I. Handelinghe, 3. Wtkomste.
Delila, Simson.
DE min verheucht met ons, met een te lieve lach,
Delila door u liefd haer g'luckigh noemen mach.
De onversaegde borst die 'k eertijdts in 't geschemel,
Door 's vyandts ysre heyr heb vromelijck ghewaeght,
't Stout herte 't geen my noyt verbluft was oft versaeght
Wort moedichlijck bestormt door 't schoonste vanden Hemel.
Dees wapeloosen arm, dees bindeloose handen,
Dees swackeloose le'en, en dit onsich'lijck licht,
Nu voor een vreemde Vrouw, een Philistijnsche swicht,
Die my verstrickt en bind door liefdes sachte banden.
Geen Asclonitsche macht, geen Gasareensche Vorsten,
Geen Ekroniters swaert, noch Asdothiters heyr,
Noch geen reuse van Gath met zijn weef-boomsche speyr,
Die over myne cracht, hun sterckte roemen dorsten.
| |
Maer een so tedre vrouw die heeft myn ziel ghestrenghelt,
Die heeft myn cracht gheboeyd 't zy waer ick gae of stae,
'k Roem voor verwinnarers mijn liefste Delila,
Waer na dat al mijn lust, mijn hert, en leven henghelt,
Die Simson d'Nazareen de Hooftman der Hebreeuwen
Besint, en niet alleen voor u Princes // en booght,
Maer die zijn eenigh heyl in u vooghdes // en ooght,
Die u roem-rijcke roem, roemt wijder als de eeuwe.
De eeuwe zijn ghetelt, in Jaeren afgherekent,
De eeuwen van't begin zijn duerigh voort tot niet,
Maer u deurvierde glans van overschoonheyt m' siet
Van d'een tot d'ander Eeuw in stael pampier ghetekent.
Daer leest, daer leestmen in hoe dat een Gazareense,
Een Sorex edel-Vrouw de werelt overruft,
De schoonste diemen sagh naer menschelijck vernuft,
Die Simson had bemindt al was't een Philisteense.
My wondert, liefste lief, ghebooren beelt'nis schoon
Tot heerschen, door u kracht d'Hebreeuwen of de Jo'on,
Dat ghy mijn vrienden schrick en haet zijt t'alder uuren,
En d'overpreutste dwangh van alle mijn ghebuuren.
En onderwijl de Min, 't zy door haer mommery,
Of door een ander list, die schakelt u aen my,
Ja soo diep als den haet mach wort'len in u beenen:
Noch verder doet de min ons herten t'saem vereenen.
Ghy haet, ick kent, maer wie? mijn Ouders, vrienden, broers,
De haet werdt op de min, de min op d'haet jelours,
D'haet die wil de min, de min wil d'haet verand'ren,
Of laetens onder een gheketent aen malkand'ren,
En so langh als u licht den vier'ghen Sonne kloot
Siet loopen door de lucht, sweerdy myn vrienden doot.
Mijn vrienden zijnse niet u erf-haetse vyanden,
Om dats' u eerste lief door 't vuyr deden verbranden?
Maer nietemin, o Vorst! en Ridders Capiteyn,
O alderbraefste Heldt, die zegerijck 't groen pleyn
Bezaeyt, en bloedich deckt Vrou Terras wyde schoot // siet,
Met naneefs van myn bloet wanneer ghy hyn maer 't hoot // biet.
Hoe wel geen haet hoe groot (hoop ick) vermach te blussen,
(Alwaer 't dat Atropos quam aen mijn lippen kussen)
De min, d'oprechte min, met een ziel-hongher graegh,
Die 't uw mijn Heer, mijn lief en aldervroomste draegh.
En soo sal 't insghelijckx, schoon Joffrouw, mijn beminde,
Van nu te ghener tijdt door ontrouw anders vinde,
t' Vertrouwen van u hoop, al eer 'k uw minne schort,
Den Hemel nimmer gunst of rijcke heyl en stort
| |
Op my: Hoewel 'k een Jood, Hebree, of een Daniter
Voor Gode ben, en blijf: Delila, seght my lieter
V Simson eerstmael eerst t'Himniters Dochter om?
Al haet ick d'Philistijns tot in mijn ouderdom,
Al most den derden voet my stercken (soo te spreken)
Sal ick my aen de smaet der Philistijnen wreken.
Hoewel ick, o Princes! mijn liefste toeverlaet,
Dijn waerdicheyt veracht, versma, verwerp noch haet.
Veel eerder sal de Son thien graden t'rugwaerts keeren,
Of onberoerlijck zijn t'Coelester met zijn Sphere.
Veel eerder sal de Maen haer silver-verwe-wit,
Verand'ren in't Coleur van 't swarte bruyne git.
En d'alderkleynste star, die sal voor onse ooghen,
Veel grooter als de Gloob sich tint'lende vertooghen:
Eer ick mijn soete min verander of verkeer.
t' Waer door u eygen schult.
Dat 's nimmer, waerde Heer.
Delila sy ghetrouw, u zielen-sons vriendinne.
Wie deucht en eer bemind die sal met reden minnen.
|
|
Auteursrechtvrij