|
| |
| |
| |
Derde handeling.
CONSTANTINVS in een Herders kleed, onder zijn Koninglijke kleeding, en met eenige Dienaers.
Wy doen het geen den Koning ons gebied.
Binnen.
Nu ben ik ymmers, daer my niemant meer en ziet,
Daer niemand melden zal 't geen liefde my doet plegen,
Geen staet-zucht kan mijn hert tot Hoogheyd zoo bewegen,
Als wel de liefde my tot kleynheydt neder trekt,
Om dat door liefde 't hert tot kleyne laegheyd strekt;
De Kroon, de Scepter, 't Rijk, de Koninglijke Staten,
Wil ik ter liefde van Faustina gaen verlaten.
Weg Koninglijke Kroon, weg Perlen, Schat en Goud,
Weg Koninglijk Palleys, van Marmor opgebouwt,
Weg weelden vol verdriet, weg wellust zonder vreugde,
Weg Hoofsche veyn ery, schijn-heylig zonder deugde;
Hy smijt het Konings kleed af.
Weg Wereldlijke eer, van wien de wijsheyd zeyd,
Dat al haer roem niet is als stof, en ydelheyd;
Hoe meenig Vorsten zijn 'er door de dood vergeten,
Die s' werelds Monarchy in lust hebben bezeten;
Waer is hun wellust nu? waer doch hun Heerschappy?
Waer Scepter, waer de Kroon, waer al de Monarchy?
Verrot, vergaen, verteert, gelijk een rook verdwenen,
Hun vleesch als stof en asch, vervallen van de beenen.
Wie heeft 'er lust zijn hert te hangen aen het goed,
Wanneer hy dit bedenkt met aendacht in 't gemoed;
Wie voeld zich tot de eer des werelds aengedreven,
Die in zijn hert bedenkt de kortheyd van dit leven?
Weg werelds ydelheyd, weg, zeg ik, uyt mijn zin,
Weg, zeg ik, uyt mijn hert, en komt 'er noyt weêr in.
Wat is 't een zoete vreugd,
In Zomer tijd t'aenschouwen,
De Telgjes groen van blaên;
Die op hun struykjes staen,
In schaeuw van groene boomen,
Daer ruyschend beek en bron,
Uyt storten hare stromen.
Wiens versch ontloken spruytjes,
Van bloemen en van kruydjes.
| |
| |
In kristalijne stroompjes;
't Gewemel van de boompjes.
Wjens takjes dicht van groen,
De stroompjes pronken doen,
Een spiegel schijnt te zijn,
Voor pronk van Rooze bladen.
Hier is de plaets waer mijn
Hier zal ik haer verwachten;
En voeden mijn gedachten.
Gaet neder zitten in de groente.
FAUSTINA Singt:
Op de Stemme: Na dien de Goddelijkheyd.
WIe heeft 'er meerder rust?
Die zijn gemoed,, voldoet,
Of die door werelds macht,
Na meerder Hoogheydtracht?
Dat overdaet,, niet baet,
Die 't meest heeft meer begeert;
In meerder rust hy leeft,
Die zich voegd,, wel vernoegt,
In 't weynig dat hy heeft.
Wat baet een Konings troon,
Wat Heerschappy,, Voogdy,
Wat baet een Goude Kroon;
Werd geplaegt,, en doorknaegt,
Geen schat, geen overvloed,
Geen Hoofsche macht,, noch pracht,
Als wel 't vernoegen geeft,
Aen die geen,, die te vreên,
Gerust in kleynheyd leeft.
Ghezongen hebbende, spreekt dit navolgende.
Hoe wel kan zich in kleyne zaken,
Een wel vernoegde geest vermaken;
Daer d' onvernoegde zich in veelen,
Geen vrolijkheyd kan mede deelen.
De Rijken in haer rijke gaven,
Zijn dikmaels min als arme Slaven;
Vernoegden, hoe wel min gegeven,
Zijn rijk, schoon dat zy arrem leven.
Men ziet hoe veel tijds veele menschen,
In d' overvloed, om meerder wenschen;
En als 't na wensch al is ontfangen,
Zijn 't strikken daer men aen blijft hangen.
