Pampiere wereld

[p. 117]

Het derde boek, van 't eerste deel.
zijnde de Christelyke offerande.

Voor-reden.

DAt wy (Christelijken Lezer) deze rijmen en zangen vereerd hebben met den Naem van Christelyke Offerande, is ter oorzaek, dat zy, getrokken zijnde uyt Gods Woord, U.E. zijn opgeofferd tot aenleydinge van een Christelijk leven, op dat zy door het aendachtig lezen van U.E. (als Christelijk zijnde) Christo mogen op geofferd werden.

Aengezien dan dat wy niet en zijn als door Gode, niets bezitten als het zijne, niet en hebben dat het onze is, ja ons eygen zelfs niet; wien behoord het anders als die gene, die ons dit sterfelijke leven uyt niet heeft voort gebracht? die ons begaefd heeft door zijne goedigheyd; die ons bedeelt heeft door zijn milddadigheyd, niet alleen met tijdelijke nooddruft naer het lichaem, niet met noodwendig onderhoud van dien, niet met gaven en rijkdom; maer noch met hogeren edeler, dat is, met een Geddelijke ziel, en redelijke kennis, door de welke zijne Goddelijke majesteyt beliefd heeft dat wy zouden achterhalen, en leeren kennen, tot wat eynde wy al dezen hebben ontfangen, en op wat wijze wy die zullen leeren gebruyken. Dit ons aerdsch en sterfelijk lichaem (ingestort zijnde een onsterfelijke ziele) begeerd God tot zijnen dienste; zijne Goddelijke gaven besteed tot zijner eeren, de tijdelijke rijkdommen niet tot wellust van onze stinkende vleeschte gebruyken, maer tot bystandder armen, en dat ter eeren zijnes H. Majesteyts naem.

Christelijken Lezer, hoe verkeerd haer vele menschen hier in dragen, leerd ons (God beterd) onze huydendaegschen tijd, in de welke zoo voel gaven en rijkdommen onnuttelijk misbruykt worden. O! bedroefde, en niet min bedurven Eeuwe, in de welke geldzucht en staetziekte zoo inswang gaen, in de welke pracht en hoogmoed overvloedig zijn, gierigheyd en woeker nimmermeer en rusten, in de welke onkuysheyd en wellust t' zamen koppelen zoo veel zielen ter verdoemenisse; ô! droefheyd boven droefheyd voor zoo korten blijdschap; om die zelve te ontgaen, laet ons keeren tot de ze onze offerande, stellende ons voor oogen dien wellustigen en rijken Vrek, wiens ziele, na zoo geleefden leven, ligt begraven in dien stinkenden poel van die eeuwig duurende helsche vlammen; daer en tegen dien armen en geduldigen Lazarus, na alle zijn ellenden en lichamelijke armoede, door de Engelen opgevoerd ten Hemel, is rustende in de schoot van Abraham.

Laet ons dan (Christelijken Lezer) niet met den Rijken man de rijkdommen des werelds,

[p. 118]

tot wellust onzes levens betrachten, niet de ydelheden des werelds, niet zoodanige zaken die zoo zeer valsch zijn als vergankelijk, niet zoodanige dingen, zeg ik, die zoo zeer ydel zijn, als ons lichaem sterflijk is; maer laet onsteken na zodanige schatten en rijkdommen, van de welke wy mogen genieten oneyndelijke vrolijkheden, Hamelsche en Goddelijke wellusten; zalige en eeuwigdurende blijdschappen; welker vreugde noyt ooge gezien, noyt oore gehoord heeft, nocht geener menschen herte heeft kunnen begrijpen; laet ons tot dien eynde gebruyken zoodanige middelen als ons daer toe noodig, van Gode verleend zijn; te weten, oeffeninge van Godvruchtigheyd; arbeyd ter deugden; Christelijke liefde tot God en onze naesten; offerende God Almachtig een offerande der gebeden, en dat op den Autaer van een brandend herte, in de liefde Christi, op dat alzoo, door dien Goddelijken brand, in ons vernietigt mogen worden alle quade genegentheden; derhalven den Christelijken Lezer mitsdezen aenwijzende de springbron van alle gaven, dat is Christus zelve, om aen zijn Heylige en Hemelsche Majesteyt uyt testorten een vuurige liefde des herten in inniger gebeden, op offerende deze woorden aen Christo onzen Zaligmaker:

O Christe Iesu! ik een schepzel van uw Hemelschen Vader, onder worpen alle gebreklijkheden dezes kranken vleesches, aengeërft van, ons eerste Ouders, Adam en Eva, buyge mijn knyen voor uw allerheyligste Majesteyt, dankende uw onuytsprekelijke liefde met de welke gy hebt gearbeyd my uyt den staet der verdoemenisse te brengen in een staet van zaligheyd: niet ontzien te lijden zoo veel pijnen; niet gespaert u Heylig lighaem, maer hebt het zelfde gegevenin handen van die wreede pijnigers, die het met wreede geessels deerlijk gewond en geslagen hebben, jammerlijken uytgerekt op dien galgen-boom des kruys, uytstortende u dierbaer bloed, voor een offerhande aen uw Hemelschen Vader, tot voldoening onzer zonden.

O goede Iesu! ik bid u door dat lijden en sterven, stort in mijn ziel die kracht, dat ik alle dankbaerheyd voor zodanige liefde mach bewijzen; Christelijke osseranden der gebeden, en lofzangenuwe Majesteyt op osseren; door de welke ik mach verkrijgen Goddelijke zegeninge na zielen lichaem, op dat, als ik doende mijn laetste offerande, mijn zielin uwe handen mach bevelen, om met uwe alderheyligste Majesteyt, en alle die zalige Inwoonders des Hemelschen Vaderlands te rusten, en leven van eeuwigheyd tot eeuwigheden, Amen.