heraclius, de gift die gy my hebt gegeven,
Daer vind ik wie ik ben, en zijn zal na dit leven;
Mijn vrund Heraclius, dit gaeft gy my tot leer,
Dit leerd my dat ik ben een dienaer van mijn Heer;
In deze spiegel werd, eylaes! te recht bevonden,
Een gruwel, en een schrik, van min, van lust, van zonden;
O mensch! ô minne slaef! wat is het eynd van dien?
Ey! kom wild het met my in deze spiegel zien;
O min! ô zotte min! wel eertijds mijn behagen,
Hier leer ik dat ik nu uw ydelheyd beklage;
| |
| |
Hier zien ik wat 'et is, het geen de minne geeft;
Hier zien ik wat 'et is, het geen de minne heeft;
Een niet, die yet wat schijnd, een schijn, en niet een wezen;
Ach! dat 'et niet en is staet in dit Boek te lezen.
O Spiegel! waer mijn ziel in ziet,
Een groote wat, een schim, een niet,
Een leven en een sterven;
Een sterven sterft men eer men leeft.
Wie sterft eer 't leven hem begeeft,
Het niet, waer op men 't ooge slaet,
Dat 's rijkdom, wellust, hooge staet,
Als prikkels tot de zonden;
De deugd dat is het rechte wat,
't Gemoed een vreugd, de ziel een schat,
Waer door den Hemel werd gevonden.
Binnen
| |
Vertooning.
THEODOOR, en DIANIRA leggen geknielt voor 't GELUK; 't Geluk werd van de NYDIGHEYD terug gehouden, om haer gunste aen de geknielde niet te gunnen; geduerende de Vertooning, werd dit navolgende, van eenige Reyen, gezongen.
Op der Aerden neêr gebogen;
Over haer gebeên medoogen;
Doet 't Geluk te rugge keeren;
VVat de Nijdigheyd vermach,
Aen haer booze werken leeeren;
Daer zy vromen meê verdrukt,
't Geen 't Geluk wel vaek zoud geven;
En het geen 't Geluk vaek bied,
't Lukwerd door de Nijd verdreven.
Binnen.
| |
| |
NYDIGHEYD.
Mijn macht brengt veel te weeg, dies ik in deze tijden,
Mach nauwelijks een uur het licht des Hemels lijden;
Door quâ gewoont, waer in ik zelfs my heb gebracht,
En meest mijn werk gepleegt in de verhole nacht;
Ik zoek de duysterheyd met nare omme-wegen,
Op dat het geen ik zoek, te beter-word verkregen;
Ik schuw het licht, vermits de duysterheyd my stijft,
Om dies wil mijn bedrog door haer verholen blijft;
'k Ben yder wel bekent, en draeg dees maeg're kaken,
Vermits ik my bemoey met Goddelooze zaken;
De Vromen haer verdriet te werken, is mijn werk,
En mijn verdriet dat is als ik haer voorspoed merk;
Ia 't knaegd my als ik zie een ander Luk genieten;
Ik laet my moeylijkheyd, nocht arbeyd niet verdrieten,
Om hem, die 'k niet en gun, te kreuken in zijn eer,
Want als die valt, zoo valt ook zijn geluk ter neêr;
Ik ly niet dat 'er een tot hooger eer zal stijgen,
Als ik hem gun dat hy, hier levend, zal verkrijgen;
Als my de lust ophitst te werken eenig quaed,
Zoo neem ik dan te hulp de macht van al mijn raed,
Waer van de listigheyd de opperst' is gezeten,
Die meest bedenken kan als and're niet meer weten,
Naest dees is Leugen-tael, die door de list bedocht,
Veel quaedheyd, na mijn wil en lust, heeft uytgewrocht;
Dan heb ik achter-klap, die wonder is bedreven,
Om my tot Nijdigheyd een goede raed te geven;
Dees drie zal ik met kracht gebruycken, om door haer,
Te brengen Theodoor in rampspoed, en gevaer.
Binnen
|
|
Auteursrechtvrij