|
| |
| |
| |
Tweede handeling.
CLAUDIAEN in Herders kleeding, JULIANA, AMARILLIS, GRUCELLA, CORIDON, de MUSYK, met Rey van Musicanten; by haer hebbende eenig gebloemte, 't welk zy dragen na den Tempel van PALLAS, alwaer zy die zelvige op-offeren, met een Musijk, van zang en spel.
VRund Coridon, ik hoop dat onze Offerande
Yets vruchtbaers werken zal.
Te meer wanneer wy branden
Dees Bloempjes uyt-gekeurt.
Met Lauw're blaên geçiert;
O Maegd, ô Edele Maegd! wel waerdig Gelaurierd;
Kom, zoet gezelschap kom, laet ons dees Tempel groeten,
De Kunst-Godin ter Eer, met neer-geboogen voeten;
Vereenig snaer, en stem, een yder vat zijn toon,
En kniele nevens my voor Pallas waerde Troon;
Ey! offer op met vreugd de Kunst-Godin, Kunsts schatten,
Strijkt eens op de Vyool op dat wy mogen vatten
| |
| |
Den toon, recht na den eysch; strijk noch eens op de G;
't Is wel, kom laet ons gaen, en dragen d' Offer meê.
Goddinne van de Kunst, wy pronken uw Altaren
Met Bloempjes, en Lauwrier, op dat wy onse snaren,
Door zoet geluyt, en geur van 't aengename groen,
Naer uw behagen tot den Hemel rijzen doen;
Versmaed de diensten niet die wy uyt liefde toonen;
Maer wild met uwe gunst, ô Kunst-Godin! beloonen
Aen d' Ed'le Maegd Musyk ons waerdigste vriendin.
Gy zijt my wellekom, treed nader tot my in,
Uw stemmen offert op, vang aen, vang aen uw vreugde,
En Goddelijke Kunst vermengt met alle deugde.
Hier moet Musicael gezongen en gespeelt werden, dient gelet, dat yder ordentelijk neder knielt voor den Tempel; na dat 'er gezongen is, spreekt Pallas;
O Ed'le Nimph Musyk! uw Kunst ik zoo hoog acht,
Dat ik u waerdig houd om onder het geslacht
Der groote Goôn te zijn; ô Kunst! ô Ed'le vreugde!
O Goddelijk vermaek! ô vrolijkheyd vol deugde!
O zang! ô zoet geluyt! ô lieffelijk gespel!
Uw vreugd ik boven al, naest 's Hemels vreugde stel;
O vreugde! door de lust uw kracht alleen gekregen,
O stemmen! wiens vermaek de Goden zelfs bewegen;
O snaren zoet geklank! ô lieve melody!
Die zelfs de Goôn beweegt, en trekt mijn gunst tot dy.
Ik speur, ô Kunst-Godin! tot onze kunst uw krachten,
Daer 't Aerdsch geslachte die in tegendeel verachten;
Ia treden nu by na mijn waerde met de voet,
Dies ik, ô Kunst-Godin! om gunst u smeeken moet;
Wel eer waer ik geacht in Koninglijke hoven,
Nu door een snood gebroet onwaerdelijk verschoven;
Wel eer ben ik geweest van grooten aengebeên,
Nu van een bot geslacht als met de voet getreên,
Derhalven, ô Godin! ons Musicale Scharen
Ootmoedig buygen neer, en pronken uw Altaren,
En Offeren u op de gaven van ons Kunst,
Op dat wy door die vreugd bewegen u tot gunst;
Gunt ons, ô Kunst-Godin! zoo in de kunst te groeyen,
Dat onder ons de Kunst in rechte Liefd mach bloeyen.
Vriendin, Edel vriendin, 'k en heb niet in mijn macht,
Dat u niet zy gegunt, indien gy 't maer betracht;
Dies spreekt wat gy begeert.
'k Sal op gevoysde maten,
Ons zoet verzoeken u in Rijmen hooren laten.
Gy Claudiaen, die vry meer als uytmuntend zijt,
Sing op ons Rijmpjes, dees Goddinne toegewijt.
| |
| |
CLAVDIAEN zingt alleenig deze navogende rijmpjes, dat gedaen zijnde, werd'er Musicael met volle stemmen op vervolgt.
