|
| |
Tweede handeling.
HOe vinnig is 't geluk op Floriaen gebeten?
Wat heeft de Nijd al tijd op mijn verderf gesleten?
Wat heeft de haet al quaed op my te weeg gebrocht?
Hoe heeft de wangunst, laes! mijn ondergang gezocht?
Hoe quijnd en dord de bloem van mijn ontloken leven?
Hoe heeft my 't ongeluk verbannen en verdreven,
Gestooten uyt het Rijk, en Koninglijken Troon,
En maekt my Herder, daer ik ben een Konings Zoon?
Wiens Princelijk gemoed geenzins en kan gedoogen,
Dat ik (nu dus verkleynt) verschijnen zouw voor d' oogen
Van hooger Majesteyt; mits moed mijn eerzucht stijft,
Waer door dat Floriaen in schijn van Herder blijfd;
O ramp! ô ongeval! ô wangunst! ô benijden!
Hoe komt gy dus, eylaes! een Konings kind bestrijden?
O laster, achterklap! ô schennis snel, en vlug,
Wat gaet gy wijt en breed my geess'len achter rug?
O booze, looze Nijd! tot haet en quaed genegen,
O staetzucht! eygenbaet, wat gaet gy kromme wegen,
| |
| |
Hoe stijft de list uw lust om 't ongelukkig hert,
Te plagen in zijn ramp met meer en meerder smert?
Een ongelukkigen werd alles op geladen,
Men trekt zijn minste faut in d' aldermeeste quaden;
Men zeyd wel, nood breekt wet, maer zoo nood misslag toond,
Zy werd niet minder als de moedwil zelfs verschoond;
Ach! als 't geluk mislukt, zoo kan men haest verbeuren;
Een ongelukkigen is al zijn winning, treuren;
't Mislukken maekt hem arm, en d' armoed werd gebaet,
Ach! als 't geluk niet wil, hoe vroom, noch is men quaed;
Wanneer een vroom gemoed met onluk werd geslagen,
Soo moet het doch de naem van guyt en deugniet dragen;
't Mislukken maekt de deugd (door lastering) tot schand.
En schand is aen de deugd een beul, en dwingeland,
Die 't deugdelijk gemoed met geessels slaet van binnen,
Om dat de lastering de deugd schijnt t'overwinnen;
O! ongelukkig zijn, wat torst gy zware last;
O! ongelukkig zijn, wat is 'er al aen vast;
O! ongelukkig zijn, wat sleept gy ongelukken;
Die d' ongelukkigen als (deugdeloos) verdrukken;
O! ongelukkig zijn, wat draegd gy smaed, en leet,
Als u den beukelaer met harde slagen smeed,
Ik meen de achterklap, op lasterlijke tongen,
Waer d' ongelukkigen meest werden meed' besprongen;
Mijn ziel! schoon 't ongeluk dit arme lichaem slaet,
En gy verschoven hier de schaepjes weyden gaet,
Set niet te min u moed, vast in de macht des Heeren,
En denkt, als 't God beliefd, zoo kan 't met u verkeeren;
Al is 't dat gy in 't hert veel smaed, en onluk draegd,
Wat schaed het, wie u haet, als 't maer uw God behaegd.
Hoor ik daer geen gezang? 'k zie ginder, door de boomen,
Een zoet gezelschap van verliefde Herders komen.
CORIDON, LAURA, met meerder gezelschap van Herders en Herderinnen, zingende.
WAnneer den gulden Dageraed
In 't Oosten 's morgens vroeg op gaet,
Zoo schep ik mijn behagen,
in 't krieken van de dagen.
De gulde glans des Hemels Zon,
De stroomjes van de zuyvre bron,
Het ruysschen door de bladen
Verheugen meenig Herders hert,
Wanneer het treurd in minne smert,
Als 't Zonnetje komt rijzen,
Zijn Godheyd ons be wijzen.
Als dan het pluymige gediert,
Met zoet verheugen tiereliert;
Verheugd het hert en zinnen.
En 't tierig vee zich grazen gaet,
Daer 't beekjen ruysschend water slaet,
Door 't schomm'len van de winden.
| |
| |
't Geselschap zy van my eerbiedelijk gegroet,
De vreugd uws jeugds ik eer (na waerd) bewijzen moet,
'k Verdienden noyt dit prijzen,
De eer ben ik niet waerd die gy my komt bewijzen.
