|
| |
| |
| |
Godzalige minne.
Onderzet my met bloemen, omringt my met appelen, want ik queel van liefde, Cant. 2.
Salomon (in 't boek zijner zangen) steld ons voor een goddelijke minne, met deze woorden: Ik ben een bloeme des velds, en een lelye der dellinge; gelijk een lelye onder de doornen, alzoo is mijn vriendinne onder de dochteren; gelijk een appel boom onder de boomen der bosschaegjen, alzoo is mijn lief onder de zonen; onder de schaduwe van dengenen die ik begeerde, heb ik gezeten, en zijn vrucht is zoet mijner kelen, hy heeft my geleyd in den wijn kelder, hy heeft de liefde in my geschikt. Waer isser zoeter liefde, als God te minnen? en door de goddelijke minne Christo aen te hangen? waer isser schadelijker minne, als door vleeschelijke liefde God te vergeten? meer lievende de schepselen, als der schepper der selvige; ô godzalige minne! daer het herte afwijkt van de ydelheden, en zijn wellust neemt in 't over peynzen van die oneyndelijke blijdschappē en hemelsche wellusten, de welke gestort zullen werden in de herten der gener die met zodanige minne haer zielen zullen gevoed hebben; ô godzalige minne! die voor weder minne zal genieten die volmaekte vreugde, dewelke noyt ooge gezien, noyt oore gehoord heeft, noch in het menschen herte kan begrepen werden; ô godzalige minne! die om Christi liefde niet wil minnen, als het gene dat Christo wel behagelijk zy.
IK voel mijn hertje zoo gesteld,
Dat het in liefdens vlamme smelt;
O liefde! gy die mijn gemoed,
In vuur en vlamme branden doet.
Hou op uw vlam, en brand geen meer,
Hou op, hou op, oft ik verteer,
Oft ik verdwijn, en ga tot niet,
Door 't branden dat men in my ziet,
De liefde, (beul van mijn gemoed,)
Die plaegd my, maer de plaeg is zoet;
O liefde! die mijn ziel behaegd,
Schoon dat gy noch mijn hertje plaegd.
Ik smeul, en smelt in liefdens vier,
Ey! plukje bloempjes, brengtze hier;
| |
| |
Op dat ik in mijn zoete pijn.
Met bloempjes onderzet mach ziin.
Met bloempjes van verscheyde kleur,
En schoon van blaên, en zoet van geur;
Op dat ik (die in brand verstik)
Door bloempjes weder wat verquik.
Ga, hael my roosjes wit en rood,
Ey ga! en hael uyt Chloris schoot,
De schoonste bloempjes die gy vind
Vermengd, met geurig Hyacinth.
Den Hof Alcinoï ontsluyt,
En zoekt de schoonste appels uyt,
En legtze in de rooze blaên,
Op dat ik mach mijn lust verzaên.
Mijn lust, die na verkoeling hackt,
Door liefde, die my brandend maekt,
Laet roos vermengd met appels, mijn,
In liefdens brand, tot lessching zijn.
Oy me! ik dool, dat ik verzucht,
Om roozen, en om appel vrucht;
Ik dool, dat ik, verliefde mensch,
Om roozen, en om appels wensch.
Bedrog zomwijl in 't roosje schuyld,
Wanneer het uyt zijn knopjen puyld;
Al is het schoon en zoet van geur,
't Veroorzaekt ester zijn getreur.
Men zegt dat Venus haer eens stak,
Aen eenen roozelaren tak,
Zoo dat zy flaeuw wierd van gemoed,
Als zy haer vinger zag bebloed.
Men houd ook dat het minne wicht,
In appels voerd zijn geyle schicht;
Door appels heeft hy vaek geplant,
In menig hert zijn geyle brand.
Neem dan, neem dan dees appels weg,
En roozen, dien ik van my leg;
Geen roozen, nocht geen appels meer,
Ik in mijn reyne schoot begeer.
