|
| |
Vierde handeling.
ELIZABETH, met haer dienstmaegd.
Eylaes! ontsteld is mijn gedacht
Door een benaude Droom, van dees voorleede nacht.
Door droom (Lucy) vind ik my zoo verslagen,
Dat deze beenen my van angst nauw kunnen dragen;
Ik schrik, eylaes! ik schrik, waer dat ik kom of ga,
Despook die 'k zach door droom, die volgt mijn stappen na.
Me Vrouw, Droom is bedrog, wild u daer niet in quellen.
Lucia, luystert toe, ik moetze u vertellen;
Mijn docht dat ik een Duyf geneygt te paren zach,
Waer by een Sparwer (op zijn wijze) met geklag
Zich voegde; zoo dat hy het teere Duyfje groete,
Op hoop, aen 't Beesje zijn verhitte lust te boeten;
Om aen 't onnozel dier te toonen (ongepaert)
Met flim bedrog, zijn vuyl en roofachtigen aert;
En dat my dit ontsteld (Lucia) 't heeft zijn reden,
My leyd (meer als ik zeg) yets swaerlijx op de leden;
Dan doch, ik hoop dat God voor eenig ongeval,
Karel uyt.
Mijn (door zijn mogentheyd) genadig hoedenzal,
Ik doe 't geen gy gebied.
Binnen.
Doch, dat ik hier vertoef, en meld aen niemant niet.
Wat brakke douw ontçierd (mijn Lief) uw roode wangen?
Wat heeft uw lieve hert zoo droeffelijk bevangen?
Wat drijft 'er uyt uw borst, oft Maegdelijk gemoed,
Soo meenig zucht, op zucht? zeg my wat tegenspoed
Dat u bejegent is, zedert mijn laetst by wezen?
Eylaes! uw wezen doet my quade tijding vreezen;
Ach! Karel, ach! ik sterf
Veel liever duyzend doôn, eer ik het zeggen derf.
| |
| |
Hoe Lief! ik bid u houd voor my doch niet verborgen.
Verbergen kan ik niet, hoe wel ik ben vol zorgen.
Wat zorgt gy lieve Lief? de zaek is 't licht niet waerd.
Ach! woud dat God, ik zorg.
Sorg niet mijn Lief, bedaerd.
Bedaren, ach! ik kan tot geen bedaren komen.
Ik weet de oorzaek licht die 't zeggen u doet schromen;
De zaek loopt geen gevaer, steld gy u maer te vreên.
Het leyd my al te swaer (ach! Karel) op de leên.
Gantsch niet mijn Lief, wie kan yets van mijn daed' verklaren?
De tijd zal 't openbaren.
In 't minste niet mijn Lief, daer zal noyt, yemand zijn,
Die dit bedreven feyt vermoeden zal op mijn;
Genomen 't quam al uyt dat ik hem heb besprongen,
't Geschiede mits het my werd op den hals gedrongen
Hoe Karel, wat is dit, wat hebt gy doch bedreven?
En weet gy't niet mijn Lief, dat ik hem nam het leven?
Ach! Hemel, wat ik hoor, wat hoor ik hooge Goôn?
Hoe Karel; wat deed u een Sielig schepsel doôn?
Dat ik weemoedig was, dat deden and're reden;
Hebt gy u zoo misgaen, zoo zal't noyt zijn geleden,
Dat ik met u in Liefd vereene; neen, ô neen!
Soo lang ik leef op Aerd ontzeg ik u met reên;
'k Wist niet van deze zaek, maer (laes!) mijn droevigheden
Die waren meest ontstaen, alleen uyt deze reden;
Want mijn inbeelding had ontrouw van u voorzeyd,
En nu ontzeg ik u om dit Godlooze feyt.
Droom ik, hoe is 't met my; hoe is 't met my gelegen?
Fy onbedachte tong; fy had ik doch geswegen:
Fy reukelooze hand; fy onbedachte daed;
Fy vruchteloos berouw; fy klachten al te laet.
Sal Karel nu de naem van moorder zijn gegeven?
Daer my dit snoode feyt is op den hals gedreven;
Hoe Karel, zult gy nu gevoelen dubb'le pijn,
Een moorder heeten, en zonder Elijsbeth zijn?