Ach Laura! my ontbreekt 't vermogen en de macht,
Uw eer te prijzen na dat ik die waerdig acht.
Daer tegen, Floriaen, komt u de spreuk te voren,
Men prijst gemeenelijk de gekken dat zy 't hooren.
Neen Laura, neen, ô neen! dat spreekwoord gaet niet wis,
Dan doch, het zy hoe 't zy, en wat dat daer van is,
Dat laet ik voor het geen het is in eygen wezen,
Zoo u mijn lof mishaegd, ik laet u ongeprezen
Met woorden, maer in 't hert doen ik zoo 't my behaegd.
Het schijnd of Floriaen tot Laura Liefde draegd,
Vermits hy hem altijd by Laura zoekt te voegen,
Die in zijn by zijn toond te hebben goed genoegen.
Mijns oordeels, handje slach,
Oft yet wat anders, dat ons best behagen mach;
Laet ons wat zitten gaen hier onder deze linde,
Op dat ik, Floriaen, met u eens graesjes binde.
Met my? wel Laura, 'k ben te vreên,
'k Zal u met Coridon gaen binden.
Bind eerst u zelfs met haer die 'k weet, en gy wel kend.
Ik weet niet wie gy meend.
Hoe slecht dat gy noch bent.
Cecilia. uyt
Gy weet niet wie ik meen, en doet gy Floriaen?
't Is Silvia, die 'k meen, en flus met u zach gaen.
Is 't Silvia? zoo moogt gy, Laura, vry vertrouwen,
Zoo 't binden daer in weet, en zal de knoop niet houwen.
Vermits ik noyt met haer eenig vryaedje had;
Zie daer ik ty 'er aen, gy zult het zoo bevinden,
Is dit dien Floriaen, daer men zoo veel van zeyd?
Is dit dien jongeling, vol aller geestigheyd?
Is dit dien Floriaen, in kunst zoo wel ervaren?
Is dit dien Herder, die hem in zijn jonge jaren
Zoo mannelijken draegd, in deugd zijn jeugd besteed,
Dat yeder niet genoeg van hem te zeggen weet?
Zijn wezen wijst het uyt, zijn aerdigheden toonen,
Dat in zijn heusch gemoed veel schoone gaven woonen;
Een Herder na het kleed, maer na 't gemoed, een Prins;
Ik schuyl my wat ter zy, ik zie hem, dunkt my, gins
| |
| |
Al herwaerts komen gaen, gelijk de Zon in 't rijzen
De heele wereld door zijn schoonheyd komt bewijzen.
Gy, die Palleyzen sticht, en hooge huyzen bouwd;
Gy, die u op 't geluk, en aerdsche schat vertrouwd;
Gy, die met macht gebied veel steden en veellanden;
Gy, die de Kroone draegd, en Scepters in de handen;
Wat is 't? wat zijt gy meer als d' alderminste mensch,
Die in het minste deel kan leven na zijn wensch?
Ha Princen! Die in lust bewoond de rijke Hoven,
En Salen opgepronkt, van onderen tot boven,
Met goude laken schoon; wat is al u çieraet,
Dat door de tijd verdwijnt, en met de dood vergaet?
Wat zal den gouden Kroon, wat zal den Scepter baten,
Wanneer de ziele moet des lichaems kluys verlaten?
't Geen vaek door d' overvloed begeertens lust geniet,
Zoo zeer, dat zelfs natuur de overvloed verdriet.
Gy gever alles goeds! dijn milde rijke gave
(Door 't misbruyk) meenig ziel der menschen maekt tot slave;
Ia, 't Princen leven meer met zware zorgen plaegd,
Als die, die Rijk en Kroon min dan het vee behaegd;
Die 't leven na haer wil in rusten vrolijk leyden,
Als die, die in haer hand een gouden Sceptersweyden;
Hoewel dat meenig mensch dat oordeeld na de schijn,
Dees moet bedrogen in zijn eygen oordeel zijn;
Want, een rechtvaerdig Prins die is de wacht bevolen,
Te zorgen, dat zijn onderzaten niet en doolen;
Hier is vry veel aen vast, veel meerder hangt hier an,
Als meenig mensch met zijn gedacht begrijpen kan.