Geen roozen kies ik meer voor mijn,
Of 't moesten zulke roosjes zijn,
Als op een koude winter tijd,
Als 't water niet en was dan ys,
En alles gantsch verdord en grijs;
| |
| |
De boomen zonder loof en blaên,
Heeft Dorothe een roos ontfaen.
Op zulken roos stel ik mijn zin,
En zulke roosjes ik bemin,
Na zulk een roosjen haekt mijn ziel,
Daer noyt een guure vlaeg op viel.
Een roos verwellikt nocht ontçierd;
Van eenig slok, oft zulk gediert;
Een roos met dampen niet gefpreyd;
Maer daer een Hemels douw op leyd.
Geeft zulke roosjes doch aen my,
Stort zulke bloempjes, zulk een kruyd,
Van boven af ten Hemel uyt.
Plukt zulke bloempjes van hun steel,
Terwijl dat ik van liefde queel;
Terwijl ik lijde zoete pijn,
Zoo laet mijn bed van roosjes zijn.
Terwijl ik dus mijn liefde voê,
Zoo dekt mijn borst met roosjes toe,
Met Hemel roosjes wit en root,
Zoo dek mijn borst en ook mijn schoot.
Ik (zijnde dan alzoo gesteld)
Zal als een bloempjen op het veld,
Zal als de zoete rooze blaên,
In herrefst tijd, tot niet vergaen.
Ik zal dan met mijn ziel en hert,
In liefdens brand en zoete smert
Verdwijnen, en vergaen tot as,
Of dorren als 't gemaeyde gras.
Op dat mijn zieltje hier van daen,
Mach naer een beter woning gaen;
Al waer het leefd in 's Hemels lust,
Als 't hert in 't bed van roosjes rust.
| |
Bereyd is mijn herte, God! bereyd is mijn herte; ik zal zingen, en lof spelen in mijn glorie, Psalm 107.
O Christe Jesu! Godes kind,
O Minnaer! die mijn ziel bemind;
O Minnaer! die my langen tijd
Voor u beminden hebt gevrijd.
Wat moeyten hebt gy niet gedaen?
Wat pijn, en lijden uyt gestaen?
Wat ongemak? wat droeve rouw?
Op dat ik d' uwe wezen zouw.
| |
| |
Den koninklijken Propheet David, in zijn 107. Psalm, zeyd aldus: wie zal my leyden tot in de vaste stad? wie zal my leyden tot Idumeën? zult gy 't niet doen, ô God! die ons verstoten hebt? welke woorden ons te kennen geven, dat wy moeten reyzen na een ander stad; dat is, uyt deze wereld, na dat hemelsche vaderland; enom aldaer te komen moet zich een Christen ziele vergezelschappen met goede en getrouwe leydslieden; dat is, met de vreeze Gods, en Christelijke deugden, geestelijke lofzangen, en vuurige gebeden; door de welke de Engelen Gods beweegd werden, onze zielen te beschermen voor alle aenstoten, en lagen der vyanden, zijnde de zonden; de welke hier in deze wereld, als struykrovers onzer zielen, gestadig uyt zijn om de zelvige te bevechten, en af te zetten van hare hoogste wellust, dat is de zaligheyd; dies wy ons niet genoegzaem kunnen bereyden in onze herten, om onbeschadigd deze wildernisse des werelds te door reyzen, al waer wy ons emcingelt vinden van zoo veele zoorten der vyanden, als zijn de begeerlikheden des vleeschs, en der rijkdommen; hovaerdigheyt des levens; wellustigheyd der oogen, en der herten; tegen dewelke geen beter bereydinge gevonden kan werden, als God te vreezen, en vrolijk wezen.
Ik weet wat liefde gy my draegd,
Wat wederliefd dat u behaegd,
Dies ik mijn hert, en ook mijn zin
Wil voegen naer uw lieve min.
