Geliefdens strijd,, spruyt veel uyt nijd.
VAn Phoebo werden eens twee Dochters voor gehouwen,
Te kiezen op der Aerd, al wat zy zelver wouwen;
't Geen d' eene wenschen mocht, zoud d' ander van Iupyn
Verdubbeld, na haer lust, uyt gunst gegeven zijn;
Den een vergift met nijd, wenst eenoog te verliezen,
Op dat de ander twee, mocht derven door 't verkiezen,
't Gaet ook zoo in de Min, de nijd is vaek zoo groot,
Dat zy om Liefde verderf, haer zelve brengt in nood.
VEeltijds gebeurt het onder de Menschen, dat als yemand, van Gode met tijdelijk geluk en wel varen gezegentwerd, dat als dan de nijdigheyd haer vergif, als een Pest, weet uyt te spouwen, om haer even naesten wel varen daer door te verhinderen; Van gelijken word 'er meenige vryagieverhindert, door laster, en leugentael, vannijdige Klappayen, die doth gemeenelijk in zulke dingen bezich gevonden worden, om goede zaken te verhinderen, liefde in haer te veranderen, goe Lieden op te hitten door spijt, en nijdigheyd, haer eygen verderf dubbel begeeren, om een ander te beschadigen; qualijk doen zy, die in zulke zaken quade tongen geloof geven, en alzoo een goede wortel van Liefde tot de grond uytroeyen; zoo wanneer zy, zonder te bestraffen, oft de zaek wel en recht te ondertasten, zoodanige Labbe-kakken aen houden, die meenig meteen schoone gelijkenis van waerheyd, groote leugens wezen in de handen te steeken, waer door men eyndelijk zich, tot nadeel, al te laer bedrogen vind.
NIet, dat een Vryer meerder schaed,
Als tongen valsch, met schoone praet;
Niet, dat meer smert in 't Vryen teeld,
Als daer de nijd de waerheyd steeld;
Niet is 'er dat eer Liefde roofd,
Als daer men klappers tongen loofd;
Wel aen, ô Ieugd! die 't Vryen pleegd,
Wanneer dat u de nijd beweegd,
Om u in uwe Min te schaên,
Wild nijd, met nijd doch tegen staen;
Want weert gy haer niet in 't begin,
Zy kruypt, en sluypt, vast dieper in,
Breekt Liefdens wet, en minne vreugd,
Tot nadeel van verliefde Ieugd.
|
|
Auteursrechtvrij