Schaep-Herder, goeden dag, de stoutigheyd verschoon,
Die ik vry moedelijk op heden u betoon;
'k Heb in mijn eenigheyd hier al een wijl gestaen,
En my uw redenen ter herte laten gaen;
'k Verwonder, dat gy zoo de wereld kund misprijzen,
't Welk uwe jeugd niet voegd, maer beter oude grijzen,
Die gantsch zijn afgeleefd, heel moedeloos en laf,
En (zoo het spreekwoord zeyd) met een been gaen in 't graf.
Iufvrouw! de zekerheyd van 't sterffelijke leven,
En heeft ons niet een uur verzekering gegeven;
Dies hy onwijslijk doet, die op zijn jeugd vertrouwd,
De dood spaerd kleyn noch groot, rijk arrem, jonk noch oud;
Iuffrouw! lees eens die spreuk, die gy daer ziet geschreven,
Ik meene dat my die, met recht gelijk zal geven;
| |
| |
Gelezen zijnde, maek daer nevens een besluyt,
Op welken zin, Jufvrouw, dit spreek-woord is geduyd.
Daer staet, en is zeer wel gezeyd; Gedenk te sterven.
Waer't dat men 't meer bedacht, men zoud meer zonden derven;
't Gaet langer niet als 't hoord, buyten Gods wet men leefd,
En quâ begeerlijkheyd men ruymen teugel geeft;
Het vleesch leefd zonder dwang, de deugde leyd verstooten,
De kleynen maken zich nu grooter dan de Grooten;
Den Kray wil Arend zijn; den Dienaer langer Heer;
Dees heden-daegschen tijds gelijk zagmen noyt meer;
Noyt tijd zoo loos, en boos; noyt eeuw was zoo verdurven;
Noyt liefde zoo verkouwd; noyt meêly zoo versturven;
Noyt gierigheyd zoo graeg; noyt staetzucht zoo gemeen;
Noytrijkdom zoo gezocht (als nu) by yder een;
Noyt ontrouw zoo in swang; noyt list zoo ingedrongen;
Noyt valscheyd zoo gepleegd, door dubbelheyd der tongen,
Als nu, eylaes! als nu; waer door men recht bekend,
Dat het niet vreemd en is, dat God zijn plagen zend.
't Is, Herder, zoo gy zegt, uw reden moet ik prijzen,
Want ik geen tegendeel met reden kan bewijzen;
Maer heuzelijk verzoek, dat gy die reden staekt,
En op mijn voorstel, doch eens nieuwe reden maekt;
Een ingenomen lust beweegd mijn welbehagen,
Zoo ik verschoond mocht zijn, zoud gaerne u yets vragen.
Gebruyk my als uw slaef, wat gy begeert, geschied.
Ik neem uw dienst in dank; zijt gy getrouwd, oft niet?
O Neen! Mevrouw, 't geluk was my steeds daer in tegen,
Ten anderen ik was tot trouwen noyt genegen.
Wel Herder, dat is vreemd, ten aenzien dat gy zijt
In 't bloeyen van uw jeugd, en 't beste van uw tijd,
Dat gy u niet begeeft om echtelijk te paren,
Dewijle dat gy zijt in 't rijpste van uw jaren;
Wat is de schorting doch? zeg my daer d' oorzaek van.
Ik, die u niet en ken, dat niet wel zeggen kan.
Gy kend, indien gy wild, maer 't scheeld u aen 't vertrouwen.
Heb ik een misverstand, wild 't my ten goeden houwen.
Dit redelijk beleyd drijft mijn bedenken verder,
Dat onder 't Herders kleed wat meer schuyld als een Herder;
Het veynzen ons ontdekt vaek 't geen wy garen weten.
Niet, 'k vraeg hoe gy zijt geheten?
Hoe ik geheeten ben, dat zal Mevrouw verstaen,
Men noemd my hier op 't land, den Herder Floriaen.
Wel Floriaen, zeg my waer dat gy zijt gebooren?
In Vrankrijk, daer ik lang mijn Ouders heb verlooren,
| |
| |
Zoo dat als balling, ik in vreemde landen zwerf,
Daer ik mijn moeders liefd, en vaders zorge derf.