Wel eêr heb ik met werelds pracht,
Mijn jonge leven door gebracht;
In ydelheyd het vleesch gevoed,
Gelijk de trotsche wereld doet.
'k Heb na de wereld my gezet,
En op het werelds wel gelet;
De wereld, die ik, met haer pracht,
Nu voor bedrog en ydel acht.
Weg! opgepronkte werelds jeugd,
Met al uw ydelheyd en vreugd;
Want ik het werelds wil versmaên,
Om in mijn Minnaers gunst te staen.
O domme jeugd! die 't werelds mind,
Waer door gy u bedrogen vind;
| |
| |
Want als gy 't werelds wel door ziet,
Is 't ydelheyd, en anders niet.
't Is met het werelds zoo gesteld,
Gelijk een bloempje op het veld,
Dat heden aen zijn struykje brald,
En morgen los ter aerden vald,
Dat heden schoon en krachtig staet,
Maer morgen al zijn glans verlaet,
Om dat het van den Hemel word
Met felle buyen overstort.
Zoo gaet het ons wanneer de dood,
't Zy rijk oft arrem, kleyn oft groot,
't Zy jonk oft oud, ter aerden slaet,
Den mensch gelijk een bloem vergaet.
Het leven, dat is anders niet,
Gelijk een schaduw die men ziet,
Oftals een rook die met de wijnd,
In korten stond tot niet verdwijnd.
Wat is doch hovaerdy, en pracht?
Wat is de rijkdom en de macht?
Wat is doch al het werelds goed,
Wanneer de ziel verhuyzen moet?
Wat is de schoonheyd? niet met al,
Mits zy in d' aerde rotten zal;
Wat is dan alle werelds lust,
Als 't doode vleesch tengrave rust?
Daer 't krielgewurmt met ons vereend,
En knaegd het vleesch tot op 't gebeent;
Wat is dan alle aerdsche vreugd,
Die gy gebruykt hebt domme jeugd?
Dit heeft Susanna wel bedacht,
En daerom na de deugd getracht;
Deugd, die de ziel ten leven voed,
Terwijl het lichaem rotten moet.
Lucia (door wiens zoet gezicht
Zoo meenig Minnaer wierd ontsticht)
Die maekt hier over een besluyt,
Te steken beyd haer oogen uyt.
Zy (die een wreede pijn verkiest)
Zy (die haer zoet gezicht verliest)
Geen oogen langer hebben woud,
Om dat zy niemand schaden zoud.
Euphemia (wiens roode mond
Zoo menig minnaer had gewond,
En minnens oorzaek minnaers gaf)
Sneed zelver beyd haer lipjes af.
| |
| |
Anagrisina ('t schoonste beeld,
Dat oyt van menschen was geteeld,
De schoonste vrouw van lijf en leên)
Die stort voor Gode haer gebeên;
En heeft door haer gebed begeerd,
Dat schonigheyd mocht zijn verkeerd;
Op dat zy, door mismaekte schijn,
Tot minne noyt verzocht mocht zijn.
O Jesu! die op schoonheyd niet,
Maer op een zuyver herte ziet;
Ik bid, mijn hertje tot u trekt,
Op dat het blijve onbevlekt.
O Jesu! trekt tot u mijn hert,
Op dat het niet verstroyd en werd;
Ey! stort doch zulk een hert in my,
Dat onbevlekt voor u gedy.
Gelukkig acht ik zulk een maegd,
Die 't werelds walligd, en mishaegd;
Die niet meer met de wereld popt,
Maer 't werelds al met voeten schopt.
Bezie, bezie de wereld wel,
't En is maer enkel poppen spel;
Het geen de snode wereld heeft,
Voor die, die na de wereld leeft.
Den mensch, wiens hert het werelds mind,
Die is gelijkerwijs een kind,
Dat al zijn lust en vreugden voed,
Op kinderspel; en poppe goed.