Veel eer door 't stael, dat dees de moordsteek heeft gegeven,
Mijn eygen moorder zijn, en brengen my om 't leven;
Ik wil door 't blanke stael, dat dees de moordsteek gaf
Mijn droeve levens draed ontijdig snijden af;
Veel liever wil ik mijn verliefde borst ontblooten,
En door dit minnend hert, dees stale degen stooten;
Als zonder u (mijn Lief,) en waerde Afgodin,
Te leven op der Aerd, te derven uwe min;
Soo my uw lieve min, uw min niet mach gebeuren,
Soo zal de wereld dan mijn droeve ramp betreuren.
| |
| |
Die reden (Karel) staekt mistrouwt niet op Gods macht,
Waer door gy lichtelijk tot kennis werd gebracht;
Wild u tot ware boet van uw misdaed begeven.
't Is mijn vergeefs getroost, zoo 'k zonder u moet leven.
En zoo 't niet anders mach, wat is 'er om te doen?
Zoo zal dan Karel na het eynd zijns levens spoên;
Twee beulen plagen my, en pijnigen de zinnen,
Den een dat is berouw, en 't anders is de minne;
Ik min Elizabeth, doch afkeer is mijn loon,
O strafheyd al te straf! ô overwreede Goôn!
Dat mijn Elyzabeth haer Karel kan versmaden,
Nu hem het ongeval haer last heeft opgeladen;
Nu my de meeste troost op 't hoogst van noode zy,
Nu toond gy al te wreed, uw wreedheyd tegens my,
Loos bange borst, ey! loos een overvloed van zuchten,
Nu mijn Elyzabeth, haer Karel wil ontvluchten;
Ontvluchten, hoe kan 't zijn?
Beletten mijn de min, en willen 't nimmermeer.
't Een is mijn Ouders wet, zoo dat ik u voor dezen
Heb menigmael gezeyd, dat niet zoud willen wezen;
Het tweede is (eylaes!) uw Goddelooze val,
Waer door ik nimmermeer, met u vereenen zal;
Eerbiedig dank ik u voor d'eer aen my bewezen,
Ik bid u voor het laetst, der Goden straf te vreezen;
Met ootmoed en berouw, uw zondig hert verneerd,
Verzoent de Goden, en uw Ziel ten hemel keerd.
Binnen.
Vlucht gy? ha! moorderin, en wreetste aller vrouwen,
Vlucht niet Elyzabeth, het vluchten zal uw rouwen,
Nu Karel, kort beraed, daer 's hulpe voor uw pijn,
Hoe doch? te sterven, ach! wie zal mijn rechter zijn?
Ik zelfs, gy zelfs? ô neen, waarom ô neen? 't moet wezen,
Hoe wezen? wild gy dan de groote God niet vreezen?
Wat vreeze? 'k vrees gantsch niet, holla; ik vrees 't gespuys
Dat eeuwig Zielen plaegt, in 't onder Aerdsche huys;
Ha! ha! wat fantazy zoekt my dus om te leyen;
En met een vieze schrik van helsche plaeg te peyen?
Wat grillen, Karelsa, scheyd af van 't vies geteul,
Kom stier u Ziel ter hel, en sijt uw eygen beul;
Neen, Karel; neen, ô neen, bedaer, moord niet uw zelven,
Laet wanhoop doch zoo diep uw Siele niet bedelven,
In 't nare duyster rijk, waer strenge Pluto heerst,
En helsche slaven dwingt, daer yder om het zeerst
Sondige Sielen plaegt; wat mach ik doch bedenken?
Vaer met uw zaeken voort, geen Duyvel kan my krenken,
Raek ik in Plutoos rijk, het heyr zet ik zoo om,
| |
| |
Dat ik licht in de plaets van Pluto zelver kom;
Ik zal (als Jupijn zelf) ter hellen neder dond'ren;
Waer van mijn komste zich Prins Pluto zal verwond'ren;
Wiens strafheyd mijn geweld in geender wijs ontziet,
Maer zal den Hel-god zelfs vermorsselen tot niet;
Kom Cerbre, Helschen hond, uw hulp aen my verleenen,
En scheur dit knagend vleesch van deze teye beenen;
Proserpina Princes, kom zeg ik voor den dag,
Op dat ik u 't geschenk mijns Ziels vereeren mach;
Barst nare af-grond op, en spalkt uw kaken open,
Kom eunjers altemael om Karels Ziel te koopen;
Kom Charon met uw boot wat leggen aen de wal;
En laedze met een Ziel, die ik haest lossen zal;
Geen staaf is my te straf, mijn snode daed te wreeken,
Nu uwe strafheyd mijn, Elijsbeth, is gebleken;
Wel aen dan droeve borst, bereyd en maek de plaes,
Daer 't vinnig stael zijn lust boet in uw bloed, eylaes!
