|
| |
III. Handelinghe. I. Uytkomste.
De Vorsten, Thoy.
DE wanden van dees zael die hupp'len van ghenucht,
De mueren al verheught die ryzen inde lucht,
De blau ghesteende vloer: en d'aerde krijght bewegen.
De murmurende beecken juyghen om de zeghen.
Den blyden Hemel reyd, 't ghesternte is verblyt,
Om dat w'ons eenmael sien ghewroken van ons spijt.
Een spijt 't geen onghewoon was voor 't gheslacht te draghen,
De Hemels zyn van bloet en Goddelijck van maghen.
Dorsten ons ouders niet: ha wonder als ick 't hoor!
Self drieschen een Iupijn in 't alderhoochste Choor?
Den Crijchs-Godt Mars die sach door een te licht gheschemel,
Ons Reusen strijt: hy stont en zidderden in d'Hemel.
Wy hoopten bergh op bergh, wy vochten soo verwoet
Dat al de Goon van anghst schier sweeten sweet en bloet.
Alleen voor dese uyr dorst ons een Jode terghen,
Voor wiens onsichtb're kracht wy mosten 't aensicht berghen,
D'Hebree die langh ghenoech ons krachten heeft ontkracht,
Js eyndelijck verrast, die nu zijn vonnis wacht.
Nu Vorsten, wat voor doot of straffe sal hy dulden.
Een yder geeft zijn raet, de langh verleden schulden.
| |
| |
De langh bewesen haet uyt doemelijcke nijdt
Geen swaert te scherp en snijt.
Geen vlam en is te heet om 't leven hem te rooven.
Geen doot is wreet ghenoech: mijn Heeren wilt ghelooven,
Alwaer al d'aertsche pijn gesmolten all's in een,
Zo oordeel ick voor hem, soo isse noch te kleen.
Hoe? sal dan geenen straf ons wraeck-hert konnen stillen?
Ja, wanneer w'hem zien al levende 't vel af villen.
Neen, dat en is niet wel, noch wettelijck gheraen.
Hy heeft ons het meeste leet ghedaen
Met zyn ghezicht: zijn ooghen die te vierich vlamden,
Die branden in zyn hooft, wanneer hy vaeck vergramden,
En sloegh 't onsichlijck volck, hoe heldisch, groot, en grof,
En joegh haer zielen uyt, en wierp haer rif in 't stof.
Dus wort na recht, en re'en , de ooghen hem ghebroken.
Waer inde mensch misdoet daer wert hy in ghewroken.
Die re'en schijnt niet heel vreemt.
Zijn handen de'en meer quaet,
En g'lijck een wijs-gier wel te redenen bestaet.
Ong'luckich is de mensch ond'r alle aerdtsche dieren,
Om dat hy handen heeft, d'handen als bloet-gieren,
Die moorden, doen veel quaets: sy roven, breken trou,
Zijn schadelijck en strengh, dies ick rechtvaerdichst' hou,
'tGeen heyloos hier den mensch ont-deucht door wercken schendich,
Maeckt een verdiende straf: Den booswicht weer ellendich:
D'handen die ons misde'en te wrevelich, en straf,
Wilt door Scherp-rechters bijl na recht doen cappen af,
En handeloos en kan hy ons in 't minst niet deeren.
De wil die is by de Heeren:
Willense dat ick wil, en doense 't geen ick rae.
Gheblint? nu schoon geblint, 'k sta
V re'en niet toe (waerom?) zyn ooghen wy niet vruchten.
Geen ooghen waren 't, maer zyn handen de'en ons suchten.
En handeloos, en is hy ons niet dienstelijck of nut.
Mijn Heeren hoort myn eens, 't ontrijpe raden stut.
De rechtelijcke re'en blindt zynde kan hy malen,
Blint zynde kan hy best zyn ongheluck verhalen.
Blint zynde is hy niet een arm ghevanghen man?
Wie vreest een blinde doch?
De lam-bloetighe straf, van wraeck-lust meerder boghe,
Dan datse d'App'len breeckt van u vervloeckte ooghe.
Scherp-rechter uyt, en weer in.
Scherp rechter, kom, tre voort, gaet heen na rechts besluyt,
En steeckt d'onsalige Jood zijn beyde ooghen uyt.
Hy heeft het wel verdient.
Mijn heucht te wel de smaet die hy ons helden dede.
| |
| |
't Staet my noch voor, helaes, hoe hy mijn Neven sloegh.
En my ghedenckt hoe dat hy al de Vorsten joegh,
Wanneer hy duyzent man door 't kaecks-been send ter hellen.
Nu siet hy ons niet meer die ons ziel placht te quellen.
Gheketent is de geen die al de stricken brack.
Eerst was hy trots, en sterck, nu arm, blint en swack.
Ha wispeltuur'ge Vrou! hoe speeldy met de grooten,
Ghy eert, ghy vleyt, ghy smeeckt, ghy kundt ter neder stooten,
Die g'op het Herojckst, en d'alderhoochst verheft.
Den blixsem alder-eerst den kruyn der Berghen treft.
Vertooninghe waer men Simson, ghebonden zynde, de ooghen uytsteeckt.
Schreyt nu Isralitsche Maeghden,
Want u Hertogh is vermant,
Syn's vyants schoud'ren, lend'nen plaeghden,
Dien Helt, dien Vorst, wonderaer,
De Ioodsche Rey heur schand verwinnen,
Die de rechte rechter druckt,
Is nu't verçiersel der Iodinnen,
Heur glory, roem, pracht, en eer,
Wanneer men hem ghevanghen leyde,
Den blauwen Hemel als bedroeft,
Een reghen-vochte trane schreyde,
't Droef melydende Christal,
De Son die borgh zyn gulde luyster,
En hy blies zyn fackel uyt,
| |
| |
Weckten d'Echo in het duyster,
Als d'Hebree met droeve klacht,
De Gazareensche die hem zagen,
Loofden tot ons' schandt en spot,
Yder een hoordemen vraghen,
Is dat niet dien stercken man,
Laes, bedroefde vrome vechter!
Israels boogh, schildt, en scharm,
O noyt overwonnen Rechter!
Ghy leght nu ter neer ghevelt,
Geen Helden, swaert, noch hun boghe,
Heeft u stouten moet ghemat,
Vermocht op u, maer siet de loghe
Van een snoo door-trocken Hoer,
Die heeft uwe ziel gevanghen,
En u g'heylicht hayr berooft,
Maer zy sal heur loon ontfanghen,
Wie weet hoe 't verand'ren sal,
|
|
Auteursrechtvrij