Niet langer heeft de domme jeugd,
In 't poppe spel hun zoetste vreugd;
Niet langer ziet men dat een kind,
De lust van 't kinderspel bemind;
Niet langer, ziet men dat het hert,
Tot kinderspel gedreven werd;
Niet langer mind het kinder vreugd,
Als duurt de kindsheyd van de jeugd.
Het kind gebruykt zijn kindsche tijd;
Maer ach! het maekt zich eenmael quijt,
De lusten van het kindsche hert,
Wanneer het oud en wijzer werd:
Een maegd die in haer jonge jeugd
Verlaet de wereld, en zijn vreugd;
Een maegd die na het eeuwig ziet,
Speeld langer met de wereld niet.
De wereld, die veel herten voed,
In lust tot geld, en werelds goed,
| |
| |
In staet, in pracht, in hovaerdy,
Steld zy, om 't eeuwig aen een zy.
Het eeuwig acht zy meerder waerd,
Als al de vreugde van der aerd;
Zy laet het aerdsch, om 't Hemels gaen,
En neemt het slechtst om beter aen.
De wereld loofd en prijst dien mensch,
Die in de wereld heeft zijn wensch,
En die gestadig woeld en wroet,
Om 's werelds schat, en ydel goed.
De wereld zulke menschen eerd,
Die na de lust van hun begeerd,
Gebruyken weeld, en werelds pracht,
By Gode niet met al geacht.
De wereld loofd alleen die geen,
Die als een God word aengebeên;
En die maer voor een korten tijd,
Zijn aerdschen vyand overstrijd.
De wereld loofd dien mensch op aerd,
Die hier veel geld en goed vergaerd;
De wereld loofd en eerd dien man,
Die steden overwinnen kan.
Maer ach! wanneer men 't wel beziet,
't Is veel, maer nochtans isset niet,
By 't gene dat een maget doet,
Wiens lof ik hoger trekken moet.
Een maegd, die voor een korten tijd,
Om eeuwig lof en vreugde strijd;
Een maegd die door de deugd verwind,
Al wat men in de wereld vind.
Een krijgs held voerd alleen 't geweer,
Om ydel lof van werelds eer;
Dat hy op aerden voerd een strijd,
Dat is om lof van korten tijd.
Dat is om dat hem staet-zucht drijfd,
En werelds eer op 'thoogste stijfd;
Om eer van adel, geld en goed,
Is al zijn strijden dat hy doet.
Ey! zie wat grooten onderscheyd,
Dat tusschen d'een en d' ander leyd;
Den eenen tracht na werelds eer,
Den ander smijtze los ter neer.
Den een mind staet-zucht, eer en goed,
Den ander schoptze met de voet;
En om te komen tot het lest.
De vrage is, wie tracht nae 't best?
| |
| |
Die 't aerdsch bemind, dat haest vergaet,
Of die bemind dat eeuwig staet?
Als ik mijn oordeel zeggen zal,
De maegd heeft verr' het best van al.
Lof zy u, maegden, die 't gemoed,
In zuyverheyd en deugden voed;
Niet door bedwang van eenig wet,
Uw teere jaren voor gezet.
Niet dat u zullix werd geboôn
Van hem, die is een God der Goôn;
Niet dat u eenig mensch dat raed,
Maer om dat gy de wereld haet;
De wereld haet, om 's Hemelsch vreugd,
En 't zuyver mind, uyt lust van deugd;
En 't aerdsch verstoot om 't eeuwig goed,
Dat vruchten baerd in 't reyn gemoed.
Want al wat men ter wereld ziet,
Dat gaet ook met het vleesch te niet;
Maer wat men na de ziele mind,
Zijn schatten die men eeuwig vind.
Gelukkig! die haer jonge leên,
In zuyverheyd God wil besteên;
En om geen zaeken, 't aerdsch verzaekt,
Als dat de ziel na 't Hemelsch haekt.