Eylaes! Elyzabeth, nu gy my hebt verlaten,
| |
| |
Moet Karel, Karel zelfs, zijn eygen zelver haten;
Vaer wel voor't laetste dan, dit swaerd zal uyt mijn borst
Doen stralen een Rivier, op dat uw grage dorst
In wrake zy gelescht; ha! wreede moorderinne,
Ik sterf, ik sterf, ik sterf, nu gy my niet wild minnen,
Hy doorsteekthem.
ELIZABETH.
Als ik van Karel flus voor't laetstgescheyden ben,
Heeft my't berouw beweegt, dat ik niet laten ken;
Om mijn berouwig hert aen Karel t' openbaren,
En mijn genegen Ziel (uyt Liefd) hem te verklaren;
Is hy in ongeluk vervallen, 't was door nood,
Wel deed hy die uyt Liefd, luklooze bystandt bood;
O Afgod mijnes Ziels! of ik u al wil haten,
Het is vergeefs, de liefd en wil 't my niet toelaten;
In plaets van haet, zit min geworteld in mijn hert,
Die mijn verliefde Ziel gevoelen doet uw smert;
Zoo haest, ach! Karel, als mijn oogen 't luk genieten,
Dat zy haer lonken op uw grage lusten schieten,
Zoo zal mijn will'ge Ziel, door Liefd zijn aangeport,
Dat zy haer Liefd alleen hertgrondelijk uitstort,
En Offeren s' u op; ô Karel! 'k zal my voegen,
Om u, in uwe min, ten vollen te genoegen;
Natuur verkracht mijn Geest, en wil dat ik met lust,
Hier onder 't Elzen loof, my slapende wat rust;
Op hoop, of Karel ondertusschen hier mocht komen,
Van wien ik in mijn slaep hoop heugelijk te dromen;
Buygt teere voetjes, buygt, rust neder in het groen,
Daer mijn verliefde Ziel haer middag slaep wil doen.
Zy gaet neder zitten, en geraekt in slaep, ondertusschen komt de Geest van KAREL voor haer verschijnen.
Waek op Elyzabeth, waek op, waek op van 't slapen,
En ziet uw Karel hier (Elyzabeth) wanschapen,
Met wangen bleek; waek op, aenschouwt wie dat ik ben,
Een die u niet genoeg voldoen met bidden ken;
Om tot vergiffenis zijns misdaeds te bewegen;
Eylaes! eylaes! eylaes! Elyzabeth, 't genegen,
Strekt op het alderhoogst om u te bidden an,
Te bidden zoo, dat ik niet meerder bidden kan
Om u vergiffenis; hoe kan 't my zijn vergeven,
Het geen ik heb misdaen in mijn voorgaende leven?
Ach! bidden al te laet, de zond heeft my gedood,
Dies is mijn arme Ziel in d' aldergrootste nood,
Schrikt niet Elyzabeth, 'k vermach u niet te deeren,
Maer u door mijne komst stantvastigheyd te leeren;
| |
| |
Aenschoud dees bloed'ge borst, aenschoud mijn diepe wond,
Die 'k eeuwig dragen moet tot straffe van mijn zond;
Door geylheyd, die my heeft aen d' eene kand bestreden,
Ten anderen heb ik 't gebod Gods overtreden;
Daer by mijn zelfs gedood, ô bitterlijk gequel!
O knaging mijns gemoeds! ô pijne van de Hel!
O ysselijk geween! ô knerzeling der tanden!
O Helsche tyranny! ô Hel! ô eeuwig branden!
Mijn Geest (Elyzabeth) most gy voor ditmael zien,
Steld u gerust, 'ten zal na dezen noyt geschien,
De oorzaek is, om u rechtvaerdig te verklaren,
Dat ik u zocht tot lust van min, maer niet te paren;
Dies ik in geylheyd, niet in Gods vrees heb gemind,
Ik heb geen meerder tijd, de droeve uur begind,
Dat ik weêr keeren moet na d' onder Aerdsche kuylen,
Daer nimmer eynd en is van kermen en van huylen,
Door d' onverdragelijke pijn van d' Helsche vlam,
Mijn bootschap is gedaen; ik ga van daer ik quam.