En kunnen zelden ruste voeden,
In wrek en gierige gemoeden;
Maer doen, door lust van meer begeeren,
In plaets van rust, de rust ontbeeren.
| |
| |
Faustina, lieve Nymph, zie hier wat liefde doet,
Ik ach gelukkig my dat ik u hier ontmoet,
In 't krieken van den dag, en vrolijke boschagie.
Uw hertjen, Herderin, nu zal vernoeging doen;
Mits ik voor Konings Hof verkies dit lieve groen;
Voor Princelijk gewaed, dees slechte Herders kleeren,
Om voortaen noffens u als Herder te verkeeren,
Hier in dit vrolijk Wout, en klaver rijke Dal,
Waer ik de Schaepejes met Faustina hoeden zal;
Wiens stadig by zijn my op't hoogste zal behagen,
Om hert en ziel, en zin, uyt liefden op te dragen,
Aen u, aen u, mijn Lief, mijn lieve Herderin,
Om wien ik't Hof verlaet, en d' Herders staet bemin.
'k Verwonder my op 't hoogst, van 't geen ik zie geschieden,
Dat gy, Grootmogend Vorst, uw Koninglijk gebieden,
Uw Scepter, en uw Kroon, uw hoog verheven staet,
Al t'zamen, zoo gy zegt, om mijnen 't wil verlaet;
Heeft liefde zoo veel kracht; waer uyt is dit gerezen?
Ik kan bedenken niet wat dat 'er doch mach wezen,
In my, ik zeg in my, die niet bedenken ken,
Waer door ik, mogend Vorst, uw liefde waerdig ben.
Door schikkinge der Goôn, heb ik u, Lief, verkoren,
Door yets dat van natuur uw jeugd is aengeboren;
Uw Geest, uw aerdigheid, op't aerdigst gemanierd,
Met wetenschap, en deugd op't alderhoogst geçierd,
Gaen boven een Princes in Koninglijke Hoven;
Wat gaven dat'er zijn, d' uw gaenze verr' te boven.
Zijn Hoogheyd stelt in lof mijn kleinheid al te hoog,
De reden my gebied dat ik het niet gedoog.
't Is reên, ik u zoo hoog gelijk mijn zelver achte,
Ten aenzien liefde ziet op liefdens wet en machte.
Vermach de liefd zoo veel?
Zoo veel de liefd vermach,
'k Sweer, Constantijns gelijk men noyt ter wereld zach.
Grootmoogend Majesteyt, uw voorstel doet my vrezen.
Eylaes! mocht ik verzekert wezen,
Van liefds getrouwigheid, en ongeveynsde min.
Daer van zal tijd de proef betoonen, Herderin.
De vreeze my voorzeyd uw liefde zal verkeeren.
Van mijn getrouwigheids volherding wil ik sweeren.
Sweer niet, Grootmogend Vorst.
Ik, die uyt liefd u noeme
Mijn Lief, neem tot getuyg al deze lieve bloemen,
De kruyden, en het groen en al het zoet gewas,
De boomen dicht van blaên, het klaverrijke gras,
| |
| |
De velden nat bedouwt, besprengt met versche stroomen,
De wegen om en om met tellig-rijke boomen,
En geurig kruyd beplant, mijn lieve Lief Faustijn,
Die zullen van mijn trouw stant vaste tuygen zijn;
En zullen in de plaets, dat haer de spraek ontbreke,
U tuygen mijne liefd, betoonen u een teke,
Van mijn stantvastigheyd; die eerze zal vergaen,
Het tellig-rijke woud doen zonder bladers staen;
Indien ik ontrouw ben, zal wraek de Goden porren,
Als dat zy struyk en stam verdelgen, en verdorren,
Verpletteren 't gewas van versch ontloken groen,
Indien ik ymmer denk ontrouw aen u te doen;
Maer zoek in tegendeel uyt liefden, u te trouwen,
U voor mijn Echte Vrouw te lieven, en te houwen;
Het Koninglijk gebied my t'eenemael t'ontslaen,
Als Herder neffens u de Schaepjes weyden gaen;
't Bekommerlijk gewoel, 't onrustig Hoofsche leven,
Heb ik om uwe liefd verlaten en begeven;
Het Koninglijk gewaed in Herders kleed verkeerd,
'k Weet niet wat gy tot proef mijns liefde meer begeert.