O! daer men zoo het leven leyd,
Om 't Hemelsch van het werelds scheyd;
Daer vind men vreugde in 't gemoed,
Vreugd, die de ziel in wellust voed.
Gelukkig! die zoo zalig strijd,
De wereld als haer vyand mijd;
En aen de wereld niet en geeft,
't Geen God voor hem geschapen heeft;
Dat is de ziel, dat is de jeugd,
Die God begeerd in ware deugd;
O! teere maegden, reyn geslacht,
Die 't werelds, om de ziel, veracht.
Uzy, ô zuyv're maegden! lof,
Dat gy uyt uwe lentens hof,
Het bloempjen van een reyne jeugd,
Aen Gode offerd door de deugd,
En geen verrotte jaren teld,
Die gy uw God ten offer steld;
Maer die in zoete morgenstond,
Den Hemel offerd uwe grond.
O zalig! die den Heer toewijd,
De eerste jaren van haer tijd,
| |
| |
Het eerste roosjen van haer jeugd,
In groene bladers van de deugd.
Daerom noem ik de deugden groen,
Om dat zy Hemels vruchten voên;
Daerom noem ikze groene blaên,
Om dat haer werken eeuwig staen.
| |
Hoe zullen wy zingen, den Lofzang des Heeren, in een vreemde Lansdouwe? Psalm 136.
Dat deze wereld niet en is onze blijvende plaets, getuygen, neffens anderen, deze woorden;
hoe zullen wy zingen, den lofzang des Heeren, in een vreemde lansdouwe? dat deze wereld een
vreemd land is, daer van getuygen ook alle de Eeuwen, in de welken zoo veel machtige koningen,
en Princen geleeft hebben, zo menig duyzent millioenen der menschen zijn bevonden geweest, en zekerlijk, na eenige jaren, waer zijn zy gebleven? al te zamen van de minste tot de meeste, van de kleynste tot de grootste, door een algemeene dood deze wereld gepasseert. Ziende en wetende, dat 'er niet zekerder is, als de dood, niet onzekerder, als wanneer zy komen zal; hoe is het mogelijk, dat een getrouw, en oprecht Christen, hier in deze wereld levende, en aenhangende metter herten deze vergankelijke ydelheden, God zal kunnen dienen, en loven, na behooren; ten zy zake dat wy onze herten aftrekken van deze wereld, en alle wereldsche dingen; wy sullen God noyt volkomen kunnen dienen, dies wy zeggen met den, H. Augustinus: broeders! zo wy geloven dat 'er een oordeel zal wezen, zoo laet ons wel leven, op dat wy niet qualijken sterven; want nu is het den tijd van barmhertigheyd, en dan zal het den tijd des oordeels wezen. En David zeyd: Heere! verreis de zaligheyd van de zondaers, want uwe rechtvaerdigmakinge en hebben zy niet gezocht.
GEen zoet gezang, nocht spel van snaren,
Geen werelds vreugd, nocht eenig lied,
Noch al wat men ter wereld ziet,
En kan verzoeten mijn bezwaren,
En kan vertroosten mijn gemoed,
Het zy wat vreugde dat men doet;
Wat vreugde kan dat hert verwerven,
Dat herte, dat gekluysterd leyd,
| |
| |
En yder uur op uur verbeyd,
Het vonnis om te moeten sterven?
Eylaes! hoe kan' er vreugde zijn
Voor een die leefd in zulke pijn?
Nochtans wil my Gods aenspraek leeren,
Dat wel een zondig droef gemoed,
Door zang, oft spelen werd verzoet,
Als het geschied tot Godes eere;
Zoo kan men door een Godlijk lied,
Zijn vreugde scheppen in verdriet.
Schoon, dat ik moet als balling swerven.
Hier op der aerde, daer niet is
Dan een verwoeste wildernis;
Daer ik mijn vaderland moet derven,
Ja, leven in verdriet en pijn,
Zoo lang ik hier zal moeten zijn.