Binnen.
| |
| |
ELIZABETH, ontwakende zeyd:
Hoe dus, wat schrik, wat schroom doet my de Ziel ontroeren,
En schijnen my, eylaes! eylacy! te vervoeren?
Wat sweeft'er om en d' om, zoo schrikkig voor my heen,
Wie daer, wie (zeg ik) komt daer ginder na my treên?
Ik schrik, zie daer, zie daer, daer komt 'er een aen kermen,
En zoekt my met geweld te vangen in zijn ermen;
Wie is 't? mijn Lief, eylaes! voor zijn gelaet ik beef,
Wel Karel; ach! ach! ach! ik my gevangen geef;
Kom (zeg ik) uwe Lief, kom zeg ik my ontzielen,
Die niet en hebt ontzien uw zelver te vernielen;
Waer vlucht gy Karel, ach! mijn Karel dus verkeerd?
Uw oogen opgespalkt, uw kaken uytgeteerd;
Daer komt mijn Karel aen, zie daer, hoe komt hy trappen,
Daer leyd wat in de weeg, hy wil 'er over stappen,
En treden tot my toe; ha! Karel, stoute gast,
Sie daer, daer Pluto daer, daer houd hem Pluto vast;
Sie daer het snood gebroed, de Nikkers met hun allen;
Ach! Karel, hoe zijn u de oogen ingevallen.
Ha! schellem, moordenaer, laeg-legger na mijn eer,
Vertrekt, ha! fielt vertrekt, en komt hier nimmer weêr.
Binnen.
ROGIER, HELENA.
't Verlangen drijft my aen om weder 't huys te raken,
Dies geeft my (Vader) raed, hoe ik het best zal maken;
En wat my diend bequaemst in deze zaek gedaen.
't Gemoed getuygt mijn uw vertrek noch niet geraên;
Na dat ik heb bespeurt de oorzaek uws vertrekken,
Door valscheyd die gy my op heden gingt ontdekken,
Uyt geyle min gebroed; Canssandra, zoo gy zegt,
Soekt u door slim beleyd te brengen tot de Echt:
Cassandra die gebruykt veel duystre slimme treeken,
Om haer Godloos verraed (uyt spijt) op u te wreeken;
Sy zoekt haer snoode lust te plegen na begeer,
Sy tracht door boos bedrog te krenken uwe eer;
Indien gy u (Rogier) voor zulliks wild verhoeden,
Soo bid ik volgt mijn raed, en houd het my ten goeden;
Dat ik u voorneem zoek te breken, 't schied om best;
God weet het, ach! hoe mijn gemoed my drijft en prest;
Om u (wat ik vermach) oprechtelijk te toonen,
Raed ik u qualijk, wild (bid ik) mijn raed verschoonen;
Mijns oordeels, 't waer u best, als dat gy wel verzaemd,
En met een goed partuyr, weêr by uw Ouders quaemt.
Ach! Vader, kost dat zijn, het waer mijn hoogste wenschen,
Soo ik genieten mogt de deugdzaemst aller menschen,
Helena die ik heb zoo trouwelijk gemind,
| |
| |
En zy van herten my had wederom bezind;
Wat luk waer boven 't luk van mijn geluk te achten,
Als my mijn Vader mogt zoo weêr te huys verwachten;
Wat blijdschap en wat vreugd, zou 't voor mijn ouders zijn,
Dat zy my zoo vol vreugd weêr zagen, na mijn pijn.
Weg reden zonder hoop, weg ydele gedachten,
Die my onlukkige, doen zoo gelukkig achten;
Dat my 't luk zoud geschien te trouwen noch met haer.
Het zoud geschieden wel, zoo ik Helena waer.
Almogend God! ô God! door uw Almogentheden,
Vergund my doch mijn wensch.
Getuygen my de gunst, die gy uw dienaer draegt,
Doch, denkt het geen gy bid, aen Gode zelfs mishaegd.
Dewijl gy bid om 't geen, onmoog'lijk, niet kan wezen,
Vertoorend gy Gods macht, 'tonmoog'lijk kan niet zijn.
En kunt gy dan, Rogier, gelooven niet met mijn,
Dat wat onmoog'lijk schijnt, God mogelijk kan maken?
Och neen, mijn Heer! door schijn veranderende zaken,
Niet hare eygenschap, die blijven zoo zy zijn,
't Onmoog'lijk dat word niet, of't is maer door de schijn.