Dat ik mistrouwend ben, Heer! houd my dat ten goede.
Uw mistrouw staet gegrond alleen op quaed vermoeden,
't Is onvoorzichtig dat men 't qaede niet voorziet.
't Vermoeden vreest vaek quaed, en 't quade schuylt'er niet.
Daer raekt vermoeden dan door tijds verloop ten ende.
Men moet geen quaed vermoên, daer men noyt quaet bekende.
't Quaed, daer het niet en is, komt door gelegentheyd;
Gelegentheyd, mijn Heer, den Mensch tot misbruykleyd.
Wat oorzaek is'er doch, die u daer voor doet vrezen?
Mits ik bespeur, ô Vorst! 't geen niet behoord te wezen;
Ik ben een arme Maegd, een slechte Herderin;
Gy zijt een Koning, en begeert dat ik u min;
Hoe waer het mogelijk dat dat wel zoud gedijen,
De tijd, en wangunst zouden my dat luk benijen;
De hoofsche Adeldom, geteeld van Konings bloed,
Gedoogt noyt dat een Prins aen my die eere doet;
Princessen, hoog van staet, met al de Hof gezinden,
Die zullen aen de spijt haer wil en macht verbinden,
Om my met volle wraek, als een verdiende straf,
Van uwe liefd, ô Prins! onwaerd te trekken af;
Schoon gy my had belooft, zoud geen beloften houwen,
En uwe liefd tot my zoud metter tijt verkouwen;
Ik zag uyt dit geluk mijn grootst onluk t' ontstaen,
Mits uwe liefd tot my zoud schielijk weêr vergaen.
| |
| |
Dit 's quaet vermoeden, 't geen gy niet en moet gedogen,
Faustina, liefd is niet van diergelijk vermogen;
Als ik u wettig trouw, het geen ik sweer te doen,
Hoe zoud gy dan van my dat quaed kunnen vermoên?
Te meer de wetten zelfs daer zouden tegen spreken.
Ach! die de wetten maekt, die kan de wetten breken.
Een vroom en oprecht Prins, is van een ander aert;
Die wetten geeft, en schend die zelfde, acht ik waerd
In 't straffen dubbeld deel.
Dat in dier voegen ik noyt zal de wetten breken;
Faustina, 't is genoeg mijn meening ondersocht,
Ik heb, gelijk gy ziet, mijn liefdens plicht volbrocht,
En wil volbrengen al wat liefde zal gebieden,
Laet my maer zoo veel gunst van u, bid ik, geschieden,
Dat gy beloften doet om mijne Bruyd te zijn.
Ach! Goden, hebt gy dit besloten tegens mijn?
Uw wille moet geschiên, 'k en kan 't niet tegen strijen;
Gun dat my deze liefd ten goeden mach gedijen;
Spreekt zijne Majesteyt het geen zijn herte meent?
't Onsterffelijk geslacht wensch ik dat my verleend,
Al 't gene dat tot straf kan werden voor genomen;
De Goden doen hun wraek ten vollen op my komen,
En pletteren tot stof dit lichaem, zoo 'k voort an,
Uw Herder niet en blijf en uw getrouwde Man.
Zoo zal ik dan door liefd op u mijn hertje stellen.
En ik als Herder u, mijn Herderin, verzellen.
Ik lief u nu 't u lust met my het Vee te hoên.
Het lust my, mits ik u daer mede dienst kan doen.
Wild gy, als Herder, dan met my de Schaepjes weyden?
'k Zal Herder zijn van u, en uwe Schaepjes beyde;
En sweer u van dees tijd te lieven voor mijn Vrouw,
In liefde, eer en deugd, en in standvaste Trouw.
Binnen.
|
|
Auteursrechtvrij