WY die ter Aerden buygen,
Zoo deze Bloempjes tuygen,
Die op 't Altaer branden;
Door Kunst,, uw gunst,, Godin, wy in,, onze vreugd betrachten,
Dat nijd nocht haet,, ons nimmer schaed, dat nijd nocht haet, verkrachten
De Musyk, die wy hoog achten.
Hier op volgt de Musyk met volle Stemmen.
Ons uyt-gestorte vreugd, ons spelen en gezank,
O wijze Kunst-Godin! neemt, bidden wy, in dank;
Ik twijfel niet oft gy, ô wijsheyd aller wijzen,
Zult onze oeffening, en eerb're kunste prijzen;
En om uw goede gunst ik mijne dienste doe.
Ik stier uw waerdig Lof tot aen de Wolken toe;
Vaer voort, ey! vaer zoo voort, de Ieugd in deugd te leeren,
Doet d'Amstel met het Lof van uwe kunst vereeren;
Voed harten in uw lust, queekt Zielen in uw vreugd,
Sijt leerzaem in uw Kunst, en stichtend aen de Ieugd;
Mijd laster, haet, en nijd, ontucht, lichtvaerdigheden,
Tot niemants nadeel wild in Rijmen, oft in reden,
Uw Edelheyd misdoen; maekt dat gy met uw Kunst
De deugde blijken doet, gy krijgt der Goden gunst;
Mijn hulpe, waer s' u diend, zal altijd zijn ten besten.
Dijn groote Majesteyt bedanken wy voor 't lesten.
Binnen.
AMARILLIS, GRVCELLA.
Dat hy dus lang van ons blijft,
Waer mach hy zijn op-genomen?
Amarillis, 't is noch vroeg,
En wy hebben tijds genoeg,
Coridon die zal wel komen.
Die de Liefde niet en proeft,
Weet niet wat de Liefd behoeft;
Ach! Grucella als men Minne,
Als men Liefde pleegt, en vrijd,
In het groenste van de tijd,
Heeft men qualijk halve zinnen.
Laet u zijn van mijn gezeyd,
| |
| |
Wild mijn woorden wel onthouwen;
,,'t Is de Eer te licht gewaegt,
,,Als een Ionge teere Maegt
,,Hare liefde vleyd op trouwe.
Hoe Grucella, dit 's te slecht,
Gy dient beter onderrecht,
't Schijnt uw ouwe kouwe dagen,
Niet gevoelen Liefdens aerd,
Gy weet niet wat Liefde baerd,
't Schijnt gy noyt hebt Liefd gedragen.
Weet gy wel, dat by het vyer,
Meest de Min werd vergeleeken?
Ia Grucella, ik beproeft,
Dat dat vuur verkoeling hoeft,
Zal 't zijn heete krachte breeken.
Losse woorden, zotte zin;
Amaril, 't geen u doet branden,
Zoekt gy tot verkoeling, ach!
Zulke minne zonder schanden.
Is het schande dat men Mind,
Om in d' heylige Echt te trouwen?
Neen, ô neen! dat zeg ik niet,
Maer het misbruyk datter schied
Onder dies, werd schand gehouwen.
Dit is misbruyk, dat een Maegd
Vryers hare liefd op draegd,
Vryers staet het toe te vryen;
Vrysters zulliks schaden kan,
Soeken Vrysters Vryers an,
Dat zal haer tot schande dyen.
Dat beken ik, Vrysters Min
Heeft veel schand, en opspraek in;
Maer werd zy gevrijt, wat reden?
Dat zy niet weêr lieven zouw,
Door des Liefds genegentheden
Noch en staet het haer niet vry,
Datze blijken laet dat zy,
Graegten heeft, om Liefd te loonen.
't Is de Eere niet misdaen,
't Kan der Maegden Eer niet schaên,
Op 't verzoek, weêr liefd te toonen.
| |
| |
Amarillis is noch slecht,
Weet niet dat een looze knecht,
Maegdens zinnen kan bekooren;
En haer vryen met de mond,
Tot dat hy haer Maegdom vond,
Die door vryheyd gaet verlooren.
't Geen dat ik u heb gezeyd,
Om u beters wil geschieden.
Daer 's uw Lief, Grucella gaet,
Doet met hem zoo gy 't verstaet,
Ik en kan u niet gebiede.
