't En is niet vreemd voor die bemind,
Dat hy veel smert en lijden vind.
WIe van de Bykens wil de zoetigheyd genieten,
Moet hem in 't minste deel geen smert laten verdrieten;
Wanneer het Byken prikt, hem steekt, oft quetst, oft queld,
Zoo dat hem hier of daer een dikke bulte sweld;
Men zeyd de Goden zelfs geen moeylijkheyd ontzagen,
Om in de minne lust te plegen haer behagen.
Heeft zelfs den donder-God zijn wezen niet verkeerd,
En in een vreemde schijn, der vrouwen min begeerd?
Wat moeyten heeft op hem niet Hercules genomen,
Al eer hy tot zijn wil in 't minnen is gekomen?
In welke zwarigheyd, en over groote nood,
Begaf hy zich, eer hy met Dianira vlood.
Heeft Paris niet in zee zoo menig mijl gevaren,
Om met de Koningin van Griekenland te paren?
Wat moeyten, wat gevaer, heeft hy niet uyt gestaen,
Eer hy Helena deed met hem na Troyen gaen!
Leander, die uyt liefd van minne wierd gedreven,
Al swemmende ter Zee, ontzag nocht lijf nocht leven,
| |
Ontzag hem geen gevaer, ja zelver niet de dood,
Wiens ziel in 't lichaem wierd gevoerd als in een boot,
Gedreven na zijn lief, zijn Hero, zijn beminde,
Waer kan de minnaer doch getrouwer voor-beeld vinden?
Als dees die niet ontzach het groot en zwaer verdriet,
Waer door hy in de zee zijn jonge leven liet.
AEneas (lang voor zeyd der Goden prophecijen
Dat hy beminnen zoud, en 's Konings dochter vryen)
Ontziet geen moeylijkheyd, maer neemt gewillig aen,
Een moeyelijken weg, en zware reys te gaen;
Hy trok van Troyen na d' Italiaensche kusten,
Gedreven door de min, gevoerd van liefdens lusten,
Om liefdens offer aen 't geminde lief te doen,
Op hoop dat wederliefd zijn liefde zoude voên.
Het is een vaste les geleerd van wijze ouwen,
Wat grooten arbeyd kost, in waerde word gehouwen,
Geen schat zoo aengenaem, geen zoetigheyd zoo zoet,
Als 't geen dat moeyten kost, en daer men vlijt om doet,
Wat licht verkregen werd, dat acht men kleyn van waerde;
Wat smert en arbeyd kost, dat eerd men op der aerde;
De peere die men plukt, en van de takken snijd,
Is beter als die peer, die van de steele glijt.
Een Jufvrouw, al te haest genegen tot het minnen,
Was noyt zoo aengenaem aen kloeke minnaers zinnen,
Als wel in dit geval een zulken Jufvrouw doet,
Aen wien hy groote vlijt in 't vryen plegen moet,
Ten is geen kloeke geest die weynig tijd wil plegen;
En zonder moeylijkheyd een maegd tot liefd bewegen;
Het is geen kloeke geeft, ô neen! die zich ontziet,
Ter liefde van een maegd wat quelling en verdriet;
Ten is geen schrander geest die zich in 't stuk van 't vryen,
Wat moeyten wil ontzien, uyt liefde niet wil lyen.
Ten is geen wijze maegd, die haer te licht verzeyd,
Aen een die hem ontziet (in 't vryen) arrebeyd;
Ten is geen wijze maegd, die haer, in deze zaken,
Te licht bewegen laet, door veele wijs te maken;
Een dochter zy geleerd, dat zulke min haer past,
Die al te schielijk niet, maer die allengskens wast;
Een dochter zy geleerd, in 'd oeffening van 't vryen,
Voor al te vroege gunst haer wel te leeren myen;
Een dochter zy geleerd, 't is eygen aen de min,
Haer weygering die voed, door 't weygren, 's minnaers zin.
De min is zoo van aerd, en 't zijn haer oude grillen,
Het willig mijd de min, 't onwillig zal hy willen;
| |
Dit zy u als een wet in liefdens zoete strijd,
Gy dochters! vrijd doch niet ten zy gy word gevrijd;
In 't vryen zijt verdacht, geen woorden te vertrouwen,
Dies wild u in dat stuk vry traeg en langzaem houwen,
Op dat gy met 'er tijd uyt woorden leeren meugt,
Of zulke woorden ook gegrond zijn op de deugd;
Bespeurd gy 't zoo, als dan kund gy u billijk toonen,
Om na den eysch van dien uw minnaer te beloonen.
|
|
Auteursrechtvrij