|
| |
Tweede handeling.
WAnneer een dikke damp bedekt
Het Hemels blauw met nare duyster,
De Son met wolken overtrekt,
Soo geeft zijn strael op aerd geen luyster.
Oft, als de Maen te reye gaet,
Met rijke sleep van sterre stralen,
En opgepronkt met Hemels staet,
Haer weer-schijn laet van boven dalen.
En dat een drift van wolken swert,
Benevelt 't Maen-licht en de sterren;
Zoo gaet het mijn verliefde hert,
Wiens Son mijn noch beschijnt van verren.
Mijn Son, mijn licht, mijn liefdens glans,
Die my noch huyden heeft beschenen,
Als 't opper puyk van alle mans,
Is nu uyt mijn gezicht verdwenen.
Alcip! mijn hertens Herder, ach!
't Valt swaerder als my docht voor dezen,
Ik schijn op 't klaerste van den dag
In droeve duysternis te wezen.
Nu gy u by-zijn my onttrekt,
En 't land verlaet om hoofs te leren,
Is 't hert met dampen overdekt,
Mits 'k moet uw Sonne-licht ontberen.
Wat is 't, of tranen, zugt, en klagt
Mijn droevig herte steets verzellen?
Mijn smert word daer door niet verzagt,
Noch ook mijn innerlijke quellen.
Ey liefde! geef my hert, en moet,
Om 't af zijn met geduld te helen;
Bevrijt mijn Lief voor tegenspoet,
O Goôn! dien 'k in uw macht bevele.
Alcippe is ten Hoof gekeerd,
Om daer na staet en eer te tragten;
Als 't luk hem hooger heeft vereert,
Zal ik met vreugden hem verwachten.
Binnen.
| |
| |
| |
Vertooning,
Daer AMASIS gehuld werd.
Na dat de Vorsten zijn ten Hove t' zaem gekomen,
Na dat de stemming des verkiezings is vervuld,
Werd Amasis voor 't oog des Adels aengenomen;
En, voor Vorstinne van Marcilien, gehuld.
Kort na de vertooning, komt ALCIPPE uyt, en word van GABRINA vervolgt.
Beleefden Iongeling, ik hoop met vast vertrouwen,
Dat gy mijn vryigheyd my zult ten besten houwen;
'k Wist garen wie gy zijt, om reden die my port,
En hoe gy moedig Held, met naem geheten word?
Gy, die tot kennis van mijn name zijt genegen,
Wat is u, zeg my dat, in 't minst daer aen gelegen?
U meerder als my zelfs, wist gy het geen ik weet,
Dienst-willig, weet ik, dat gy mijn verzoek voldeed;
Uw komste hier ten Hoof zal u gelukkig maken;
Gy kunt hier, zoo gy wild, tot staet en hoogheyd raken;
Gy kunt verkrijgen 't gun noyt Vorst verkregen heeft,
Dies het van noden is gy my te kennen geeft,
Wie dat gy zijt, en hoe uw naem is my laet weten.
Wel, als gy 't weten wild, Alcip ben ik geheten;
En van geslachten ook uyt Adelijke stam,
Derhalven ik in 't Hof hier van Marcily quam,
Om Adelijk het gantsche Hof-gezin te eeren,
Op hoop van hooger, ik ten Hove kom verkeeren.
't schijnt het geluk alreê u dienst te toonen poogt,
Ik weet 'er een ten Hoof, die heeft Alcip be-oogt,
En uwe min zoo diep ter herten ingenomen,
Waer door zy wil dat gy zult voor haer bedde komen;
Geen Vrouw van kleyne macht, maer van een hooge stof,
Niet van de slechtste, maar de grootste van het Hof,
Na wien zoo menig Vorst getracht heeft, maer verlooren,
Wat hoor ik; Hemel, ach! wat komt my hier te vooren;
Min-voedster Cypria, wat hebt gy voor met mijn?
Ik twijffel, oft dit niet een valsch dedrog zal zijn,
'k Heb dikwils veel gehoord van 't Hofs bedriegeryen.
