|
| |
Vertroostinge in tegenspoed.
HEt is een onwijs kind dat zijnen vader haet,
Wanneer hy dat bestraft oft om zijn boosheyd slaet;
Het is een onwijs kind dat niet en tracht te leven,
Na wetten die hem van zijn vader zijn gegeven;
Het is een onwijs kind dat na een kindsche gril,
Niet na de rede van zijn vader leven wil.
O God! als ik bedenk al mijn voorlede dagen,
En hoe dat ik my heb in mijnen tijd gedragen,
Zoo vind ik in mijn hert, zoo vind ik in mijn geest,
Dat ik een onwijs kind, ô Vader! ben geweest;
Een kind dat niet en zocht als kinderlijke zaken,
De wellust van de aerd, in 't tijdelijk vermaken,
't Geselschap van de jeugd, de vrolijkheyd van dien,
Na staet heb ik getracht, na eer heb ik gezien;
Op schoonheyd viel mijn oog, op rijkdom mijn behagen,
Ik (als een onwijs kind) zocht niet als goede dagen;
De weelde was mijn wensch, wellust heb ik gezocht,
In ydelheyd en vreugd mijn dagen door gebrocht;
In danssen en gespeel, in dertelheyd van leven,
Heb ik my meenigmael, mijn lieve God! begeven;
Waer mede dat ik u, mijn Schepper, heb misdaen,
Gelijk een onwijs kind, een quade weg gegaen.
Gy (die uw liefde toond in 't straften mijner daden)
Doet blijken dat gy my (mijn God) niet wild versmaden;
Gy (die mijn misdoen straft als vader aen u kind)
Doet blijken uwe liefd, en dat gy my bemind.
Wel aen dan, goede God! hebt gy om mijne zonden,
My aen de tegenspoed en droefheyd vast gebonden,
Zoo dat ik niet een uur van al den gantschen dag,
Oft zonder tegenspoed, oft droefheyd wezen mach;
| |
| |
Uw wille moet geschiên, dewijl ik uyt het lijden,
Kan speuren mijne vreugd, kan speuren mijn verblijden;
Mits om mijn zonden gy my na het lichaem slaet,
Op dat de ziel daer door ten eeuwig leven gaet;
Uw liefde is uw straf, uyt onze zond gesproten,
Die straf de zonde wil, maer niet de ziel verstoten;
Een vader die de roê niet spaerd voor zijne kind,
Doet blijken dat hy 't liefd, en met der herten mind.
O Vader! goede God! die ons door druk en lijden,
Wild voeren in de vreugd van 't Hemelsche verblijden;
O Vader! goede God! die door de tegenspoed,
Een Christelijke ziel ten Hemel varen doet;
Gun my, genadig God! dat ik naer uw behagen,
Geduldelijk my mach in al mijn lijden dragen;
't Zy dat gy my bezoekt met ongemak of pijn;
't Zy dat ik langen tijd mocht in een ziekte zijn;
Het zy dat ik veracht mocht leven op der aerde;
Het zy my eenig last van tegenheyd beswaerde;
Het zy dat ik verlies de naeste van mijn bloed;
Het zy dat ik verlies mijn welvaerd en mijn goed;
Het zy dat u geliefd met armoed my te drukken;
Het zy dat ik verval in duyzend ongelukken;
Het zy dat my de nijd aen alle kanten queld;
Het zy dat gy my, God! in al dit lijden steld;
Zoo wil ik my met Iob tot u, mijn Schepper, keeren,
En met dien Godes vriend geduldig lijden leeren;
En eeren uwen naem, van wien my alles quam,
Geloofd moet Gode zijn, mijn God die gaf en nam.
't Is maer een korten tijd dat wy op aerden leven,
En of ons hetgeluk die gunst al wilde geven,
Dat wy in overvloed, van wellust en geneugd,
Gestadig mochten zijn in alle werelds vreugd;
Ja swemmen in vermaek van rijkdom, en van weelde,
Gebruyken al de lust die oyt de wereld deelde;
Wat waer 't? ô Christen ziel! het word ons recht geleerd,
Wanneer men maer het oog op ons voorzaten keerd.