Met zulk geselschap 't welk mijn hertjen heel ontsteld;
Gedachten zijn 't die my de Liefde doen beproeven.
Hoe Amarillis, kan de Liefde u bedroeven
Door werking van 't gedacht?
't Gedacht bestraft my, ach!
Dat ik de liefd niet meer zoo licht gelooven mach.
't Is ydelheyd, ik moet u hertje wat vermaken;
Ik hoorde flus een vooysje, kost ik het wel raken,
Ik speelden 't op mijn fluyt; 't is, Amaril, heel zoet,
Zoo dat ik u het Liedjen nu eens speelen moet.
Hy speeld op de Fluyt, dat gedaen zijnde spreekt hy.
Uw speelen steelt mijn zinnen.
Uw vriendelijke lonkjes doen my u beminnen,
Ach! lieve Amaril, dat ik zoo speelen kon,
Dat ik het hertje van mijn Amarillis won!
Wie zoud men lukkiger als Coridon dan achten?
Gy Coridon behoeft van mijn niet te verwachten
Dat gy niet zijt te vreên
Daer gy meer gunst meugt vinne.
Mijn dunkt dat hier in 't woud,
'k Moet zien of ik die vinde;
Hier oft een weynig voort,
Het was omtrent dees linde.
Hy fluyt eens.
Ey! weest een weynig stil,
En let eens op dit queelen;
Die bootst my d' Echo na,
En zal 'er tegen speelen.
| |
| |
Was 't, Amaril, niet zoet?
't Beweegden my 't gemoed.
't Geeft my een lust tot speelen.
Het trekt mijn hert tot Min.
Queelt Coridon, ey queelt!
Mijn Ziel, en hertje steelt,
Steelt 't geen u werd gegeven;
Steelt mijn geheel, ik lijd,
Ik ben mijn zelver quijt,
En leef, als zonder leven.
Ik steel u, steelt mijn weêr.
Ik steel 't geen gy my geeft.
Door u mijn Zieltje leeft.
Binnen.
| |
| |
IVLIANA.
Als ik mijn droeve Staet aendachtig overweeg,
Soo vind ik, laes! mijn hert van alle vreugde leeg;
Ik ben een Hertoogs Kind, geteeld van Edel bloede,
Berooft van Erf en Land, van Schat, van Staet, van Goede;
Waer toe, ach leyder! is 't gekomen nu met mijn?
Dat ik, eylaes! moet een verworpen Dienst-maegd zijn,
Hier op een vreemde plaets, by ongeachte lieden,
Daer ik in ballingschap, om straffe te ontvlieden,
Het Arme Vee moet hoên; en dat my meest berouwd,
Ik heb een Bedelaer tot mijnen man getrouwt;
Hoe Iuliana, dat gy dus u hebt vergeten,
En zonder achterdocht, oft kennis af te meten;
Hoe door 't verloop des tijds, het luk noch keeren ken;
U is 't, ô Goôn! bewust, in wat verdriet ik ben;
'k Heb Celidon belooft, maer ach! wat wil het wezen?
Door hem en kan ik noyt tot staet weêr zijn gerezen;
Wat beeld gy Iuliana steeds u zelver in?
Waer toe u dus ontrust door een verwerde zin?
Drijft dees gedachten uyt, en voegt u na de reden,
Gy hebt al wat gy meugt indien gy zijt te vreden;
Wanneer gy u bedenkt, en wijsselijk beraed,
Soo gaet de kleynigheyd verr' boven hooge staet;
In my ontbreekt doch niet, als maer een goet genoegen,
Dies ik my daer na hoop te neygen en te voegen.
Ik zal, ha! lieve Lomm're Bomen,
Wat nader uwe groente komen,
En zetten my wat neêr op uw begraefde kant;
Daer beekjes Cristalijne vlieten
Al ruyschend langs uw oever schieten,
Uw oever die met Elzen takjes staet beplant.
Ik zal in uw begraesde dalen,
Mijn droevig hertjen wat op-halen,
En plukken Bloempjes, uyt het natte Cristalijn,
Wiens drifjes ruysschend neder vallen,
Voên Bloempjes, kruydjes, aen de wallen,
Waer van ik plukken zal mijn Lief een kransselijn.
