|
| |
| |
| |
Vreemd is het geen men in my ziet,
'k Doe branden, zelfs en brand ik niet.
WAnneer een harde steen op 't vuur-slag werd geklonken,
Zoo sticht zy vlam en brand, door 't stralen van haer vonken;
't Schijnd wonder dat men vuur uyt koude steenen slaet,
En dat het niet en brand, waer uyt de brand ontstaet;
't Geen zonder branden is, het branden kan vermekken,
De koude steen die kan een koole vuurs verstrekken;
Zoo gaet het met de min, s' en brand niet in 't gemoed,
Van haer, die in mijn berst de minne branden doet.
IUfvrouw, gelijkerwijs gy slaet uyt steenen vonken,
Slaet gy ook in mijn hert de stralen van uw lonken;
Jufvrouw, gelijkerwijs de steenen geven vuur,
Zoo voed gy ook mijn brand door gaven van natuur;
Jufvrouw, ik word door u tot minnen aengedreven,
En gy wild in u hert de min geen plaetze geven;
Ik brande van de min, gy voed de brand in mijn,
En zelfs en brand gy niet, ô min! hoe kan dit zijn?
O oorsprong mijner liefd! ô vuur-slag van mijn minnen;
Hoe blaekt en brand uw vlam, in mijn verliefde zinnen;
| |
| |
O hertje van mijn lief! ô koele koude steen!
Die my doet branden, maer hebt daer van niets gemeen;
O gaven des natuurs! my menigmael gebleken;
O vonkjes! die in my de minne-brand ontsteken;
O lieffelijk gezicht! ô vriendelijk gelaet!
O zoete zedigheyd! ô aengename praet!
O lodderlijk gelonk! ô vonkjes uyt bruyn oogen!
O lipjes als korael! wat hebt gy groot vermogen;
O schoonheyd in mijn lief! ô schoonheyd ongemeen!
Uyt de natuur volmaekt van lichaem en van leên;
O voedzel van mijn min! ô poezelige handen!
O vonkjes! die in my het minne-vuur doet branden;
Doch lief! hoe zeer in my het vuur der minne blaekt,
Vergeefs is 't, mits de vlam u hertje niet en raekt.
Hoe dat ik bid en smeek, om uw versteende zinnen
Te buygen tot mijn liefd, te trekken tot het minnen,
Hoe ik u vier, en dien, hoe ik u vley, en vry,
U hert blijft onbeweegd, en even hard tot my;
Hoe zeer ik lief, om u tot liefde te bewegen,
Gy valt my even straf, en staet mijn liefde tegen.
Gy (door uw schoonheyd) hebt in my de min gevoed,
Ten blijkt niet dat mijn brand u hertje branden doet;
Gy hebt in minne-brand ontsteken mijne zinnen,
En zelver voeld gy niet de vlammen van de minne;
Gy acht mijn liefde niet, maer drijft mijn klachten heen,
U hertje blijft verhard, en koud gelijk een steen.
Hoe kan een zoete maegd die bitterheyd gedogen,
Dat zy een minnaer ziet verdwijnen voor haer oogen?
Hoe kund gy, zoete maegd, gedogen dat mijn hert,
U liefd, en dat het uw gantsch niet beweegd en werd?
Hoe kan een zoete maegd die wreede strafheyd lyen,
Dat zy een minnaer haet die trouwheyd toond in 't vryen?
Iufvrouw, het is te wreed gehandelt nu met my,
Ik bid, bedenk het eens wat ik om u al ly;
Hoe liefde met my leefd, hoe dat ik word gedwongen,
Niet van een wreede Mars, maer zoete Venus jongen;
Niet van een groote God, maer van dat kleene kind,
Dat zelfs de grootste Goôn aen zijne banden bind.
Indien ik mijn natuur tot ruste zoek te stellen,
De min die voed mijn geest met my merende quellen,
Zoo haest mijn oogen maer eens toegeloken zijn,
Benauwde droomen, lief! die overvallen mijn,
Zoo dat ik niet en kan tot ruste my begeven,
Ik werde door de min gedwongen, en gedreven,
| |
| |
In 't midden van de nacht en koude duysternis,
Ter plaetze daer mijn lief voor mijn verborgen is;
Ter plaetze daer mijn lief met toegesloten deuren
Gerustig leyd en rust, ik treurig sta te treuren;
Ter plaetze daer mijn lief haer rust in lust voldoet,
En daer mijn minnend hert zijn nood u klagen moet,
En zuchten, zucht op zucht, zoo menig duyzend werven,
Dat gy my in de nacht hier over straet doet swerven,
Doet komen voor uw deur, alwaer geofferd word,
Een bitterlijk geween in tranen uyt gestort;
Daer Venus Majesteyd gebied aen my te knielen,
En daer de minne God de krachten mijner zielen
Tot offerande dwingt, ja tergd my tot gebeên,
Dat ik medogentheyd verzoek op mijn geween;
Vergeefs is 't, ô Goddin! al doen ik duyzend klachten,
Mijn lief en acht het niet, dies klaeg ik zonder krachten,
Mijn bidden vruchteloos, mijn liefd geen weer-liefd vind,
Mijn klachten en gebeên verstuyven met de wind;
U hertje blijft verhard, geen zuchten en vermogen,
U hert, ha wreede lief! te brengen tot medogen;
Dies ik uyt liefde wil (door liefds genegentheyd)
In liefde quijnen tot de dood mijn ziele scheyd;
Ik wil (gelijk wel eer getrouwe minnaers plegen)
Betoonen dat oprechte liefde is gelegen
In het volherden, tot 'er tijd toe dat de dood,
't Verliefde zieltje van het lichaem heeft ontbloot.