Mijn deerd uw ongeval, nu ik in 't boek uws wezen,
De droefheyd van uw hert volkomen heb gelezen;
Beleefde Iongeling, begeerd gy yets op my?
Ik wil u dienstig zijn, het zy ook, hoe het zy,
(Indien het u beliefd) ten Hove van mijn Vader.
Eerwaerdige Princes, ik koom uw Hoogheyd nader,
En kniele neder voor het Altaer van uw deugd,
In alle dankbaerheyd, zoo gy aenschouwen meugt;
En offer voor de gunst van uw goedaerdigheden,
Een dankbaer hert, en heb niet anders te besteden;
Dat my gebeuren mocht de hoogste staet in 't Hof,
Ik sloeg 't met dankbaerheyd, alwaerde Iuffrouw, of;
'k Ben met mijn staet vernoegd, en 't onervaren leven,
Zoud zich in Hoofsche dienst niet wel kunnen begeven;
Veel zoeter is 't voor my, dees ongeachte rust,
Als alle Hoofsche weeld, vol quelling, en onlust.
Te oordeelen na recht, zoo wel als welbehagen,
Uw wijsheyd die verdiend een gouden Kroon te dragen,
En uw manhaft gemoed dat acht ik neffens dien,
Zoo heus, dat het behoorde volk'ren te gebien.
Wel eedele Princes, is't spotten uw behagen?
Uw onderdaen, en slaef, is't willig te verdragen;
Oft zoo uw Hoogheyd veynsd, en door het veynzen tracht
Te weten mijn begeert, te kennen mijn gedacht,
Door uyterlijke schijn het binnenst te bewijzen,
Gelijk de Zotten doen als wy haer zotheyd prijzen;
De lof en prijs, Princes, die gy aen my verliend,
Die ken ik my niet waerd, nocht hebze noyt verdiend;
Princes, mijn tijd verloopt, en eyscht my te vertrekken,
Dies laet mijn dankbaerheyd u voor vergelding strekken.
Vaer wel dan Floriaen, den Hemel u geleyd.
Uw wensching werd beloond, Princes, met dankbaerheyd.
Binn.
Vaer wel beleefd gemoed, dat my veel doet bedenken,
En waert gy niet te veer, ik soud u weder wenken;
'k Draeg noch yets in mijn hert, 't geen ik door schaemt verzweeg,
Vermits ik (om de eer) een nabedenken kreeg;
Uw streng gebod, ô schaemt! valt voor de swakke Vrouwen
Te lastig, en te swaer, gehoorzaem t'onderhouwen;
Waerom, ach wreede schaemt! waerom en bennen wy
Zoo wel niet als de mans, in liefds verkiezing vry?
Maer doet ons meer, als haer, onze begeerte staken?
Staet 't wetten breken vry? 't staet vry, die ook te maken;
| |
| |
Ik make in de liefd mijn zinlijkheyd een wet,
Die my de keur gebied, en die de liefde zet.
Binnen.
FLORENTIUS. RODRIGO.
Wel Heer, wat 's u believen?
Gae heen na de Princes, en breng haer deze brieven;
Groet haer uyt mijnen naem.
Wel Heer, het zal geschien,
Maer zeg ereys men Heer, zal ik 'er jou geluk meê bien?
Of is het hylik noch niet klaer?
Wel hey! en meugje dat niet lyen?
Die hem zijn neering schaemt zal nimmermeer bedyen;
Om de warrit te zeggen staet het niet al op een goe voet?
Dat vragen past u niet, gy onbeleefden bloed;
Rodrigo, ga en doet dat ik u heb belast.
Wat was dat Heer? ik weet, zie een reys Heerschop, hoe frey dat mijn dit wammes past.
Dat 's wel, gaet gy maer voort, waer toe dit lange kijken?
Wel als ik voor Ambassadeur gaen zal, zoo moet het ummers wat lijken;
Wat dunkt jou van mijn broek, mijn Heer, is dit al goed fatsoen?
De broek, Rodrigo! ja, die kant hem heel wel doen.
Laet zien wat is 'er meer tot dees mijn reys van noode?
Mijn laerzen Heerschop, staen die zoo al op de moode?
Rodrigo, 't is genoeg, uw laerzen die zijn goed.