Om hem mijn Siels Apol te noemen,
Sal ik hem met een Krans van Bloemen
Bekranssen, hem die ik keur voor mijn waerde Man;
En Offeren 't hem op met vreugde,
Die my doet minnen om zijn deugde,
Zijn deugde die ik na waerdy niet loonen kan.
| |
| |
Hier in 't Belommert groen met minne,
Dewijl gy Iuliana hier alleenig bent;
Uw droeve zinnen wild verpoozen,
Verschuylt u onder deze Roozen,
Een Liedje zingt, op 't aerdigst Voysje dat gy kent.
JVLIANA gaet in de groente neder-zitten; en zingt dit navolgende Liedjen, ondertusschen komt den KONING uyt, luystert na 't zingen.
LAura zat laest by de Beek,
Onder 't schaeuw van Elzen Bomen;
Zachies zy in 't water keek,
Is daer na in slaep gekomen;
En begoft heel zoet te droomen,
Van de liefde, van de Min;
Slapend is zy neêr gezegen,
Met haer boezem los geregen,
Lag die zoete Veld-goddin.
Wijl zy daer alleenig zat,
Coridon ging by haer zitten;
Mits hy na haer borsjes vat,
Roept zijn Laura, wat is ditte?
Ach! mijn boezem brand van hitte;
Hier meê zijgt zy weder neêr,
En begint op nieuw te droomen;
Zooje wild, zoo meugje komen;
Neen, ô neen! het krenkt mijn eer.
Voort neemt hy een hand vol groen,
't Geen door mengelt was met Roozen;
Laura riep, wat wilje doen?
Ik begin van schaemt te bloozen;
Daer ging zy een zuchje loozen,
Viel weêr zoetjes neêr in 't gras;
Och! ik ben door droom bedroogen,
Riep zy met beslooten oogen,
'k Meend ik zonder Maegdom was.
O lieffelijk gezang! ô zoete minne reden!
Die my tot Min beweegt; ik koom vrymoedig treden
Hier in dit Lomm're groen, daer ik, ô Harderin!
Met een genegen Siel op-offer u mijn Min;
Een Konings hert hebt gy, o Harderin! gevangen,
En met de bloosjes die op uw sneeu-witte wangen
Soo schoon gemarmert staen, beweegt gy my, dat ik
Mijn hert gevangen voel in Liefdens zoete strik;
Een Koning knielt voor u, een Koning, wiens vermogen
Is minder als een slaef, alleenlijk door uw oogen;
Uw oogen, ja daer by een aengename klank,
Vol zoete zoetigheyd, van treffelijk gezank?
Dees doen my in uw dienst ootmoedig neder buygen,
Om u de neyging mijnes herten, te getuygen;
't En is geen wulpsche Min, 't en is geen yd'le tocht,
Die maer voldoening van mijn Mins genot verzocht;
't Is Liefd, oprechte Liefd die ik tot uwaerts drage,
't Is Liefde, wiens gelijk men noyt ter wereld zage;
't Is Liefd, voorwaer't is Liefd, 't is Liefde ach! wiens kracht,
Ha! schoone Herderin, uw weder Liefd betracht.
| |
| |
Den Koning die misdoet zich zelver.
Vermits zijn Majesteyt verkleend zijn waerdigheden,
Ont-Eeld zijn Edeldom, en spreekt van Liefd met haer,
Die nutter diend getrouwt met eenen Bedelaer,
Neen Harderin, ô neen! gy moet met mijn belyen,
Dat Liefds keur niet en ziet alleen op de waerdye
Van Adel-Rijke pracht; maer Liefd volgt Liefdens wet,
En Liefd betracht weêr Liefd, daer Liefd haer zinnen zet;
Geen Adeldom zoo Eel, geen Edelheyd zoo waerd,
Als de genegentheyd die rechte Liefds keur baerd;
Gy moet, ach Harderin! dit neffens mijn vertrouwen,
Indien dat gy u wild aen reên gegrond-vest houwen;
Dat niets Liefd overtreft hier op dit Aerdsche Dal;
Of 't spreek-woord waer vergeefs, de Liefd verwind het al;
Wild gy uw weder-liefd aen mijne Liefd doen blijken,
Ik zal u Echtelijk bedeelen met twee Rijken;
Dat 's 't Atheensch Hartogdom, en 't Griexsche Koningrijk,
D'welk gy bezitten zult, en wezen mijns gelijk.