Neemt by gelijkenis, dat gy uw manne leden,
Met Vrouwelijk gewaed uytwendig gingt bekleden,
En maekten u gelijk in kleding als een in Vrouw,
Gelooft vry, dat men u daer voor ook honden zouw,
Maer't waer alleen door schijn.
Gyspreekt van yd'le zaken,
Maer't geen ik zeggen wil dat zoud de Godheyd raken;
't Onmoog'lijk moog'lijk werd door Goddelijke macht,
Den mensch eerst zijnde niet, die werd door Hemels kracht,
Van Gode, 't geen hy is; dan doch 't God'lijk begeeren,
Zal ik, voor dees tijd, in Poëtery verkeeren;
Tot tuyge mijnes gunst, zoo gund ik u, uw wensch,
En my om u went wil, te zijn een ander mensch;
Ik wenschten dat ik waer Helena.
Om u te toonen, 't hert en Ziels gegentheden,
Met welke dat ik u hert grondelijk bemin;
Rogier, ik beeld my in dat ik Helena bin;
Zoo tergt liefds neyging my, en 't schijnt ik door uw deugde,
Genoodsaekt ben dat ik met Goddelijke vreugde,
Den Hemel, en ook God, opoffer mijn gebeên,
Dat zijne Gddheyd u verleene uw Heleen.
Ach! Vader, ik bespeur met welk een goet genegen,
Dat ik uw hulp, en gunst, tot my waerts heb gekregen;
Indien uw gunstig hert geen macht ontbrak, 'k vertrouw,
| |
| |
Dat my, na wil, en wensch van uw geschieden zouw,
Schoon my uw goede wil, die macht niet kan betoonen,
Soo zal ik niet te min u even dankbaer loonen,
Voor alle eer, en deugd, die gy my hebt gedaen;
Dewjl mijn hert my trekt om weder t' huys te gaen,
'k Heb u niet te gebieden,
Indien gy scheyden wild, uw wille moet geschieden;
Maer ach! (Rogier) eer gy van hier vertrekt, zoo moet
Gy volgen mijne raed, en vallen eerst te voet,
De groote Majesteyt des Hemels; laet ons heden
Hier in mijn Cluysjen gaen op-offeren gebeden;
Dat u in uwe weg den Hemel gunstich zy,
Op dat gy veylich meugt geraken weêr, daer gy
Uw lieve Ouders meugt in goede welvaerd vinden,
Tot welkers dienst ik my in eeuwigheyd verbinde;
Kom doch Rogier, ey! kom, en laet ons beyde gaen,
Op dat met ons gebeên de Godheyd werd voldaen;
Om Hemels gunst tot uwen voordeel te verleenen.
En dat ik (na mijn wensch) mijn waerde Lief Helene,
Genieten mach; ik ben gewillig en bereyd,
Te dienen in gebeên Gods groote Majesteyt.
De Geest van CASSANDRA.
Staekt droeve kommernis, deugd lievend Jongeling,
Die ik drie jaren lang in geyle lust na ging;
Tot my dees diepe wond het leven heeft benomen,
Wanneer ik onderstond u valschlijk na te komen,
Door raed eens Toveres; my moeten onder weeg
Die gene, waer van ik dees sware wonden kreeg;
Vermits ik waenden dat gy 't waert, Rogier, wiens minne
Met dulle razerny verwerden my de zinnen;
Soo dat ik onbedacht, door Goddelooze raed,
Op 't hoogst vervallen ben in een vervloekte staet;
Mits ik het helsch gespuys te hulp zocht u te quellen,
Soo lijd ik nu de straf, en wreede pijn der Hellen;
'k Ben door uw deugd geparst te komen voor den dag,
Op dat ik daer door u mijn dood getuygen mach;
En dat gy weten zoud mijn leven is ten ende,
Most dees mijn komst geschien; dies ik my weder wende
Ter plaets, daer naer geween, en bitterlijk geschrey,
De Helsche Poel beswalkt met zuchten veelderley.
Binnen,
Ik schrik in mijn gemoed, rechtvaerde straf doet blijken
Dien God, van wien mijn hoop zal nimmermeer beswijken;
O wonderlijk bedrijf! ik speur, ô God! uw macht,
Met welke gy my hebt in het gemoed verkracht,
| |
| |
Dat ik als machteloos, Heer, dijn Almogentheden
Genootzaekt ben nochtans met krachtige gebeden,
Te loven; Vader ach! wat voor een dankbaerheyd,
Sal ik betoonen God, mijn Hemels Majesteyt?