Wat dunkt jou van mijn kraeg? en van mijn Spaensche hoed,
Wat dunkt jou toch van deze mijn ponjetten?
Mijn Heer, je moet 'er wat op letten;
Is 't hoedje niet te plat, en wat te bried van rand?
't Is op de Spaensche wijs, men gaet zoo in uw land.
Als ik mijn recht bedenk, ik ben hier niet in Spanjen,
't Waer best dat ik aentrok een Griekze rok met franjen,
En op d' Atheensche wijs, mijn Heer, my kleeden ging,
Licht dat my de Princes te beter dan ontfing;
Wat dunkt jou daer van Heer?
Onnoodig, 't is genoeg met al dit lange lellen,
Zie daer mijn Heer, maer hoor! hoe diend dit aengeleyd?
't Is mijn vergeten Heer, wat hebje mijn gezeyd?
Dat gy dees brieven zult gaen brengen mijn beminde.
Maer waer zal ikze vin de?
Weuntze noch tot heurent? zoo weet ik wel waer 't is.
| |
| |
Maer Heer, zoo 't u beliefd, zoo laet my doch eerst weten,
Of ikze groeten zal met termen opzen Spaens,
Oft op de Fransche wijs, oft opzen Italiaens?
Gekust oft ongekust, al staende oft gebogen,
Vertrek voort uyt mijn oogen,
Ga, hier, lang my de brief.
Wel Heerschop, waerom dat? wat isser, zegt, ey zegt?
Ik acht u niet bequaem, maer vind u veel te slecht.
Hoe trots zijn groote Heeren!
Dat dat een ander zey, ik zouw hem Ponjaer deeren.
Wat preutelt gy? ga voort, geef my den brief weêr om,
Ik acht u tot dit werk te grof, te bot en dom.
Acht my waer voor gy wild, ik wil den brief bestellen,
Dit Spaensch gemoed laet zich zo van geen Grieken quellen;
Zie daer mijn Heer, ik ga, ik weet hoe 't wezen moet,
Uw wil is, dat ik de Princes eerbiedig groet,
En dat uyt uwe naem, niet zoo? en daer beneven,
Zal ik haer deze brief van uwent wege geven.
Is dit niet recht mijn Heer, en zal ik zoo niet doen?
Ia, maer het moet geschien met eer, en met fatsoen.
Heel wel, heel wel, al recht, ik zal 't jou zoo wel klaren.
Bey zacht, eerst wat bedaren;
Daer is mijn Ponjaerd, Heer, houd die zoo lang by jouw,
Want of haer de Princes wat qualijk toonen wouw,
En my, in mijne eer yet wat te na mocht spreken,
Ik soud het lichtelijk dan met den Ponjaerd wreken;
Voorzichtigheyd, mijn Heer, verhinderd alle quaed.
Rodrigo! schik dat gy in als manierlijk gaet;
Toond haer Princes gesteurd, oft schijnt zy te misnoegen,
Gy zult u niet te min beleefd daer tegen voegen;
Ik zal, daer meê, dat 's gang, daer gaen ik heen mijn Heer.
En hier op deze plaets zult gy my vinden weêr.
Ha zoete vyandin! ik bid wild u erbarmen,
Ontsluyt uw ooren voor mijn al te droevig karmen;
Hoe lange zult gy my, Lief! my en mijn gebeên
Verwinnen, ô Princes! met een te wreeden neen?
Cecilia! zal min mijn trouwe hoop doen liegen?
En zal de hoop mijn wensch, door uw strafheyd bedriegen?
Dat laet gy nimmer, ô gy Minne-god! niet toe,
Want ik te trouwen dienst om de Princesse doe;
| |
| |
Princes! ik voel mijn hert ontsteken met de minne,
Door 't lieve oogs gelonk, ô zuyvere Godinne!
Wiens oogjens oogen niet (door heldre glans, en schijn)
Maer eerder (zoo my dunkt) twee morgen-sterren zijn;
't Sneeuw-witte vel gemengd met lieffelijke bloozen,
Draegt op haer kaeckjes puyk van inkarnate roozen;
Die 't minnend herte voên met grage minne-lust;
O min! ô zoete brand! mogt gy eens zijn geblust!
Princes Cecilia, pronk-perle aller Vrouwen!