Eerbiedig buyg ik neêr om dankbaerheyd te toonen,
't Vermogen my ontbreekt, dees eere te beloonen;
Ik kniel ootmoedig neêr, buyg danbaerlijk ter Aerd,
Ia uw slavin te zijn is Sylvia niet waerd,
Grootmogend Majesteyt, ik bid u leeft na reden,
En steld u Liefdens keur door achterdocht te vreden;
Dat gy u niet vergeet in Liefde-looze Min,
Tot my een Huysmans Kind, een schamel Herderin.
Hoe gy u meer verkleent, hoe ik u meer verheffe;
Gy zult in Eer en Staet gantsch Grieken overtreffen;
Gy zult zijn Koningin van Grieken, hier t' Atheen;
Rijst Herderinne rijst, laet knielen met gebeên
Die 't knielen voegt, om u tot Liefde te bewegen;
Vergunt my, zoo uw gunst van my mach zijn verkregen,
Die 't bidden niet en voegt, aen mijn onwaerdigheyd;
Ook is 't zoo verr' met mijn, dat door beloft van trouwe,
Ik my verbonden heb, te zijn een Herders Vrouwe.
Is 't maar beloft, ach! die beloft kan zijn ontdaen.
Ik vrees de Goden my met straffe zouden staen.
En is 'er dan geen hoop uw weêr-liefd te verwerven?
Veel liever hier ter plaets den dood, eylacy! sterven.
Bedenkt u Herderin, wat het verschillen zouw,
Te zijn een Koningin, oft arme Herders Vrouw;
Te hebben alle lust, en in de weeld te leven,
Of zich in d' arremoed tot slaverny te geven;
| |
| |
't Verschil dat is te groot.
Hoe veele dit verscheeld,
Zoo kan nochtans de lust, de overvloed, de weeld,
My niet meer geven als een tijdelijke vreugde,
Die ik zoo hoog niet acht als ik wel doe de deugde;
Deugd die niet oogt op Staet, oft groot geachte dingen,
Die onderworpen zijn des tijds veranderingen;
Deugd, die de Ziele baerd een onverganklijk zoet;
Claud. uyt.
Deugd, die in 's Hemels vreugd de Ziele brengen moet;
Daer komt mijn Celidon, 't is tijd voor mijn te scheyden.
Om het Vee, Genadig Heer, te weyden.
Indien ik dan van u niet meer verkrijgen kan,
Zoo bid ik Herderin, doet my die eer doch an,
Dat ik uw lieve stem, en zang, noch eens mach hooren.
Ik die my acht te zijn Slavin voor u gebooren,
Doe wat uw wil gebied, in onderdanigheyd,
Stel ik my willig te voldoen zijn Majesteyt;
Daer is mijn Celidon, die met zijn aerdig speelen
Yets treftigs maken zal, als ik begin te queelen;
Kom Celidon zit neêr hier in 't belommert groen,
Om zijne Majesteyts believen te voldoen.
Grootmogend Vorst, indien uw Hoogheyd schept behagen
In Kunst van goet Musyk, 't is billik wy ons dragen
Als onderdanen, om zijn Hoogheyd met vermaek
't Is Herder zoo een zaek,
Die ik op Aerden houd het Eelste aller Kunsten,
En zal derhalven u betoonen doen mijn gunsten;
Veel meerder luk hebt gy, als ik, een Vorst gebooren;
Ach! had den Hemel my tot zulk een luk verkoren
Als u, ik waer vernoegt; doch dit stel ik ter zy,
En met uw zoet Musyk verheugt een weynig my.
CLAUDIAEN speeld onder het zingen van IULIANA, ondertusschen komt APOLONIA luysteren.
O keur! gevoed door d'oogen;
Mijn Troon, en Kroon. Ia, 't Hof, vol lof,
Ach Floriaen! Liefd port my aen, ach!
Konings schat uw deel te maeken.
Hoe, Hoofsche Koninginne!
Wild boven 't Hofbeminnen,
Mijn staet, vol smaed, oprecht, maer slecht, niet geacht op Aerde,
Daer 't Hof, en Troon, ja Konings Kroon, daer 't Hof en Troon, vol waerde,
Zijnte Eel mijn Staet t' aenvaerden.