,,Den Stierman die in Zee de rotzen niet wil myen,
,,Lijd Schip-breuk, waer door hy zich zelven brengt in nood,
,,Door onvoorzichtigheyd veroorzaekt zijne dood.
't Hof is een woeste zee, vol klipachtige gronden;
't Hof is een hoge rots van schadelijke zonden;
| |
| |
't Hof leyd op valscheyd toe, door zoete veynzery,
Dies dient voorzichtigheyd te wandelen met my;
Door wiens bevel gy my dit komt te vooren leggen?
Mijn Heer houd zich genoegt dat hem 't geluk geschied.
Gabrina, ik vertrouw my op dat zeggen niet.
Wat waend Alcippe dan dat ik besta te liegen?
Dat kost geschieden, mits de woorden vaek bedriegen.
Bedrog en kan niet zijn, daer daed de waerheyd toond.
In schijn van waerheyd 't Hofs bedriegerye woond.
Waer schijn is zonder daed, daer is bedriegerye,
Maer waer de daed zelfs blijkt, kan waerheyd schijn niet lyen.
De reden zijn welgoed, waer 't werk zoo in der daed.
Soo 't niet zoo is, wensch ik dat my den donder staet.
Gabrina, mach ik op uw woorden dan betrouwen?
Mijn woorden, Heer, meugt gy wel voor waerachtig houwen.
Is 't waer dat my ten Hoof een edel Iufvrouw mind?
S' is meer als een Princes die tot uw is gezind.
Ik sweer 't by al de machtder Goden.
Om u van deze nacht te brengen in haer zael.
Gabrina,'t schijnt een droom.
Let eens op mijn verhael;
Zy heeft my strik belast mijn naerstigheid te plegen,
Tot hare by komst u, Alcippe, te bewegen.
Zal ik haer by zijn dan genieten mogen?
Zal 't zijn Gabrina, dat ik met u by haer ga?
Gy zult alleen haer niet met uwe by komst groeten,
Maer zelfs haer lieve lust met minne kusjes boeten.
Gabrina, brand haer hert tot my in minne-brand?
Dat zal getuygen zelfs de Gulde ledekant,
Waer op gy deze nacht, in zoete minne lusten,
Met een volmaekte Vrouw, zult veylig meugen rusten;
Omhelst, gestreelt, gekust, gevleyd, ge-eert, gediend,
Niet als een oorlogs Held, maer zoete Venus vriend.
Gabrina, zeg my doch, hoe dat zy word geheten?
Sy heeft het my geboôn dat niette laten weten;
't Is best, mijn Heer, dat zy haer naem uw zelve zeyd.
Ik vrees Gabrina, noch dat hier bedrog in leyd.
Daer van bevry ik u op straf der Goden plagen.
Op 't geen gy sweert, wil ik, Gabrina, het dan wagen;
Alcippe is gewis al van een ander geest,
En beter Vrouwen Man als Ioseph is geweest.
Veel liever wil Alcip mins strijd met Venus slechten,
Als wel geharnast, met den grooten Krijgs God vechten;
| |
| |
Dies ik vrymoedig ga, en doe 't gun gy begeert.
Een ding dient noch gezeyd al eer gy derwaerts keert;
Geen rechte lievert kan volkomen vreugd genieten,
Indien hv zich ontziet het bitter van verdrieten;
Alcippe, ach! gy voed de zoete minne vlam
In d' alderschoonste Vrouw, die oyt van Vrouwen quam;
Minzaem, beleeft en heusch, in 't Hof, nocht op der aerden
En leeft 'er haer gelijk in edelhedens waerden;
Van dees beloof ik u, uw lusten na begeert,
Mits dien dat gy aen my beloften doet, en sweert,
Dat gy de zake zu lt by u verborgen houwen,
Gelijk ik u dat wil, Alcippe, toe vertrouwen;
Haer naem zy niet gezeyd, haer minne niet gemeld,
Nocht ook aen niemant niet u zoet bedrijf verteld;
Ook zal dees Jufvrouw uwe komste niet gedoogen,
Ten zy, dat het geschied met toegebonden oogen;
Geblinthokt moet gy gaen, daer gy na uwen zin,
Daer is, gelooft het my, geen prijkel in gelegen.