In 't diepste van mijn hert zult gy uw woonplaets houwen,
In 't koor van mijn gedacht, voor 't altaer van de min,
Word gy steeds aengebeên alleen voor mijn Godin.
Cecilia uyt.
Daer rijst mijn morgenster met opgepronkte leden,
Gelijk Aurora komt ten Hemel afgetreden;
Het schijnt zy heeft haer gang tot my waerts aengeleyd:
Een Prins voor 't altaer knield van uwe Majesteyt,
Uytmuntende Princes, van afkomst, en van staten,
Sóo gy u vergenoegd met mijne dienst woud laten,
Ik maekten my uw slaef, en trouwen onderdaen.
Uw meening, Prins! heb ib uyt uwen Brief verstaen,
Die gy my heden door Rodrigo hebt gezonden;
Hebt gy voor dezen niet zoo vaek in my bevonden
Afkeerigheyt? waer toe my op een nieuw verzocht?
Uyt hoop, dat ik Princes noch eens bewegen mocht.
Wanneer 't hartnekkig paerd den rijer niet wil hooren,
Nocht luystren na den toom, zoo dwingt hy 't met de spooren;
Voor dezen heb ik u met alle goedigheyd,
Uw aengeboden dienst zoo dikmaels afgeseyd;
En ziende dat het my tot voordeel niet kan strekken,
Doet gy, met reden my, tot toornigheyd verwekken.
Verschoon my, ach Princes! zoo ik u yets misdeed,
Ik kniel voor u, en sweer 't is my van herten leet;
Denk dat de kracht des mins heeft krachtelijk vermogen,
Waer door den minnaer werd zijn redens kracht onttogen;
O schoonheyd! liefdens vreugd; ô strafheyd! minnaers smert;
Princes, is 't dan uw wil te pijnigen mijn hert?
Te plagen mijne ziel met onverdiende plagen?
Ey schoone, dood uw slaef!
Waer toe dit zotte klagen?
Waer toe van my begeert het geen de liefd verbied?
Uw slaef te dooden, ach! vermach u liefd dat niet?
Princes, gy spreekt geveynsd.
en gv spreekt tegen reden.
Met welke reden kan Princesse dat bekleeden?
't Is bot, en plomp gevraegd, ja nauwlijks antwoord waerd;
Wat waend gy, dat ik ben onmenschelijk van aerd?
| |
| |
Dat ik op uw begeert, en eyschen zonder meenen,
(Uyt wraecklust) aen u zoud zoo wreede straf verleenen,
En zijn een moorderin door 't dooden van die geen
Die my om weêr-min bid; 't strijd tegen alle reên.
't En doet, vermits Princes wil dat ik liefd zal derven.
't Kan niet zijn, ten zy gy my doet sterven.
Dat niet, maer wil dat gy
Uw lieven staekt, en noyt weêr-liefd verzoektaen my.
Dit's oorzaek van mijndood.
Gy spreekt als onbedacht, en oordeeld zonder reden,
Mits gy geen meester zijt van uw genegentheden;
De oorzaek van uw quel, en doodelijk verdriet
Ontstaet uyt uwe min; want minden gy my niet,
Soo kost ik immers u mijn weêr-min niet ontzeggen,
In welk ontzegging al uw quelling schijnt te leggen;
Schoon ik u weyg'rig ben, en gy geen weêr-liefd vind,
Niet tegenstaende gy oprechtelijk bemind,
So hebt gy recht nocht reên om my voor wreed te schelden,
Maer wel u zelfs, vermits dat gy uw liefde stelden
Op een die uwe liefd geen weder-liefde draegt,
Om dat de liefde haer in 't minste niet behaegd,
Allerdus uyt.
Florentius, vaer wel, en leef nae wet van reden,
En toom, door reed'lijkheyd, uw liefds genegentheden,
Die vruchteloos aen my na weder-liefde staen;
Vaer wel, het is voor my op heden tijd om gaen.
Binnen.
Vind ik zijn Hoogheyd hier gescheyden van de menschen?
'k Wensch u geluk, en al wat men een vrund mach wenschen;
Hoe dus verzuft? mijn Heer! uw wezen my betoond,
Dat droeve fantasy in uw gedachten woond;
Dit ben ik ongewoon, hoe dus verzuft van zinnen?