Het geen men weet te vijnen
Dat 's lust, vol rust, daer min, na zin,
Cecilia, ziet hoe ik sta, Cecilia, mijn zinnen
Uytmuntend zoet gezang van Stem, van Voys, van woorden,
Dit Liedjen ik met zulk een lust en aandacht hoorden,
| |
| |
O zoete Sylvia! dat ik genoodzaekt ben,
Te melden mijne vreugd, die 'k niet verbergen ken.
Heer Broeder, even is 't met my, als u gelegen,
Ik heb door dit gezang genegentheyd gekregen,
Die my doet minnen; als, voor dezen heeft gedaen,
Cecilia, toen zy beminde Floriaen;
Ik bid zijn Hoogheyd, mijne Koninglijke broeder,
Vergun my, dat ik hier met dezen Schapen-hoeder,
Yets spreken magh van liefd.
Ten aenzien dat ik my bevind in een gestalt,
Als gy, mijn Zuster, doet; het schijnt dat hier de Goden
Ons herten trekken na de wet van liefds geboden;
Ik min dees Herderin, en zal haer tot mijn Vrouw
Verkiesen, door de Echt, en wettelijke Trouw.
En ik dees Herder; ach! de Liefde heeft geen wetten,
Ik weet niet wat my doet zoo schielijk liefde zetten,
Op dezen Herder, die ik noyt en heb gezien.
Het geen onmog'lijk schijnt, bevind ik, kan geschien;
Spreekt gy den Herder aen, ik zal de Herderinne
Met reden zoeken te bewegen tot mijn Minne;
O schoone Sylvia! ten aenzien liefdens wetten,
Moet ik my nevens u in 't groen wat neder zetten;
Ey! zegt my eens, hoe is dees Herder doch genaemt?
Grootmogend Koning, ach! ik ben op 't hoogst beschaemt,
Om liefds reên te voldoen, aen u, aen uw genade.
Ey! stelt de schaemt ter zy, 't schijnt 't Goddelijk aenraden
My, en mijn Zuster komt bewegen tot de min,
Haer na dees Herder; my tot u, schoon Herderin;
't Schijnt wonder 't geen hier blijkt, dat uyt een goed genegen,
Ik en mijn Zuster beyd, genegentheden kregen,
Uyt Goddelijke Liefd, en lust tot d'Echte Trouw;
Dat d'Herder zy haer Man, en d'Herderin mijn vrouw!
Ha! Celidon de Goôn zijn tuyge mijns geweten,
Dat gy my groote dienst zult op het hoogste doen,
Zoo gy u voegen wild hier in dit lommer groen,
Om met een Konings Zuster van de liefd te spreeken.
Wel Celidon het schijnt uw aanschijn geeft een teeken
'k Ben beschaemt, Me-vrouwe.
Dewijl gy onbeschroomt mijn open-herte ziet,
Dat zich zoo laeg verneerd, om uwe gunst te trekken,
En 't binnenst dat het draegt u ongeveynst t'ontdekken.
Uw Hoogheyd is verdoolt, en dwaelt van 't rechte spoor,
't Is zeker dat uw Hoogheyd haer geluk verloor,
Als zy my liefd toe droeg.
| |
| |
Met reên toont dan uw tegenheden.
Ik zal, Me-vrouw, ik zal met redelijk beleyd
Betoonen op dees reden mijn reêns tegenheyd;
Voor eerst uw Hoogheyd moet met aendacht over-wegen,
Haer groote mogentheyd, met Lof, en Eer verkregen;
Haer Af-komst, Staet, Geslacht, haer Koninglijke bloed,
Van Adelrijke Stam in d' Hoven op-gevoed;
En aengezien, Me-vrouw, wy zekerlik bevinden,
Een redelijk gebruyk onder de Hof-gezinden,
Dat rechte Adeldom, na hooger Adel ziet,
Wanneer de Echt-lust Liefdens wille keur gebied;
En zoo in tegendeel den Adel hier mocht dwalen,
En uyt haer minder meerder Liefds genoeging halen,
Men ziet dat Hooger Adel haer dan lager acht,
En minder eere toond, als zy te vooren placht;
Dit 's luk verliezing door vervolging van de reden.