Dewijl ik, hier in vreemde landen,
Van alle vreugde ben beroofd,
Alwaer ik mijn bedtoefde hoofd,
Zoo vaek doe rusten op mijn handen,
Mits ik zoo vol van droefheyd ben,
Dat my geen vreugde troosten ken.
Ik, die hier vreemd in dees lanfdouwe,
Niet anders zie, niet anders speur,
Als droeve zuchten, en getreur;
Ik, die hier anders niet aenschouwe,
Als vreemde lusten tot de zond,
In wildernis van quade grond.
Een grond vol zonden en gebreken,
Een grond die niet als doorens draegd,
Waer door de ziele word geplaegd;
'k Zeg dorens die de ziele steken,
Zoo dat 'er niet als droeve smert,
In d' aerdsche grond gevonden werd.
Dies schijnd Gods geest in my te spreken,
Bedroefde ziel! hou doch voor vast,
Dat droefheyds grootste overlast,
Door zang, oft spelen kan verbreken;
Dies mijne geest mijn zieltje dwingt,
Dat het een vrolijk liedjen zingt.
't Is waer, als ik my wel bedenke,
De vreugd verquikt een droef gemoed,
De vrolijkheyd de smert verzoet;
De vrolijkheyd kan droefheyd krenke,
| |
| |
Het hert (by na in rouw versmoord)
Verquikt, als 't spel en zingen hoord.
Den bootsgezel, die Thetis vlieten
Bewandeld, in het holle schip,
En tusschen rots, en tusschen klip,
Eer hy de haven zal genieten,
Zoo menigmael een deuntje zingt,
Terwijl het schip de zee door dringt.
Den herder, die aen groene heyden,
Oft in de bosschen schaepjes drijft,
Al waer hy dikmaels zitten blijft,
Terwijl zijn lammertjensgaen weyden;
Hy hier een geestig liedjen queeld,
Oft daer een vrolijk deuntjen speeld.
Den trouwen waker op den tooren,
Oft diemen 's snachts op schild-wacht ziet,
Die zal zomwijl een vrolijk lied,
In dees zijn moeyten laten hooren,
Op dat zijn moeylijkheyd by nacht,
Met vrolijkheyd word door gebracht.
Voor my, ik kan geen oordeel strijken,
Dat dezen eenigzins misdoen,
Die haer verdriet met vreugde voên;
Maer wat zal ik voorvreugd doen blijken?
Mijn stemme niet gewend dan rouw,
Door 't zuchten van haer droeve vrouw.
Wat wil ik doch mijn vingers quellen?
Dat zy de snaertjes van mijn luyt,
Een zoete vreugd doen schat'ren uyt;
Wat wil ik my tot spelen stellen?
Waer toe met geestelijke dwang
De ziel gebeên, tot spel en zang?
Daer ik zoo lang hier heb gezeten,
G'lijk als in boeyen, daer mijn jeugd
Is afgestorven alle vreugd;
Daer my het speelen is vergeten,
Daer my de droefheyd plag te slaen,
En my het zingen is vergaen.
Hoe wel ik dikmael mijn gedachten,
Door perssing van een droef geweld,
Tot zang oft spelen heb gesteld;
Vond ik, eylaes! my zonder krachten,
Want stem en vingers waren stram,
Als ik tot spel oft zingen quam.
| |
| |
De Zang-Goddinnen alle negen,
(In 't midden van mijn hoogste pijn,
En wilden my niet dienstig zijn;
Maer vielen my al t' zamen tegen;
Gebruykt ik snaer, gebruykt ik stem,
Nocht spel, nocht zang, en hadde klem.
Al wat ik deede was verlooren,
Mijn handeling was heel te niet,
Zoo dat ik nauwelijx een lied,
Van stem, oft luyt, kost laten hooren;
Maer nu ik grijp mijn luyt weêr an,
En zien of ikze toetzen kan.