Allerde, vrund, ik swerf in 't dool-hof van de minne;
Ik dwael van redens spoor, ik loop ik weet niet hoe,
Ik ben niet dien ik waer, ik weet niet wat ik doe,
't Gedacht is op de hol, de zinnen zijn aen't rennen;
Ik schijn met Phaëton der zonnen jagt te mennen;
Allerde, lieve vrund, waer dat ik koom, oft ga,
De droefheyd volgd my staeg, gelijk mijn schaduw, na,
En brengt my in gedacht haer wreede ongenade,
Ik heb op hoop gemind, dies voed de hoop mijn schade;
Genade was mijn hoop, maer ongena betoond
Haer straf zoo wreed, dat hoop in my geen meer en woond.
Gemoedigd Prins, en vrund! van rechte vrundschaps wegen,
Ben ik met u veel meer, als met mijn zelfs verlegen;
| |
| |
Ach! mijn verliefde hert drijft in een woeste zee,
En 't gun uw Hoogheyd schort, dat schort Allerdus meê;
Het geene dat u queld, dat zelfde doet my plagen,
Ik kan 't niet melden wat ik al in 't hert moet dragen.
Wie is d' oorzaek uws quel? wie hindert u uw wensch?
Florentius, eylaes! eylaes, 't is Emmerens,
Die met een zoet onthael van minnelijke reden
In minne-vlam ontstak al mijn genegentheden;
't Aentrekkelijke zoet van haer korale mond,
Heeft met de pijlen van mins kusjes my gewond;
Haer gunst, op mijn verzoek zoo minlijk zy betoonde,
Dat ik noyt dacht, dat daer geveynsdheyd onder woonde;
O minnelijk bedrog! ô Vrouwens tover-kunst!
Hoe veynsd gy in uw min, hoe speeld gy met uw gunst;
Ach, Prins! men mach voortaen op menschen niet vertrouwen.
Allerde, waerde vrund! voornamelijk op vrouwen,
Die met een schoone schijn zien wat den minnaer peynsd,
En wetende zijn grond, is al haer schijn geveynsd;
Fy valsche dubbelheyd, gemeen in veele Vrouwen,
Is mijn Princesse valsch, wie zal men dan vertrouwen?
Nu ik die valscheyd heb gespeurd in Emmerens,
Nu kan ik nimmermeer vertrouwen op een mensch;
Ik trek mijn min van haer, en heb nu voorgenomen,
Dat ik (nae dezen dag) niet meer by haer wil komen;
En voor het best zoud ik (gelijk een vrund) u raên.
Uw liefd t' onttrekken haer, eer dat het u mocht schaên,
Allerde, hoe! wat 's dit? my kan geen dienst geschieden,
Van die, die 't minnen my tot mijn Princes af rieden;
Ik min, ja min haer zoo, dat eer ik 't minnen staek,
Ik my eer vyand van de gantsche wereld maek;
Cecilia die moet, en zal met my ooktrouwen,
Of 't zal gantsch Grieken, oft mijn eygen zelfs berouwen.
Bezadig, Heer, en Prins! heb ik u door mijn raed
In 't minste deel verkort, en duyd dat niet zoo quaed.
Allerde, neen, ô neen! het oprecht ware teeken
Van uwe vrundschap, is genoegzaem my gebleken;
En van uw gunst tot my, ik wel verzeekerd ben,
Zoo dat ik dat, mijn vrund, niet qualijk nemen ken.
Lofwaerdig is den mensch,en meest dien mensch te roemen;
Die zelfs de reedlijkheyd een reedlijk mensch mach noemen,
Ten waer de reedlijkheyd in 't Princelijk gemoed
Huysvesten, dikmaels loonden hy met quaed het goed.
De reedlijkheyd is zoo, zy kan in quade zaken,
Door oprecht onderscheyd een zeker oordeel maken;
| |
| |
Of 't quaed met reden mach voor quaed doen zijn geduyd,
Vermits de reedlijkheyd merkt uyt wat grond het spruyt;
Indien 't zijn Hoogheyd lust met my noch wat te wandlen,
Wy zullen breeder van dit stuk te zamen handlen.
Binnen.
|
|
Auteursrechtvrij