Sluyt-reden.
GElijk den dageraet in 't oosten,
De droeve herten kan vertroosten,
Die of door minne ziekt te bed,
Oft door benautheyd zijn belet,
De slaep te gunnen aen de lusten,
Om in de donkre nacht te rusten;
Gelijk het krieken van den dag,
Na dat het onder duyster lag,
De bruyne wolken door komt breken,
Met zonne strael de lucht besteken,
En schiet op bergen, zee, en duyn,
De stralen van zijn goude kruyn,
Die levend doode doen verreppen,
Ja al wat leefd zijn aessem scheppen;
De velden met gebloemde kleur,
De kruyden met een Hemels geur,
De boomen met bedoude bladen,
Bepronken d' Aerd' met hunçieraden.
Gelijkerwijs door deze vreugd,
De mensch in geest en ziel verheugd;
Gelijk dees vreugden kunnen strekken,
Om zielen tot Gods lof te trekken;
Alzoo wensch ik dat mijn gedicht,
Met zoet vermaek den lezer sticht,
En dat mijn rijmen hier geschreven,
Een vrucht ter deugden meugen geven.
O God! ô Schepper! van mijn geest,
Indien ik ben te los geweest,
Zoo dat ik hier oft daer yets miste,
Oft my in eenig deel vergiste,
Waer aen zich yemand vind geraekt,
Zoo bid ik isser yets gemaekt,
Dat reyne zielen mogt besmetten,
Gun my daer beter op te letten;
Wanneer dat ik na dezen dag,
Weêr nieuwe rijmpjes schrijven mag.
O God! of zoo mijn rijm mocht wezen,
Dat al de gene die het lezen,
Dat die, die't hooren ofte zien,
Mach nuttigheyd daer door geschien;
Zijn hier of daer verstroyde zinnen,
Genegen tot onkuysch beminnen;
Is hier of daer een jeugdig hert,
Geplaegt met geyle minne smert;
Word hier of daer een hert gevonden,
Aen zucht van reyne liefd gebonden;
Is hier of daer een hert vol strijd,
Om dat het door de liefde lijd;
Gun dat mijn rijmen oft gedichten,
Haer droeve quelling wat verlichten;
Gund God! dat deze rijmery,
Een ydel hert tot stichting zy,
En dat hy, die'er doeld mach leeren,
Daer door tot beterschap te keeren.
O God! ik bid dat mijn gedicht,
Voor al mijn eygen zelven sticht,
En dat ik zelver mach beleven,
Het geen ik and'ren heb geschreven.
Gund God! het geen ik heb gemaekt,
Dat dat mijn eygen herte raekt,
Te weten, dat ik my mach stellen,
Om lust der zonden neer te vellen;
Dat ik mijn lusten tracht te voên,
Om aen mijn naesten wel te doen;
Dat ik mijn hert en al mijn zinnen,
Mach stellen God voor al te minnen.
O God! dat ik mijn zelven keer,
Tot al de deugden die ik leer,
En daer ik and'ren aen wil prijzen,
Met voorgaen haer dien weg mach wijzen.
't Is yet dat hier de penne doet,
Maer niet genoeg, is 't hert niet goed;
't Is veel, de weg ter deugd geprezen,
En daer toe midd'len aengewezen;
't Is veel, zeg ik, maer niet genoeg,
Ten zy ik my daer zelfs na voeg;
't Is veel, maer niet genoeg bedreven,
De deugd aen and'ren voorgeschreven;
't Is veel, maer niet genoeg gedaen,
Deugd zoeken, zonder voort te gaen;
't Is veel, maer niet genoeg veel weten;
't Is veel, geleerd en wijs te heten;
't Is niet genoeg, geleerd en wijs;
't Is niet genoeg, ik deugden prijs;
| |
't Is veel, maer niet genoeg deugd plegen,
Aen 't hert is 't altemael gelegen,
Dies mijn gebed geoffert werd;
O God! verleen my zulk een hert;
O God! verleen my zulke zinnen,
Dat ik met't hert de deugd mach minnen,
Geen deugden tonen met de mond,
Maer deugden in het hert gegrond;
O God! ô Schepper van mijn leden,
Gun my een hert geneygt tot vreden;
Gun my een hert van zuyver bloed;
Een hert geneygt tot alle goed;
Een hert tot quaed doen noyt genegen;
Een hert dat deugde zoekt te plegen;
Een hert inwendig niet besmet;
Een hert dat op de waerheyd let;
Een hert dat zuyver word bevonden;
Een hert gewapend voor de zonden;
Een hert dat gierigheyd versmaed;
Een hert het geen de logen haet;
Een hert dat wraeklust niet kan lyen;
Een hert om dronkenschap te myen;
Een hert dat schrik heeft voor de hel;
Een hert bevrijd van overspel;
Een hert door liefden aengedreven;
Om arme liens wat meê te geven;
Een hert inwendig zoo gesteld;
Een hert dat noyt zich zelven queld;
Een herte dat zich nimmer stelde
Om mijnen naesten mensch te schelde;
Een hert dat in een anders val,
Zich zelven noyt verheugen zal;
Een hert't geen toond dat Christen teken,
Van yemants val noyt schand te spreken;
Een hert dat na de liefde trekt;
Een hert dat tot medogen strekt;
Een hert dat zich na reên wil stellen,
En over niemant oordeel vellen;
Een hert dat wraek en laster staekt,
Als yemand in verval geraekt;
Een hert dat laster zoekt te myen,
Al most het zelver schade lyen
Een hert dat na de vroomheyd tracht,
Gewillig by gebrek van macht.
Een hert dat zoo gesteld zal wezen,
Behoefd geen laster schand te vrezen;
Een herte hier in wel voldaen,
Kan al het schelden tegenstaen.
Om zulk een herte te begeeren,
Wil ik tot God mijn herte keeren,
Met vleugels van begeerte vlien,
Ten Hemel met gebogen knien,
En doen den Heer mijn offeranden;
O Hemel! doe mijn herte branden
In 't vuyr van liefde, stookt mijn ziel,
O God! voor wien ik neder kniel,
En offer u mijn gantsche leden,
In wierrook-brand van mijn gebeden.
Schept toch in my een reynen geest,
Een hert dat voor uw oordeel vreest;
Een hert dat alle daeg mach buygen,
Om u mijn zonden te betuygen;
Een hert dat in oprechte boet,
In zuchten, en in tranen vloed,
Voorgaende zonden mach verzaken
En nu een beter opzet maken;
Mijn toevlucht neem ik tot den Heer,
Tot Christum, daer ik my toekeer,
Die door zijn dood en bitter lyen,
't leet wezend hert van straf wil vryen.
O Christe Iesu, Godes Soon!
Op dat ik in uw Vaders Throon,
Een hemels leven mogt verwerven,
Voer ik de sprenk; Gedenkt te sterven.
|
|
Auteursrechtvrij