Hoe zoet de lusten zijn, dit maektze mijn weêr tegen;
Al was de lust van min noch duyzendmael zoo zoet,
Ik zoekze niet daer ik ze blind'lings vinden moet.
Ik bid, voldoet mijn beê, want gy niets hebt te vrezen,
Ik sweer 't daer zal in 't minst voor u geen prijkel wezen;
Waer is uw moedigheyd, waer zulke strikte wet,
Waer vreze, die dat zoet van min te rugge zet?
Is 't mooglijk dat gy kunt de moet zoo laten zinken?
De min behoorden 't hert aen lust zoo vast te klinken,
Dat geene achterdocht, uw minne lust ontjaegt,
Te meer, dewijl gy zelfs gebeên word van de Maegd;
Fy Moeder! uyt wien gy ontfangen hebt dit leven;
Fy u natuur! die hem dees schoonheyd hebt gegeven;
Fy borsten! die hy zoog, van zijne kindsheyd af;
Fy! dat de schoonheyd hem geen meerder moed en gaf;
Fy! daer een Vrouwe-lust door moedelooze mannen,
Kleynhertig en te kinds zoo licht word uyt gebannen.
Alcippe, ach! gy zijt die gene die gy bent,
Ik sweer 't, dat ik u noyt zoo hert-loos had gekent.
Wie leeft 'er die niet zoud veranderen zijn zinnen
Van alle achterdocht, om zoete lust der minnen
Te plegen; zoete min, geen bitter ongeval,
My uwe zoetigheyd voortaen misgunnen zal;
Geen swarigheyd, geen zorg, en zullen my doen schromen,
Het zy in wat geval, om tot dat zoet te komen;
| |
| |
En wel gesteld van lichaem en van leden?
Trots Heer, in als volmaekt.
En is 't haer wil en zin,
Dat ik te nacht met haer zal plegen zoete min?
Soo bid ik dan laet my niet langer wachten;
Hoe tokkeld my de lust, hoe spelen mijn gedachten;
Hoe kitteld my de graegt met innerlijke brand,
Om aen de min Godin te doen mijn offerand;
De vreugde schijnt mijn hert in tijds vertrek te klemmen,
Gedachten in de vloed van Cypris stromen swemmen;
De lusten maken zeyl om met voor-wind van min,
Ruym-schoots de haven van mijn lust te loopen in.
GABRINA blind zijn oogen.
Gabrina, blind my nu, ik ben des wel te vreden.
Als 't u gelieft mijn Heer, nu laet ons binnen treden.
Binnen.
| |
Vertooning.
Daer ALCIPPE by de Princes te bed leyd.
Alcip, van de Princes in minne-lust ontfangen;
Die vleyd, die bid, die streeld, die Lief-koost, en die smeekt,
En offert Venus vreugd, met kusjes op haer wangen;
Hoc hy haer spraek verzoekt, niet eens zy weder spreekt.
Na de Vertooning brengt GABRINA, ALCIP weder op zijn plaets, en gaet voort weg.
Ha min! hoe vol-op heb ik daer uw zoet genoten,
Hoe heeft het minne luk Alcip in lust gestreeld;
Ach! ach! hoe heeft de min na wil, en wensch gespeeld,
Als zy my had omhelst in armen vast besloten.
O min! waer uyt is doch de zoete lust gesprooten,
Die tot dit zoet genot Alcippe heeft gebracht;
O min! hoe zoet hebt gy mijn lusten toegelacht;
Dat ik niet weet wie 't is, dat heeft my meest verdroten.
Doch, zoo veel speurden ik, hoe wel ik niet en zag,
Dat deze Jufvrouw, in wiens armen dat ik lag,
Was jeugdig, lief en zoet, volmaekt in kunst der minne.