Voor dit geluk, 't welk my geschied is door het sterven,
Van dees Cassandra, om wiens wille ik most swerven,
Als balling achter land, gescheyden van die geen,
Die ik zoo trouw'lijk heb gelieft; mijn Lief Heleen.
Nu zal ik dag nocht uur verzuymen, maer my stellen,
Om my in d' Echte met Helena te verzellen;
Dies wegen laet ons gaen, ter plaets daer men God eerd,
Op dat mijn droeve druk, weêr in geluk verkeerd.
Binnen.
ELIZABETH by haer hebbende een Nonne-kleed, met een Doods-hooft.
Om in eenzaemheyd te zijn,
Uyt de booze weereld scheyen;
En met een oprecht begeer,
Een Godzalig leven leyen.
| |
| |
Daer het herte, na zijn wensch,
Afgezondert is, om reden,
Dat men van des werelds strijd,
God te eeren met gebeden.
Want die onder menschen sweeft,
Goê gedachten, God te loven;
Want de wereld trekt begeer
Eenzaemheyd de Geest na boven.
Ach! als my de vlugge tijd,
Van de dood brengt in gedachten;
Dan voel ik mijn wel getroost,
Van de wereld kleyn te achten.
Al het werelds zoet gelaet,
Als men overdenkt hoe ras
Van het leven, daeld beneden.
Die (wat hem den Heer toevoegd)
Dankbaarheyd aen God kan geven,
Deugdzaem is in zijn gemoed,
Ach! hoe zalig is diens leven.
Al uw looze, booze streeken;
Die door uw gevalschte schijn
Maer in 't eynd als gal opbreken.
Al uw glory, roem, en pracht,
Al uw wellust, en vermaken,
Al uw gaven (hoe begeerd)
Dies ik, wereld, u verzake.
Geyle lusten ik verfoeye;
Maer in plaets van dien zal deugd,
Zalig in de Liefde Bloeyen.
Van mijn reynigheyd getuygen;
En in deze zuyvre schijn,
Voor mijn Schepper nederbuygen;
Al mijn leven te volherden;
(Heer) by u ontfangen werden.
Laet dit Bekkeneel voor mijn
Om mijn zelfs te leeren kennen;
Dat wy (na het vleesch) van Aerd,
Niet dan stof, en asch en bennen.
Vaer wel dan, snoode Feeks, met uw bedriegery,
Vaer wel, wereld, vaer wel, gy heerst geen meer in my,
Met al uw snood verraed, en booze listigheden,
Die hier zoo menig mensch met smerten heeft geleden;
Wat zijt gy wereld doch? een Poel vol damp, en stank,
Der Goddeloozen vreugd, en droeven ondergank;
Een strik, een Helle zelfs, die niet uytbraekt dan plagen,
Een Hoer, een snode Feeks, die vruchten schijnt te dragen
Van vreugde; maer eylaes! die op uw vruchten ziet,
Die vind in uwe vreugd, een helle vol verdriet;
O wereld! wat zijt gy een Voedster van Godloosheyd,
En queekt de menschen op, in overgeven boosheyd;
O wereld! hoe streeld gy de herten naer uw zin,
En blaest den gierigert uw loze streeken in;
Gy wereld, stookt het hert, en scherpt de bitze tanden,
Der gener, die door nijd opslokken alle schanden,
En spuwen laster uyt, van vromen, wereld ach!
't Is wonder dat ik u bedrog verhalen mach;
| |
| |
O spiegel! waerd gy vaek voor veeler menschen oogen,
Onmoog'lijk dat den mensch, wierd van den mensch bedrogen;
Onmoog'lijk, wereld, ach! onmoog'lijk zou 't u zijn,
Te zaeyen in den mensch, uw wreede Siels fenijn;
Vaer wel wereld, vaer wel, dit zal mijn leydsman wezen;
Door wien ik niet en zal uw list, of valscheyt vrezen;
Dit kleed, dit Nons gewaed, diend my voor 's levens tijd,
Dit Bekkeneel een baek, waer na mijn Siel met vlijt,
Zal stieren 't zinnen Choor, om niet te mogen dwalen,
In 's werelds woeste See, waer in niet is te halen
Als quelling, list, bedrog, verdriet, ellend, en pijn,
Vaer wel wereld, mijn vreugd voorta en in God zal zijn.
Binnen.
|
|
Auteursrechtvrij