Sluyt-reden.
Wat kan minne lust niet baren,
In de menschen tot haer jaren?
Die om deze geyle vreugd,
Breken trouw, en krenken deugd.
Hoor bejaerde, ouwe grijzen,
Wat dat ik u aan wil wijzen;
Heer hoe ik in dit geval,
Lusten zijn maer quade streken,
En die streken zijn te breken,
Zoo gy na de deugd leefd,
En de rede plaetze geeft.
Lust ken door natuur geschieden,
In bejaerde doen gebieden,
Dat men na verzelling haeckt,
En de lust ten eynde maekt.
Dat men door een wettig trouwen,
Mach de lusten onderhouwen,
Hier wil ik niet tegenstaen,
Maer in ‘t schrijven voorder gaen;
My tot sulke menschen voegen;
Die haer zelden wel vernoegen;
Menschen, die haer levens tijd,
Na het laetste eynde glijd;
Menschen die na wet noch reden,
In het minnen leyden aen,
Maer, na dat de lusten gaen;
Menschen, die geen deugden achten,
Om haer lusten te betrachten;
Menschen, die haer zinnen voên,
Hoe men lusten zal voldoen;
Menschen om haer lust te stoken,
Wonderlijke spijze koken;
Zulke menschen wijs ik aen,
Hoe zy hier in zullen gaen.
Ach! de dood wijst ons ter deugden,
En de dood dood geyle vreugden;
Dood, die leerd ons in ‘t gemoed,
Dood, die leerd ons aen de zinnen,
Deugde voor het eelst te minnen;
Lusten als een plaeg te vlien,
Zooze deugdeloos geschien;
Minne als een strik te myen,
Die de ziele brengt in ‘t lyen.
Leer, ey leer, hoe dat gy meugd,
Leeren leven na de deugd;
Leer, om deugden te verwerven,
Alle lust te doen versterven;
Leer, ô mensch! in u gemoed,
Dat de dood de deugde voed.
Dood, een baek van ‘s Hemels vreugde,
Wijst ons op de weg der deugde;
Zalig, die hun laten raên,
Met de deugd ter dood te gaen.
O! die zoo hier op der aerden
Zal die laetste reys aenvaerden,
Die zal vinden dat de deugd
Gaet voor alle werelds vreugd.
Die om deugden heeft gestreden,
Die om deugden heeft geleden,
Die zal in zijn laetste dag
Zien, hoe veel de deugd vermag.
Die zal zien, dat alle weelden,
Die het vleesch, oft wereld teelden,
Aen de ziele zullen zijn,
Geessel slagen, ziele pijn.
O gelukkig! die zijn leven
Tot de deugde kan begeven,
Op de dood gedachten voên,
Om gestadig deugd te doen.
Deugd, een Goddelijk vermaken,
Deugd, die zielen blijd’ kan maken,
Deugd, die onze zielen spijst,
Deugd, die ons ten Hemel wijst,
Deugd, die alle werelds smerte,
Zal verdrijven uyt het herte;
Deugde, die ons door de dood,
Troost in ons geleden nood;
Deugde, die ons in ‘t verscheyen,
Vrolijk zal ter dood geleyen;
Deugd, die onzen laetsten dach
Troost in ‘t sterven geven mach.
|
|
Auteursrechtvrij