Natuur gy die in haer dit minne-vuur ontstaekt,
Hebt haer ook in de min volkomentlijk volmaekt;
En die volmaektheyd is geoffert aen mijn zinnen.
Wat Jufvrouw mocht dit zijn, ach Venus! ach! wie is 't?
Die my haer minne gaf, ik wensch dat ik het wist,
Wie my de zoetheyd van de minnery verliende,
En in dat zoet onthael mijn grage lusten diende;
| |
| |
Clindor uyt.
Met bolle lipjes my zoo lodderlijk gekust,
En alles wat zy heeft geofferd aen mijn lust,
Wel Neef, hoe dus in uw gedachten op getogen?
Neef Clindor, wel te pas, hoe zoud ik doch vermogen
Te veynzen 't luk voor u, dat my hier is geschied?
'k Zal 't u verklaren, Neef, want veynzen kan ik niet;
Hoe zal ik op het best met woorden u verklaren,
Wat vreugde my alreê ten Hoof is wedervaren?
Ach leyder! deze tong gebreekt het aen de macht,
Te melden 't zoetste zoet dat my de minne bracht.
Hoe, Neef, hoe dus, wat is 't?
Hoor toe ik zal 't u zeggen;
Als my de min, ik zeg de minne, dag ging leggen,
Dat ik op vreemde wijs most komen daer ik zouw,
Genieten minne-vreugd van een Princesse Vrouw;
Een Vrouw van groote macht en Adel hier ten Hove,
Heeft my 't luk meer vergunt als Clindor zal geloven;
Een oude Vrouw heeft my tot dit geluk gebrocht,
En door dees Vrouw heeft zy het zelfs op my verzocht;
| |
| |
Ik most geheel verblind by deze Iufvrouw komen,
Doch mits dat my het licht, in 't by zijn wierd benomen;
Kost ik niet zien wie 't was, wiens rijke Ledekant
Door 't zoete minne vuur bedoven stond in brand;
Waer in ik deze nacht na mijn begeerten ruste,
Met lieffelijk onthael, haer lieve lipjes kuste;
Zoo dat de volheyd ik van dien niet zeggen ken,
Doch een zaek is 'er daer ik moeyelijk om ben;
Dat 's dat ik niet en mogt de plaets mijns vreugde weten,
Noch wie dees Iufvrouw is, en hoe zy word geheten;
Wat listigheyd dat ik hier toe heb aengewend,
Zoo wierde my nochtans haer name niet bekend;
Doch zoo veel is 't, de plaets waer zy my deed ontbieden,
Bespeurden ik dat was een plaets meer als gemeen,
En als ik op haer koets by duyster quam getreên,
Tuygden 't gevoelen my de kostele çieraden,
Waer meed haer Ledekant my docht te zijn beladen;
Bedenk eens Neef, bedenk wat vreugd mijn hert ontfing,
Als ik by zulken Vrouw gantsch naekt te bedde ging;
Denkt by u zelven eens, hoe 't hert in lust most woelen,
Als ik haer borsjes mocht, en oock wat meerder, voelen;
Haer borsjes matig rond, zoo poezelig en zoet,
Dat 'k, als ik daer van spreek, in vreugde swijnen moet;
Wat noch de rest belangt dat zal ik stille swijgen,
En wenschen, zoo mijn lust die vreugd noch eens mach krijgen,
Dat my dees lieve Vrouw mocht werden dan bewust.
Gy, die my hebt ontdekt 't genot van uwe lust,
Kunt middel, zoo gy wild, door mijne raed bekomen,
Waer door de kennis kan by u worden genomen;
Indien zy wederom u komen doet by haer,
Neemt dan gelegentheyd, in dezer voegen waer;
Wanneer gy by haer zijt, in 't afscheyd gaet ter zijen,
En wild uyt het gordijn, oft het behangzel snijen
Yets van de franje, die u melden zal wie 't zy,
Met wien gy hebt gepleegt uw zoete minnery;
Gy, die door 't sny en zult gordijn oft hangzel schennen,
Zult zekerlijk hier door de Iuffrouw leeren kennen,
Mitsdien dat gy daer na by daeg het Hof door gaet,
En met voorzichtigheyd wel naerstig gade slaet,
In welke zael het is daer gy gordijn geschonden,
Of 't hangsel hebt gesneên, hier door zal zijn bevonden
Dunkt u mijn raed niet goet?
