Vyfde handeling.
CALISTA, zittende aen een Tafel, voor haer hebbende eenige boeken.
HOe heuglijk is 't de geest in 't geestelijk te voên;
Hoe rustig is 't gemoed in deugde te voldoen;
O Goddelijke wet! hoe Zalig is 't te leven,
Naer 's Hemels wetten, ons van 's Hemels Voogd gegeven;
O Edele natuur! ô redelijke geest!
O menschelijk vernuft! zoo los en onbevreest,
In 't geen natuur en Ziel ten hoogsten kan beschaden,
Door misbruyk van het goed, uyt lust tot overdaden;
Wat baet de menschlijkheyd? wat doch verstandig zijn?
Het is gelijk een kaers by klare Zonnenschijn,
Dat yemand wijsheyd heeft, om 't misbruyk af te snijden,
En zelver niet en wil het quaed misbruyken mijden;
O Edele natuur! hoe vaek is 't hert bedroeft,
Uyt lust tot overvloed, daer gy maer weynig hoeft;
Dit 's misbruyk in den mensch, eylaes! gemeene plagen,
Waer vind men menschen die haer hedendaegs zoo dragen,
Als wel het Heydendom voor dezen heeft gedaen,
Wiens leven 't Christendom te boven is gegaen?
Wat Christen tracht de wet der deugden zoo te eeren?
Als wy uyt Seneca, en and're Heydens leeren;
Hy zegt, de Zaligheyd des levens die bestaet,
Daer in, dat men natuur geenzins te buyten gaet;
O woorden! wel gezeyd, ô Goddelijke reden!
Wat is 't of men hier is als Goden aen-gebeden;
Wat is 't, Eylaes! wat is 't? een schim, een ydel niet,
Een drift, een water beek die los daer heene vlied;
Wat is 't in aerdsche lust te swemmen, en te leven;
Kan overvloed natuur meer als het hare geven?
Wat is 't, in macht en staet van werelds eer te zijn,
Strijd, quelling in der daed, maer vreugde in de schijn;
Wat is 't in Monarchy ten Hemel op getogen,
Wiens eere als een rook verdwijnt voor onze oogen;
Geen hooger Monarchy, als is de ware deugd,
Vriendinne des natuurs, en Zielens hoogste vreugd;
O deugd! ô Ed'le deugd! ô Goddelijk vermaken!
Die uwe gaven proeft, wat kan die zoetheyd smaken!
Hoe innig is de Ziel vervrolijkt en verblijd,
Wanneer de geest in God het Aerdsche leven slijt.
Binnen.
| |
CONSTANTINVS, CASTERNA.
Na dat ik, ô Princes! mijn herte voel bestreden,
Om u te toonen mijne liefds genegentheden,
Heb ik mijn offerand Cypria toe-gewijd,
Met dees beloftenis, dat gy Goddinne, zijt
De wellust van mijn hert, de vreugde van mijn leven,
Aen wien ik mijne Ziel wil willig overgeven;
Ach! overschoon Princes, ontfangt, ontfangt een hert,
Dat niet meer mijns en is, maer heel het uwe wert.
Hoe Koninglijke Vorst, my meer om liefd gebeden,
Daer ik uw Hoogheid heb ontdekt, door welke reden
Ik tot geen liefde my in 't minste stellen ken;
Dies bid ik u, indien ik zoo veel waerdig ben,
Dat my zijn Majesteyt niet wil van liefde spreken.
Casterna, ach Princes! gy dwingt my om te smeken,
Gy tergt my tot gebeên, gy perst my dat ik moet,
Mijn klachten aen u doen, ja vallen uw te voet;
Geknield. ô Aerds Godin! ter aerden neêr gebogen,
Leyd Koning Constantijn, en bid u om medogen.
Ik kniel en bid u aen, dat gy uw bidden staekt.
Princes, uw heusheyd my tot meerder Slave maekt;
Hoe meerder gy my bid, hoe meerder mijn gebeden,
Tot uwaerts moeten gaen; dies toont medogentheden,
En loont mijn liefd met liefd, ô overschoon Princes!
O Afgodin mijns herts! ô Ziele voedsteres!
FAVSTINA, in Manne kleeding, uyt.
Beruchte Vorst! een dienaer, die gebogen
Ter aerden nederknield, om aen uw groot vermogen,
Een onderdaen te zijn in alle dienstbaerheid;
Ia, de geringste Slaef van uwe Majesteyt.
Wat zijt gy voor een gast, en in wat land gebooren?
Ook hoe uw name zy lust my van u te hooren.
Ik ben een Herders kind, in Grieken op-gevoed,
Hoe wel van laege staet, heb ik een heusch gemoed,
En tracht door trouwe dienst tot eer en lof te komen,
Dies heb ik mijne reys hier na het Hof genomen;
Constans is mijne naem, gebooren hier te land.
Constans, ik acht uw naem gaet boven uw verstand;
In 't woord van Constans meer verborgentheden leggen,
Als Constans zelver zoud met reden kunnen zeggen.
Heer Koning! mijne naem, ten nauwsten uyt-geleyd,
En is niet anders als stantvastigheyd gezeyd.
| |
Auteursrechtvrij