O doode snaertjes! schept een leven,
En voeg u na de maet van wet,
Die u mijn teere vingers zet;
Ey! wilt een zoet vermaken geven,
Nu ik beziel mijn doode luyt,
Stort zy een zoete wellust uyt.
Die wellust kan my niet vermaken,
Weg! weg met zang en met gespel,
Na and're vreugde ik my stel;
En voeg mijn ziel tot hooger zaken,
Geen vreugde my vermaken ken,
Zoo lang ik hier als balling ben.
Hoe zoud ik my tot vreugd begeven,
Daer ik tot mijne straf ontfing,
Dat ik hier als een vreemdeling,
Moet voor een wijl als balling leven,
Tot dat de dood mijn droefheyd scheyd,
En my in 't ander leven leyd.
Indien Amphions geest (gedreven)
Weêr in zijn eerste woonplaets quam,
En zijn voorgaende wezen nam;
Hy zoud zich niet meer gaen begeven,
Met spel aen zee, oft in het groen,
Nocht rots, nocht bergen danssen doen.
Orpheus (Euridice ontnomen)
Vervald in zulk een droeve schrik,
Dat hy niet eenen oogenblik
Kan weder tot zijn spelen komen;
Niet eens hy weêr zijn harpe sloeg,
Mits hem de schrik de ziel uyt joeg.
Geen werelds spel, geen aerdsche vrougd,
Mijn meer vermaekt oft meer verhougd;
Als ik bedenk de korte tijd,
Als ik bedenk de droeve strijd,
| |
| |
Die ons de snode wereld geeft,
Waer in men maer als balling leefd:
Zoo vind ik daer geen zoeter lust,
Als dat het hert in Christo rust,
Mijn hert in Christi liefde brand,
En zoekt het eeuwig vaderland.
| |
Ontfermt uw mijner, God! na uw groote barmhertigheyt, Psalm. 50.
Alzoo lange als den mensch de zonden onderworpen is, zo en kan hy God niet dienen, maer vervremt, door de zonde, van Gode; en even gelijk de zielē der zondaren van God verlaten werden, alzoo lange zy in den staet der zouden blijven, alzo werd God wederom verzoent en tot genaden beweegd, zo wanneer een zondig mensch zich zelfs spiegeld in zijn geweten, en met een berouwig, leetwezend herte zijn zonden overpeynzende, daer van afkeerd, roepende met David; Heer! ontfermt u mijner, na u groote barmhertigheyd, en na de menigte uwer barmhertigheden, zo doet uyt mijn boosheyd, een zuyver herte schept in my, ô God! en den rechten geest vernieuwt in mijn binnenste; en gelijk de krankē naer het lichaem door de genees-middelē kunnē gesterkt werden en wederō tot gerōdheyd geraken even alzo kan een ongezonde ziele (door zonden van God vervallē) wederom opgerecht, en in Gode vernieuwt wordē, door boete en beterschap, uytstortende zijn herte voor Gode met deze woorden; en zal mijn ziele Gode niet onderdanig zijn; want vā hem is mijne zaligheyd, hy is mijn God, en mijn zaligmaker, ik en zal niet meer wankelen; dat is, alzoo my dē Heer, door zijn geboden de zondē verbied, wil ik die verlaten, en niet meer wankelen; dat is, niet meer in zonden vallē, oft met het herte dezelvivige begeerē. zoo zullen wy mogen zeggen met David; Heer gy hebt vermenigvuldigd uw grootdadighedē, en wederom gekeert zijnde, hebt gy my vertroost.
