Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Vande liefde Godts, sonder de welcke alle deuchden, ende goede wercken doot zijn.

Stemme: Boilduc.
Ofte: Ick moet al quelende met groot verdriet.
Ofte: Schoone Catho, waer toe soo seer ghestoort?

DE liefde is het sterckste datmen vindt,
De Liefde allen teghenspoet verslindt:
Ach! sonder haer, de ziele sterft de doot;
Soo Paulus seght: s'is van verdiensten bloot.

[p. 72]

 

Vredsamigh is de liefde, en gherust,

 

Godts liefde 't vier van haet, en nijdt uytblust.

 

Sachtmoedigh is de liefd' in teghenheyt,

 

Pacientigh, en ghelooft, watmen haer seyt.

 

Godts liefde's menschens hert, en gheest verheught,

 

Die ziele wort omlommert vande deught:

 

Haer onder elck, ootmoedigh nederbuyght,

 

Dit teecken recht de liefde Godts getuyght.

 

Laes! desen mensch is duyster, en verblint,

 

Die haet sijn' broeder, en seght Godt hy mint.

 

Ioannes seght: dit claer in't openbaer,

 

Dat dien mensch, is eenen loghenaer.

 

De liefde baert deucht van bermhertigheyt,

 

Soo Abr'am die wel heeft te werck gheleyt:

 

De pelgrems heeft ghetoeft, en ghelogeert,

 

Dry hebben Godts Persoon ghepresenteert.

 

Den Keyser Titus, maer een heydens mensch,

 

Heeft dese deucht gheoeffent naer Godts wensch:

 

Sprack desen dagh, verloren is ghegaen,

 

Vrienden 'k en heb' heen niemandt deucht ghedaen.

 

Comt liefde Godts, comt in ons herte daelt,

 

Op dat ons ziel, des hemels baen noyt faelt:

 

En sterck met Godt, vast blijve soo ghemeen,

 

Dat haer van u noch doodt, noch pijn, kan scheen.