't Is lukkelijk gewin, als d' Hoogheyd kleynigheden,
Voor groote staten kiest; gy Celidon zegt wel,
Maer beter zijn de reên die ik daar tegen stel;
Doch, 't lust voor dees tijd my van die zaek niet te spreken;
Indien 't my voegde, Celidon, om u te smeken,
Ik deed, gelijk Cecilia wel heeft gedaen,
Die boven 't Coningrijk beminde Floriaen.
Uytheemsche, groot Princes, ik die ter aerde buyge,
Om mijn ootmoedigheyd uw Majesteyt te tuygen,
Bid uw Genade aen, dat zy op 't hoogst verschoond,
De plompigheyd die u een botten Herder toond;
Die u niet na den eysch van uwe waerdigheden,
Vernoegen kan Me-vrouw, met redens deftigheden;
Ik die een Herder ben, by Herders heb verkeerd,
Soo dat ik noyt meer heb als Herders plicht geleerd;
'k Weet niet op wat manier dat ik my zal verschoonen,
Dat ik uw heus heyd na waerdy niet kan beloonen;
Doch op mijn Herders wijs, zal ik, ha! waerde Vrouw,
Bedanken u voor d'Eer die 'k my onwaerdig houw.
Gy hebt my, Celidon, in 't minst te danken niet,
Dewijl u noyt van my is eenig eer geschied.
Meer eer, en tienmael meer als ik weet te vergelden.
Gy zoud my vrundschap doen, indien dat gy u stelden,
Tot uwen dienst Me-vrouw,
Ik my, gelijk uw slaef, eeuwig verbonden houw.
Mijn wille zoekt uw dienst.
Uw diensten weyger 'k niet.
Wild Apolonia dan dienen.
Die weet gy, indien gy hebt op mijn reên gelet.
| |
| |
Ik sweer 't Me-vrouw, 'k en doe.
Die neygen na het geen men noemt de zoete Minne.
Wild u in 't minnen doch zoo verr' verlopen niet;
Uw waerde is te waerd, gy kiest zonder beraden;
Uw Hoogheyt doold, en dwaeld, en mind haer schand, en schade;
Uw eer, uw Eelgeslacht, uw Koninglijke bloed,
Ha! hoog gebooren Vrouw, gy al te veel misdoed;
Had my 't geluk begaeft met Koninglijke waerde;
Had my 't geluk gestelt in Monarchy op Aerde;
Had ik voor d' Herders staf, een Schepter in de hand;
Bezat ik 't Koningrijk, en waer een Vorst van 't Landt
Dan zoud ik my, Me-vrouw, ter aerden neder buygen;
En my in Liefdens dienst uw trouwe Dienaer tuygen,
Maer nu, eylacy! nu, een armen Landmans Zoon,
Die maer een stroyen Hoet in plaets draegt van de Kroon.
De Kroon, de Monarchy, den Adeldom, de prachten;
En kan ik waerder niet, als deugd en wijsheyd achten;
Die speur ik beyd in u, de wijsheid, en de deugd,
Die doen my Celidon beminnen.
Gy, Apolonia, een slaef om minne smeeken?
Hoe meugt gy, Celidon, u zelver tegen-spreeken?
't Is wonder een Princes op Herders Minne ziet.
Meer wonder is 't, dat gy die wild ontfangen niet.
Me-vrouw, ik ben 't niet waerd.
Vw waerd kan my vernoegen.
Ik bid Me-vrouw, laet ik my by mijn Zuster voegen.
Wat zegt gy Celidon, dat dit uw Zuster is?
Mijn herte dan te meer geruster is.
Mijn Heer, Celidon veynst, en schaemt zich in zijn minne.
Dees Herderinne ik voor mijn beminde houw.
Dees Herderin en gy, zijt zelfs u zelven tegen,
Dat gy 't geluk niet wild, daer 't is tot u genegen,
Ach tusschen uwe wil, en macht is geen verschil,
Indien gy macht en wil wild t' zamen evenaren.
Verbonden trouw heeft my verbonden om te paren
Met Celidon, en hem verbonden weêr aen mijn,
Dat tusschen onze Liefd noyt and're Liefd zal zijn.
Nochtans zoo moet en zal den Koning Silvia trouwen.
