Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

[p. 73]

Dees voornoemde ziele, nu beoeffent hebbende het eerste, en meeste ghebodt, boven al te beminnen Godt, ontsteken in syn liefde, vertreckt naer de ziele met Iesus haeren Bruydegom in haer eenigheyt, en daer mede eyndight dese gheestelycke oeffenighe.

Stemme: Om een die ick bemin, leev' ick in rauwe.

'K Wil my in dit saysoen, wat gaen verquicken,
In een veldeken groen, uyt 's wereldts stricken,
Op dat ick haer ydelheyt magh vergheten.
Ach! oft dien dagh eens quaem, hy waer my aenghenaem;
Dat wy daer eens te saem, waren geseten.

Com' laet ons gaen te velt, mijnen beminden,

V zal worden vertelt, ghy zult bevinden,
Hoe dat ick hier altijt met u wil rusten,
In dit eenigh lants-huys, verr' uyt 's werelts ghedruys,
T'omhelsen daer u Cruys, dit zijn mijn lusten.

Al vliedend' hebb' ick my, commen versteken,

Op dat ick los, en vrij, met u magh spreken,
Om my soo teenemaele te begheven
In dit playsant vertreck, in dees eenighe pleck;
Heel suyver sonder vleck, voortaen te leven.

Ick weet dat ghy dit wilt, mijn uytvercoren,

Want ghy bemindt de stilt', comt my te voren,
En spraeckt: ick zalse leen inde woestijne:
Haest, u, neemt ras de vlucht, verr' uyt 's wereldts gherucht;
Comt smaeckt hier dees ghenucht', die'k gheev' de mijne.

In my ick nu ghevoel, tot deser stonden,

Dat al 's werelts ghewoel, broet vele sonden,

[p. 74]

 

En onsen gheest soo seer doet verduyst'ren,

 

Dat hy als doof, en blent, Godt wille niet en kent:

 

Noch sich niet en gewent, naer Godts luyst'ren.

 

O schoone wilderniss', soet, aenghenaeme,

 

Ach! u schoon woonste, is oock seer bequaeme,

 

Om elck te leeren kennen sijn ghebreken:

 

Een aerdsche paradaijs, zijt ghy in alderwijs;

 

Wien kan u lof, en prijs, te recht uytspreken.

 

O heremitaige soet, daer altijt groeyen

 

Veel deuchden aen den vloedt, als rooskens bloeyen,

 

En bringhen sich voort een eeuwigh vernoeghen,

 

Lucksaligh die't versint, en d'eenigheydt bemint;

 

Als Godts verkoren kint, sich daer toe voeghen.

 

'k En wensche dan maer hem, mijn uytghelesen,

 

Dat ick hoor sijne stem', aenschauw' sijn Wesen.

 

Ick en wensch oock anders gheen hermitaige,

 

Dan dat ick nu voortaen, t'ghen' ick bemin afgaen;

 

En schouwe wel beraen, veel clappernaige.

FINIS.