Pampiere wereld
(1681)–Jan Harmensz. Krul–
Auteursrechtvrij
[pagina 128]
| |
Sluyt-reden.ZAlig! die tot min genegen,
Zulke minne weet te plegen;
Zalig! die zich vind beweegd,
Dat hy zulke minne pleegd.
Zulke minne, die het leven,
't Alderzoetste weet te geven;
Zulke minne, die 't gemoet,
't Zalig minnen minnen doet.
Zulke min, is niet te vinden
In die geen, die 't minnen minden;
Minne, die een dertel kind,
Aen zijn geyle lusten bind.
Zulke minne, zulke vlagen,
Zijn maer strikken, zijn maer lagen,
Zijn maer netten, die het hert
Vangen, in een droeve smert.
Zulke minne, zulke lusten,
Breken 't minnen, steelen 't rusten;
Minne die Cupido voed,
Gund geen ruste aen 't gemoed.
Deed zy niet Oenone zuchten?
Als haer Paris ging ontvluchten,
En verliet zijn Harderin;
Om der Koninginne min;
Traentjes vlooten langs haer mangen.
Als zy Paris zach bevangen,
Met een lust tot hooger staet,
Daer hy om na Grieken gaet;
Liet met zuchten, en met steenen,
D' herderin haer min beweenen,
Als hy (na een vast bestuyt)
Schaekte Menelatis Bruyd.
Iazon (die zijn losse zinnen
Heeft veranderd in het minnen,
Zoo dat hy zijn trou we brak,
Vluchte, en na Colchos trak)
Liet Hypsiphile in rouwe,
Brak zijn minne, brak zijn trouwe,
Brak zijn minne haer getoond,
Min die haer met tranen looud.
Ariadne, door de baren,
Op het eyland aengevaren,
Lag by Theseüs te rust,
In een zoete minne lust;
Storte tranen aen de Goden,
Als haer minnaer was gevloden,
Na dat hy haer kuysche schoot,
Van het zuyver had ontbloot;
Dies zy, met gewrongen handen,
Liep al zuchtend op de stranden,
Daer zy met het oog vernam,
Of het schip niet weder quam.
Snode micht! uw minne vruchten;
Zijn vermengd met droeve zuchten,
In deschijn van buyten zoet,
Maer in wendig bitter roet.
Wie hebt gy tot min bemogen,
Die zich niet en vond bedrogen?
Wie bevind niet in der daet
Dat uw minne wankel staet?
Weg dan! weg met zulke minne,
Die vol bitter leyd van binne,
Weg Cupido, weg van mijn,
Alum zoetheyd is maer pijn.
Ga naar margenoot+ 'k Zal mijn hert uw lust ontzeggen,
En op God mijn minne leggen;
Zulke minne die is zoet,
Aen de ziel, en in 't gemoet.
Zulke minne, zulke lusten,
Doen 't gemoed in wellust rusten;
God te minnen is een vreugd,
Die 't gemoed en ziel verheugd.
Zulke minne zal ik plegen,
Om tot minne te bewegen
Hem, die na mijn zieltje tracht,
Hem, dien ik mijn minnaer acht.
Mijn beminde is de mijne,
Hy is mijns, ik ben de zijne.
Reyne min in God gevoed,
Valt in alle deelen zoet.
M[e]llik, witte Lely struyken,
Doen mijn zieltje neder duyken
Tusschen 't zuyver van uw blaên,
Om mijn minne te verzaên.
Ik (in schaduw noor gedooken,
Tot den dag zal zijn ontloken,
Tusschen Lelian gevoed)
God seer vierig mannen moet,
Zulke minne kan het leven
Zoete zaligheden geven,
Zulke minne 't herte raekt,
Van het hert een Hemel mackt.
Minne Gods! wild mijn bestralen,
Tot de schaduw neer zal dalen,
Tot ik na mijn laetste dag,
Eeuwig met u leven mag.
Zoets Iesu! mijn beminde,
Wanneer zal ik u eens vinde?
Wanneer zal ik u eens zien?
Daer ik u geduurig dien;
Dat ik een weg na dit leven,
Eeuwig mijn by u begeve,
Zoo lang voed ik mijne zin
Op uw liefde, op uw min.
Zoo verliefd ben ik van zinne,
Zoo verliefd op Christi minne,
Zoo verliefd aen alle kant,
Dat die min mijn hertje brand.
Minne brand wie zal u blussen?
Ach! mijn Bruydegom met kussen,
Als mijn zieltjen uyt dit dal,
Met haer Bruygom rusten zal
|
|