Heer Koning! 't kan niet zijn, laet my het mijns behouwen,
Ik zal mijn trouw-verbond niet breken.
Swijgt Celidon, wy zijn noch echt'lijk niet gepaerd,
Nocht door beloft van Eed zoo veer, oft kunnenscheyde;
| |
| |
Zijn 't daer uw zin op speeld; hy mistrouwt die vertrouwt,
En op beloften van den Mensch zijn hope houd;
O Silvia! zoo licht u Liefds beloft vergeten;
O Silvia! schoon gy uw vry kend in 't geweten,
Had ik in u nochtans 't verand'ren niet verwacht;
O woorden niet gemeent! ô liefde zonder kracht!
Trouwt met den Coning vry, en leeft met zijn genade;
Zoo my den Koning kost, wie weet met welke daden,
Met welke sware straf hy my bestraffen zou,
In plaetze dat hy my zijn Zuster geven wou;
Schoon dat ik sterven most, zoo zal ik openbaren,
Wie dat ik ben, en wat dat my is wedervaren;
Ik vrees nocht straf, nocht dood, nocht lijden, nocht verdriet,
Nu ik de liefd van Silvia niet meer geniet.
Genadig Vorst, en Heer, ik geet my in uw handen,
Ik die in Ballingschap most swerven achter landen,
Als uw groot achtbaerheyd verwon mijns Vaders staet,
Waer door nu Celidon als balling dolen gaet;
Ik ben geen Celidon, maer Claudiaen gebooren,
Een Edel Hertoogs Zoon, maer luk, en land verlooren;
Marcellus, oud en grijs, mijn Vader is.
Dat na het ongeluk, 't geluk weêr oorsprong neemt;
O Goddelijk geval! dat ons in werelds zaken,
Na 't ongeluk weêr kan tot het geluk doen raken;
Ik stel uw Vader vry en in zijn eerste staet,
Mits met mijn Zusters liefd gy u vernoegen laet;
Na dat de rampspoed quam u en uw Vader treften,
Wil ik u weer tot staet, en Hertoogs eer verheffen;
Indien mijn Suster Apolonia u trouwt.
Het is mijn hoogste wensch, zoo zy 't mijn waerdig houd;
Vrouw Apolonia, u ik van herten minne,
Te meer ik door dit luk mijn Vaders luk kan winnen.
Ach Edel Claudiaen! hoe gaet het met den Mensch?
Ik zie, die God vertrouwd die krijgt het na zijn wensch;
Uw wijsheyd, en uw deugd uw oeffening in kunsten,
Uw aengenaam Muzijk, verdienen mijne gunsten,
In liefde t' uwaerts; wijl den Hemel het zoo voegd,
Kies ik u Echtelijk zoo gy u houd vernoegt.
Vernoegt! ja zoo vernoegt, dat ik in mijn genoegen,
Soo lang ik leef, my zal in alle zaken voegen,
Om Apolonia te eeren, dag, aen dag,
Met zulke Liefd als men op aerde noyt en zag;
Had ik nu het geluk dat ik maer mochte weten,
Hoe 't met mijn Suster gaet, zoo mocht ik lukkig heten,
| |
| |
Het luk voldoet uw wensch, mijn Broeder Claudiaen,
Ziet hier uw Zuster Juliana voor u staen.
O wonderlijk geval! mijn Zuster, hoe kan 't zijn,
Dat ik u heb gelieft in d'onbekende schijn?
Ha Juliana Lief! wat kan den Hemel werken?
Een Goddelijke schikking wy hier in bemerken.
Ach! Iuliana, 't schijnt den Hemel met geluk
U weêr verlossen wil uyt ongeval, en druk.
Hier ziet men wat de tijd door menschen werken kan.
Laet ons al t' zamen gaen ten Hoof, op dat wy meugen,
Uw Vader met dees vreugd op 't heugelijkst verheugen;
Laet al het Hofgezin bewust zijn ons vermaek,
Tot vrolijkheid, en vreugd, van dees gewenschte zaek;
Laet vrolijke Musyk, laet zang en zoete snaren,
Getuygen van de vreugd die ons is wedervaren;
Laet ons in onze vreugd het Hof met vreugde voên;
Gy die vertreden waert, Ie blijft in Eelen doen.
|
|
Auteursrechtvrij