Dit is het middel waer door ik haer kennen moet.
Binnen.
| |
| |
GABRINA.
O blijde nacht! voor hem die nu in minne-lusten,
By mijn Princesse leyd in lieve vreugd te rusten;
En voor de tweedemael mins zoetigheyd geniet,
Wie kan bedenken wat 'er niet ten Hoof geschied.
De tijd die is na by dat ik Alcip moet halen,
Me-vrouw die klopt; en eer den dag begind te dalen,
Moet hy vertrekken; dies ik daed'lijk binnen treê,
En breng Alcip geblint weêr op zijn eerste steê.
GABRINA brengt ALCIP weêr op 't Tooneel, en gaet voort weg.
Het veynzen is vergeefs, al woud Princes niet spreken,
Ik weet dat zy het is, alleenig door dit teken;
Wat dat ik bad 't was niet, hoe 'k smeekte, zy sweeg stil,
En gaf mijn lieve lust volkomen alle wil;
Terwijle mijne hand haer blanke leden streelde,
En zy in mins vermaek op 't zoetste met my speelde;
Al wat ik deed was wel, al wat ik sprak was goed,
In 't kort, al wat zy heeft is uyter maten zoet:
Doch, 't scheen, na dat ik aen haer wezen kost bespeuren,
Dat zy, heel moeyelijk, haer zelven ging versteuren,
Als ik in 't lief gestreel, met zachte woorden riep,
Princes; verschrikten zy, al veynzend oft zy sliep;
Maer dwers, en heel verkeerd zy haer na die tijd toonde,
Hoe 'k om verschooning bad, in 't minst zy my verschoonde;
Ik ga zoo datelijk na mijn Neef Clindor toe,
Aen wien ik klarelijk hier van ontdekking doe.
Binnen.
LUCIA, GABRINA.
Noyt had ik u vertrouwt zoo trouwloos tegens my.
Me-vrouw, 'k heb my getrouw in uwen dienst gequeten.
Hoe komt den vreemdeling Alcippe dan te weten,
Dat ik ben de Princes? gy hebt het hem gezeyt.
Dat ik onschuldig ben sweer ik uw Majesteyt.
Sweert niet, 't is valsch, ik weet dat gy my payd met logen,
Gy hebt my, snode pry, verraden en bedrogen.
Princes, van mijn onschuld de Goôn getuygen zijn.
'k Zeg noch 't is valsch, te meer om dat hy noemde mijn.
Gy weet het hooge Goôn, dat ik onschuldig lije,
Alcip uyt.
Princes, daer komt Alcip, ey! schuylt gy wat ter zije.
Ik zal uyt zijne mond de waerheyd wel verstaen,
En wie hem van Princes de kennis heeft gedaen.
| |
| |
LUCIA schuyld ter zijen, en luysterd.
Alcip, de Jufvrouw heeft op heden my doen weten,
Dat gy te nacht haer hebt Princes Lucy geheten;
Wat reden hebt gy, dat gy haer zoo hebt genaemt?
Alcippe, ziet wel toe, in 't minst u niet betaemt,
Te seggen 't gun gy zegt; gy waend haer wel te kennen,
En lichtelijk zoud gy door waen de eere schennen,
Van die, die eerelijk haer eer noyt heeft verkort,
Ziet toe dat zy haer wraek op u niet uyt en stort.
Gy hebt een ander veur als gy wel zult vertrouwen,
Ik raed, Alcippe, u, dat gy de mond wild houwen;
Ik bid u, zeg my doch, Alcip, hoe quam het by?
