Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

[p. 55]

Van den Vos van Gramschap.

Stemme: Wilt herderkens wesen verblydt.

GRammen tooren smet ziel, en lijf,
Door alle sijn quae bedrijf:
't Quae' woordt ghesproken, 't voncxken wordt een vier,
Door't roepen vreet, stampen, en ghetier,
Den tooren vreeckt, op't gen' noyt spreeckt,
Dul als den dwaesen, breeckt kan', ghelaesen,
't Hert wort een vlam, en t'hooft ontsteeckt.

Iacobs sonen toornigh verstoort,

Verraedigh hebben vermoort:
Sichem, en alle d'inwoonders seer vreet,
Naemen de vraeck van hun susters leet;
Veel doender stout, dat hun beraut,
Door't quaet vreken, en 't toornich spreken,
Worden van d'helschen vos gheclaut.

Som', door tooren 't is waer ghebeurt,

Hebben hun selfs vleesch ghescheurt:
M'heefter ghevonden, oock stervende ras,
Van gramschap t' welck te beweenen was.
Zijt dan verschromt, siet waer ghy komt,
Natuur' moet dwinghen, 't vleesch t'onderbringhen,
Eer ghy door gramschap wort verdomt.

Het schijnt dat dien haestighen kop,

Van elck woort den mensch leght op:
Dien opgheresen, doet d'andren veel smert,
Sijn bitter woort, doorsnijdt 's menschens hert:
't Valt d'andren seur, voelt sijn natuer,
Voelt diep die quaele, niet meer van staele,
En is hy, dan den grammen steur.

Ach vriendekens! gramschap vast bindt,

Ghy zult van Godt zijn bemindt:
Die menigh reys, en soo minnelijck seyt:
Kindt leert van my de sachtmoedigheyt.
Ick woon met lust, in 't hert gherust,
Daer d'heete vlammen, vanden quaen, grammen,
Zijn uyt-gheblust, en stil ghesust.