HOe vaek heeft my het vlees gelokt tot vuyle zonden;
Hoe vaek heeft my de lust aen quaed doens wil gebonden;
Hoe vaek heeft hovaerdy mijn reyne ziel besmet;
Hoe vaek heb ik mijn hert op ydelheyd gezet;
Hoe vaek heb ik gepleegd wellustigheyd van leven;
Hoe vaek heb ik mijn jeugd tot's werelds vreugd begeven;
Hoe vaek heb ik mijn lust in overdaed gezocht,
In alle ydelheyd mijn dagen door gebrocht;
| |
| |
Hoe vaek heb ik gedoold in tijdelijk vermaken;
Hoe meenigmael gehold in goddelooze zaken;
Hoe vaek heb ik mijn jeugd aen werelds vreugd verliend,
De wereld en het vleesch met al mijn hert gediend;
Hoe vaek heb ik mijn oog op staet en pracht geslagen;
Hoe heb ik in de lust gezocht mijn wel behagen;
Hoe heb ik mijn begeert door rijkdoms macht gepeyd;
Hoe menig mensch heb ik gelokt tot ydelheyd;
Hoe vaek heb ik mijn vreugd gezocht in pracht van kleden,
Hoe vaek heb ik de zond gediend met al mijn leden;
Hoe vaek heb ik geweest in 't midden van de jeugd,
In danssen en gespel, in alle werelds vreugd;
Maer als ik over denk dit mijn voorgaende leven,
(Waer toe dat ik my heb zoo menigmael begeven)
Zoo vind ik in 't gemoed door een beweegde geest,
Dat al die werelds vreugd maer ydel is geweest;
De dagen die mijn jeugd als blijde dagen scheenen,
Die zijn gelijk een rook verstorven en verdweenen.
Dies keer ik my tot God en schaf de wereld af,
Wiens wellust bitter is, schoon zy my vreugde gaf;
Tot God keer ik mijn ziel en al mijn gantsche leden,
Ontfermt u mijnder, God! naer uw barmhertigheden.
Ontfermt u mijns, die niet des zondaers dood begeerd,
Wanneer hy zich, ô God! van zijne zonden keerd;
O God! ontfermt u mijns, die met besmette ziele,
Voor uwe Majesteyt, ootmoedig neder kniele;
Berouw, ô Heer! mijn hert in droeve tranen drenkt,
De zonden mijner jeugd, mijn Schepper! niet gedenkt.
O God! die door 't getraen en 't bitterlijke weene,
Genadig zijt geweest Maria Magdalene.
Heb ik wel eer door lust in zonden my misgaen,
Nu zal ik, met Gods hulp, de zonden tegenstaen;
Ach! heb ik schuld gemaekt, mijn God! ik zalze boeten,
Ik buyg ter aerden neêr, en stort my voor uw voeten,
En offer u een hert dat met my zucht en schreyd;
Een hert dat vol berouw en vol leetwezen leyd;
Een hert dat u wel eer vertoorend heeft door zonden;
Een hert dat hulpe zoekt voor dodelijke wonden.
Toond uw genadigheyd aen my die schuldig ben,
En niet meer als berouw uw Godheyd geven ken;
Berouw is u genoeg tot hulpe mijner smerte,
Wanneer het voort komt, Heer! uyt een gemorsseld herte.
Hoe veel mijn schulden zijn, gy scheldze alle quijt,
Wanneer het zondig hert zijn zonden recht belijd;
| |
| |
Hoe veel de zonden zijn die yemand heeft bedreven,
Gy wildze door berouw, den zondaer weêr vergeven;
Berouw, ik zeg berouw in 't zondige gemoed,
Wascht onze zonden af door Christi dierbaer bloed.
Laet uwe Engel my, mijn goede God! geleyden,
Ter plaetze daer ik mach mijn hertje gaen bereyden
Tot boete en berouw, op dat ik neder kniel,
En met een hemels spijs verzadig mijne ziel;
Een spijs, een hemels brood dat Christus heeft gegeven,
Dat brood dat onze ziel in eeuwigheyd doet leven;
Dat brood, dat hemels brood dat uyt den Hemel daeld,
Waer uyt dat onze ziel het eeuwig leven haeld.
|
|
Auteursrechtvrij