Dat gy de Iufvrouw hebt genoemt Princes Lucy;
Gy mist, voorwaer gy mist, en gy met dit te zeggen,
Soud de onschuldige oneer te laste leggen,
Dies zegt my door wat reden gy dit hebt gedaen?
Gabrina, Clindor heeft my tot dit werk geraên.
In welker voegen gaf u Clindor doch te weten,
Dat deze Iufvrouw zond Lucia zijn geheten?
Door een zubtijl beleyd heb ik dit onderzocht.
In wat manier is dit beleyd dan uyt gewrocht?
Soo ik door Clindors raed, de laetste nacht verleden,
Een stuk van het gordijn heb zoetjes afgesneden,
En in de Zael geweest, bevond ik na der hand,
Als dat het de gordijn was van de Ledekant,
Waer op dat de Princes gewoon is 's nachts te rusten,
Met wien ik heb geboet de zoete minne lusten.
Alcip, 't is misverstand, 't is de Princesse niet,
Dies ik u raden wil dat gy wel voor u ziet,
Dat gy in 't minste deel wild zulliks van u geven,
Of 't zoud u lichtelijk, gelooft my, kosten 't leven;
Alcippe, swijgt, en dit vermoeden u ontslaet,
Vaer wel, gedachtig zijt te volgen mijne raed.
Gabrina ik beloof uw woorden te onthouwen,
En swijgen; wat gebeurt 'er valscheyd onder Vrouwen!
Binnen.
Nu heeft Princesse zelfs gehoort wie 't heeft ontdekt.
'k Vergeef 't Alcippe, maer tot Clindor 't herte strekt,
Met lust om hem door wraek zoo moe en mat te maken,
Dat hy niet levendig hier uyt het Hof zal raken.
Verschijn, ô wreede Wraek! vertoon uw nare Nacht!
Koom helsche Nijdigheyd, en pleeg uw groote macht;
Koom, zeg ik, en verschijn, verschijn u voor mijn oogen.
Maer ik, ha Vrouw! van groot vermogen,
| |
| |
My is een groote spijt, en snoode trots geschied.
Waer van ik wraek verzoek.
Princesse tot dit werk is my op 't hoogst van noden,
Mijn Speel-genood, den Nacht, wiens macht het al bedekt,
Wat tot een slimme gang langs boosheyds paden trekt;
De boosheyd schuwt het licht, en wil in duyster dolen,
De wraek en nijdigheyd zijn aen de nacht bevolen;
Wanneer ik met de nacht mijn offerhand bestem,
Soo heeft mijn doent en werk te beter pit, en klem;
Geliefd het u Princes, dat ik de nacht verbeyde,
Om dan de nijdigheid door wraek-lust aen te leyden?
Doet zoo, schikt dat gy u na mijn begeerte voegt,
Dat 's dat gy my met wraek ten vollen vergenoegt.
Ik wil dat gy u zult vervoegen met malkander,
En by Marcellum gaen, de Neve van Pimander,
Bewegen hem dat hy ten strijde treed, voor mijn,
Met Clindor, van wiens trots de Wraek voldaen moet zijn.
Bin.
| |
Vertooning.
Waer MARCELLUS verzelt is met de WRAEK, NACHT, en NYDIGHEYD, en LUCIA hem toe-reykt een Degen, als wraek verzoekende op CLINDOR.
De Nijdigheyd, en VVraek hier met de Nacht verzeld,
Op hitzen 't herte van Marcellus om te vechten;
Dies de Princes het swaerd hem in de handen steld,
Om haer geleden spijt met volle wraek te slechten.
MARCELLUS.
De Wraek en Nijdigheyd my hebben aengebeden,
Dat ik voor de Princes in een gevecht zoud treden,
Met Clindor, die de eer van de Princesse roofd;
Dies ik met Eeden heb de wraek aen haer beloofd,
En ga om Clindor tot het strijden uyt de dagen,
Die haest zijn valscheyd zal met droevig leet beklagen.
Clindor uyt.