Het is den rechten aerd van trouwe minne slaven,
Te lieven, tot het vleesch in d' aerde word begraven;
't Is rechte liefdens aerd, te lieven tot 'er tijd,
Dat liefde (door de dood) het lieven word benijd;
't Is rechte liefdens aerd, 't geen liefd eens heeft verkoren,
Zoo lang te lieven, als 't geliefde werd verloren;
Ik min, schoon ongemind, van die ik min, te zijn,
Brand liefde niet in haer, zy brand te meer in mijn.
TRouwe minnaers! die uw zinnen
Zoo verbonden boud aen 't minnen,
Zoo veel tegenheyd, en strijd;
Zoo veel pijnen, zoo veel smerte,
Zoo veel quelling in u herte,
Als den Hemel Sterren draegd,
Om een liefde-louze maegd;
Schoon geen weêr-liefd werd bevonden,
Gy blijft aen de liefd verbonden;
En wild lieven tot de tijd,
Dat gy zonder leven zijt.
Wild u tot dit rijmpje keeren,
En uw groote dwaesheyd leeren;
Trouwe Lievers! leer van my
Zoo te lieven, zotheyd zy.
Ey! 't en voegd geen wijze zinnen,
Zoo te lieven, zoo te minnen;
't Is geen trouwheyd, schoon gy 't meend,
Zotheyd is 't die u verkleend.
Jaren lang in liefd volherden,
Zonder weêr geliefd te werden;
Zulke liefde, zulk gevry,
| |
| |
Zulke liefde, zulke minnen,
Is maer quelling aen de zinnen,
Zoo geliefd, en zoo gevryd,
Is geslooft en niet bedijd.
Trouwe minnaers! wild gy leeren,
Wel en recht u dwaes begeeren;
Leer het door dit voor-beeld dan,
Dat 'er yemand wierd gevonden,
Aen zijn meyning zooo gebonden,
Dat hy bergen van zijn steê,
Dat hy 't water uyt de Zee,
Dat hy woud met spits van eyken,
Zelfs den Hemel hoog bereyken,
Dat hy al het zware zand,
Wilde voeren van de strand;
En zijn zinnen daer meê quellen,
Dat hy grondig wilde tellen,
Al de Sterren die daer staen,
Aen den Hemel by de Maen;
Zoud gy 't niet voor dwaesheyd schelden,
Dat zich yemand zoo aen stelde?
Zoo gy vrijd die u niet mind;
Toond gy minnaers in u vryen,
Als gy meenig jaren loopt,
Daer gy op 't onzeker hoopt;
Daer gy haer niet kund behagen,
Met getrouwe liefd te dragen;
Daer (hoe trouw dat gy bemind)
Niet als stuure af keer vind;
Daer, hoe trouw gy zijt in 't dienen,
Zy geen weêr-liefd wild verlienen;
Daer (hoe hoog dat gy haer acht)
Zy u dienst en min belacht;
Daer uw liefde, daer uw minnen,
Is een walging aen haer zinnen;
Daer uw deugd, en trouw gemoed,
Zijn geschopt als met de voet.
Minnaers! leer, dit minnen myen,
Mijd dit ydel zotte vryen,
Vrijd niet daer u 't vryen smert,
En geen weêr-liefd is in 't hert,
Vrijd niet daer gy stijve zinnen
Speurd, die door u trouwe minne
Niet bewegen, schoon dat gy
Iaren lang pleegd uw gevry;
't Is, gelijk ik zeg hier vooren,
Tijd verquist, en rust verlooren;
't Gaet met u gelijk het doet,
Eener die zijn lusten voed;
Eener die een groot verlangen,
Heeft een schoone vrucht t' ontfangen,
Zoekt een vrucht die hem behaegd,
Van een boom die niet en draegt.
|
|
Auteursrechtvrij