Wat is 'er meenig throon van Koningen bezeten,
Die na een korten tijd, ter neder zijn gesmeten;
Waer is dien grooten held, die al de wereld dwong;
Zoo dat het lof van dien tot door de wolken drong,
'k Zeg Alexander, die met wonderlijke daden,
De eer des werelds heeft op zijnen kruyn geladen;
Die al de wereld won, en loffelijk bezat,
Waer is hy, en zijn eer, waer is nu al zijn schat?
| |
| |
Waer zal men Craesus nu met al zijn rijkdom vinden?
Waer Sampson, die de kracht der leeuwen kost verslinden?
Waer Absalon, die was in schoonheyd zoo vermaerd?
Waer nu de schoonste vrouw, in Griekenland gebaerd?
Waer is nu Salomon, de wijste aller wijzen?
Was niet zijn vleesch een aes om wormen meê te spijzen?
En waer is Craesus nu, den alderrijksten man?
Waer Hector den Troyaen? de tijd die wijst ons an,
Dat zy al t' zamen zijn geworden doodes slaven,
En na een korten tijd gestorven en begraven:
Wie heeft 'er hondert jaer, oft noch een weynig meer,
Gebruykt zijn heerlijkheyd, in staet, in pracht, in eer?
Wie heeft 'er hondert jaer zijn wellust hier genoten?
Wie was na hondert jaer de oogen niet gesloten?
Wie was hier hondert jaer, het zy hoe rijk of groot,
Die niet en is geraekt van 't leven tot de dood?
Eylaes! een korten tijd, een korten tijd van jaren,
Het lichaem is verhuyst, de ziel van hier gevaren.
Daer heeft een rijken man op aerden eens geweest,
En ook een Lazarus, gelijk men daer van leest;
Den een die had zijn lust, den ander mostze derven;
Den een had al zijn wensch, den ander die most swerven;
Den eenen was een Heer van rijkdom en van schat,
Den ander was een slaef die om zijn nooddruftbad;
Den eenen was in weeld en wellust t' allen tijen,
Den ander was in nood, in droefheyd en in lijen;
Den eenen was altijd bedoven in de lust,
Den ander zonder vreugd, en efter zonder rust;
Den een in overdaed heeft alle lust genoten,
Den ander in zijn nood die is van hem verstooten;
Den eenen had zijn wil, den ander had verdriet,
Doch na een korten tijd hun leven raekt te niet;
Den armen Lazarus, geduldelijk geleden,
Na dat hy zijne strijd op aerden had gestreden,
Na dat hy pijn en smert aen 't lichaem had bezocht,
Na dat hy met geduld zijn lijden had volbrocht,
Na dat hy was geraekt ten eynde van zijn dagen,
Is hy van d' Engelen ten Hemel opgedragen,
En zit in Abrams schoot, voor alle zijn verdriet,
Daer hy een Hemels troost voor d' aerdsche pijn geniet.
Den rijken vrek, eylaes! voor zijn genoten lusten,
Moet in een eeuwig graf van helsche vlamme rusten;
Wiens eyndelooze brand met droogt zijn tonge plaegd,
En in der eeuwigheyd zijn zondig herte knaegd.
| |
| |
Hoe grooten onderscheyd is tusschen d' een en d' ander?
Hoe veel verscheelde ook hun leven van malkander?
Hoe ongelijk heeft d' een by d' ander zich getoond?
Hoe ongelijk word d' een by d' ander ook beloond?
Al die om Christi naem geduldelijken lijden,
Die zullen, zegt den Heer, met Christo ook verblijden;
De liefste vrienden Gods die hebben al geleên,
En Christus heeft ons zelfs in lijden voor getreên;
O! zalig is hy die met Christo hier wil lijen,
Want wie met Christo lijd in Christo zal verblijen.
O arme Lazare! die voor uw droeve nood,
Den Hemel nu bewoond, en rust in Abrams schoot;
O lijdens rechte troost! ô haven voor die genen,
Die in de woeste zee des werelds droevig weenen,
En zuchten in haer nood, om eens verlost te zijn,
Van al haer tegenspoed, van al haer droeve pijn,
Ontbonden van dit vleesch met Christo Jesu leven;
Dit wild my, goede God! ter zaligheyd ook geven;
Dies met geduldigheyd ik alle lijden ly,
Op dat ik namaels my met Lazarus verbly.
|
|
Auteursrechtvrij