Daer komt hy wel te pas; eer-schenner van een Vrouw,
Den naem van Hoveling ik u niet waerdig houw;
Hoe dorst uw valsche tong Princessen eere schennen?
't Geen gy my legt te last mach ik met recht ontkennen.
Zoo doet een eerloos hert, als het zijn misdaed ziet.
Van misdaed overtuygt mijn hert in 't minst my niet.
Ontkennen is geen recht, nocht woorden waerheyds wetten.
Met woorden kund gy my 't waerzeggen niet beletten.
De waerheyd is 't dat gy Princessen eer verkort.
Gy spreekt de waerheyd niet zoo 't niet bewezen word.
| |
| |
Onnodig is 't bewijs, daer misdaed is gebleken.
Toont, hebt gy hier af blijk, my daer van eenig teken.
Onnodig, mits ik u zoo veel niet waerdig ken.
Soo zeg ik dat gy liegt, en ik onschuldig ben.
Uw zeggen geld'er niet, gy zult haest anders zingen.
Gy zijt de man niet die daer Clindor zult toe dwingen.
Gedenkt de spreuke wel, hoogmoed komt voor den val.
Ik vrees dat zulks wel haest aen uw ervaren zal.
Uw trotsheyd tergt mijn wraek te zoeken door den degen.
Die bulbak vrees ik niet gelijk de kinders plegen.
Het schijnt, eer-schenner, gy rechtvaerde wrake tert.
Uw leugentael geeft my derhalven moed, en hert.
Wat let my, dat ik u dit in het hert niet drukke?
Wat my, dat ik u 't hooft niet kap aen duyzend stukke?
Wat spijt, wat smaed, wat trots zal langer my geschien?
Wat guyt, wat fielt, wat schelm, moet ik hier voor my zien.
't Hert barst my van de spijt die my hier komt te vooren.
En my, dat ik mijn laet van u dus ringelooren.
Verdeedigt u, zijt gy een man gelijk gy zegt.
Alreê, dewijl gy my onrecht te laste legt;
Wel aen, denkt vry dat noyt u Clindor zal ontwijken,
En of my hert gebreekt dat zal ik haest doen blijken;
Vertrouwt vry dat het my niet schorten zal aen moed,
Hoe trots gy scheld en dreygt, ik laet u niet te goed;
Segt my wanneer, en waer gy wild dat ik zal komen,
Daer my door uwe hand de ziele werd benomen;
Wat waend gy dat ik u ontzien zal? neen geenzints!
Uw dreygen acht ik wind, en vreezen waer te kinds;
Wel aen steld uur en plaets.
't Verdriet my van een Boer meer woorden aen te hooren;
'k Acht dat gy langen tijd ten Hove hebt verkeerd,
Daer gy de oeffening van wapens hebt geleerd,
Betoond nu wat gy kunt, 't za als gy wild.
Ha! trotze dwingeland, 't is waer, placht ik te wezen
Een Herder die te land de Schapen heeft gehoed,
Daerom niet min als gy in heusheyd van gemoed;
'k Schroom met geen Edelman, hy zy wie 't zy, te vechten,
Soo u een Boer verwind, zal d' eer zijn luk oprechten,
En door de vlugge Faem uytblazen over al,
Hoe dat een Boer hier brocht een Edelman ten val;
Marcellus, als 't u lust.
Wel aen, past op mijn handen.
Zy raken in gevecht, MARCELLUS werd gewond, en valt dood teraerden.
Daer leyd den snorker nu, en laet de romp te pande;
| |
| |
Best is 't dat ik vertrek, naer Gotten neem de vlucht,
Eer deze zijne dood verspreyd werd door 't gerucht.
Binnen.
Het doode lichaem werd binnen gedragen, LUCIA, en GABRINA uyt.
Hoe vinnig is 't geluk, eylaes! Lucia tegen,
'k Wil dat men Clindor zal, hier over alle wegen,
Vervolgen, en met vlijt na sporen, op dat hy,
Voor zijn bedreven quaed, rechtvaerdig straffe ly.
Binnnen.
|
|
Auteursrechtvrij