Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Vanden Vos van Nydigheyt.

Stemme: Herders laet u waecken, en wilt blydschap maecken.

DEn mensch was gheschaepen,
Nijdt quam hem betraepen:
Den derden mensch in't aerdsche dal,
Quam tot grooten val.
Sains nijdigh herte,
Baerde soo veel smerte:
Abel heeft vermoort,
Cain heeft Godt verstoort.

Esan oock ontsteken,

Wau't aen Iacob vreken:

[p. 54]

 

Iacob suste ras het gherucht,

 

Stelt sich op de vlucht:

 

Hy socht' niet te twisten,

 

Kende 's duyvels listen;

 

Esaus hert wiert sacht,

 

Als Iacob ghiften bracht.

 

Iosephs broers tempeesten,

 

Nijdigh ghelijck beesten:

 

S'hebben t'schaepken laes verscheurt,

 

Iacob heeft ghetreurt:

 

Sauel oock verbolghen,

 

Ghingh David vervolghen;

 

Sijn welvaert benijdt,

 

Ded' hem aen veel strijdt.

 

Selfs Godt onsen Heere,

 

Wierde benijdt soo seere:

 

Van quaede joden seer fel,

 

Door pijn, en ghequel,

 

Door nijdt liet oock 't leven,

 

Ioann' Baptist' verheven,

 

Herodes verdooft,

 

Ded' af-staen sijn hooft.

 

Men hoort van voortijden,

 

Hoe goe' moesten lijden,

 

Uan menschen seer quaet van aert,

 

s'Hebben goe' beswaert:

 

Godts will' ded' druck stelpen,

 

Wisten hun soo 't helpen:

 

Davids diep ootmoet,

 

Heeft sijnen druck versoet.

 

Wee die als de honden,

 

Nijdigh zijn ghevonden,

 

Doet u selven meeste pijn,

 

V hert smaeckt fenijn:

 

Gheeft d'andren nieu luyster,

 

Maeckt u selfs ziel duyster;

 

Hoe g'hem meer verneert,

 

Hoe hoogher hy regneert.

 

Vrienden elck in't sijne,

 

Lost 't hert van die pijne,

 

Duyvels dienaer blijft niet meer,

 

Gheeft den naesten d'eer,

 

Die ghy selfs wilt hebben,

 

Breeckt nijts spinne webben;

 

Mint uyt goeden gront,

 

Den naesten voorspoet jont.