Hoor die tori! Surinaamse vertellingen

[p. 147]

John Muller
De slip

Zoals elke maandagmorgen zat Balthus ook nu weer tegenover zijn collega's op te scheppen over de amoureuze avonturen die hij in het weekend had beleefd. Dit ging door, tot een oudere collega zei: ‘Jongen, vrouwen worden nog eens je ondergang.’

‘Baas,’ snoefde Balthus, ‘ik kan er ook niets aan doen dat alle vrouwen voor mij vallen. Ik zou zelfs de vrouw van de directeur kunnen pakken.’ Hij keek in de richting van Carlo.

‘Nu is het genoeg,’ zei Carlo die bedrijfsleider was en de directeur bij diens afwezigheid niet alleen in de meubelmakerij maar ook in de slaapkamer verving. Jaloers als hij was, zat die opmerking hem niet lekker en het idee dat die verwaande houtdraaier zijn concurrent zou kunnen worden, maakte hem razend.

Wat als een grapje was bedoeld, kreeg voor Balthus door de reactie van Carlo een nieuwe dimensie. Stel je voor, de vrouw van de baas versieren als wedstrijd met haar minnaar! Ofschoon Carlo niet op het voorstel had gereageerd, zette Balthus de versiermotor meteen in volle kracht vooruit.

In eerste instantie moest ik niets van hem hebben, maar hij hield vol. De werkloods was achter het huis en Balthus vond steeds weer een andere reden om even naar binnen te wippen. Hij complimenteerde mij met de koffie of de soft die ik voor ze bracht of met de heerlijke etensgeuren die uit de keuken kwamen. Dat vond ik wel prettig, want noch mijn man noch Carlo kwam op het idee mij eens te complimenteren.

De volgende maandag had Balthus opvallend weinig te vertellen, maar het komend weekend, zei hij, zou fantastisch worden; dat wist hij zeker. Toen hij later op de dag de koffiebekers kwam terugbrengen, kneep hij mij voor het eerst in mijn bil. Ik keerde mij om en wilde hem net een mep geven, toen hij zei: ‘Ik wil met je naar bed.’ Deze onverwachte mededeling overrompelde mij dusdanig, dat ik snel de keuken uitliep terwijl ik een tyuri [afkeurend] voor hem maakte.

De volgende dag was ik voorbereid en gaf hem geen kans mij te knijpen. Maar hij verraste mij, door op een ongebruikelijk moment

[p. 148]

in huis te komen. Ik stond aan de afwas. Voor ik er erg in had stond hij achter mij, bracht zijn handen op mijn borsten en drukte zich, terwijl hij ze zachtjes masseerde, tegen mij aan. Ik werd slap in mijn benen en moest mij aan het aanrecht vasthouden. Plotseling liet hij me los en fluisterde in mijn oor: ‘Zaterdagavond om half tien bij de guaveboom achter het vliegveld op Zorg en Hoop, oké?’ Ik knikte en hij verdween.

Langzaam verdween de spanning die Balthus in mij had opgewekt en ik kon weer helder denken. Dit werd te gek. Mijn man met zijn bedrijfsleider bedriegen was één ding, maar het ook nog met een ondergeschikte van mijn minnaar aanleggen ging te ver. Hier moest snel een eind aan komen, maar hoe? Ik besloot het met Carlo te bespreken en vroeg hem om 's middags even na te blijven. Toen mijn man in het bad was, vertelde ik Carlo alles en vroeg of hij wist, hoe ik zonder problemen hier een eind aan kon maken.

‘O, dat is eenvoudig,’ zei hij. ‘Je gaat naar die afgesproken plaats, ik kom er ook en als hij er is maak ik hem van kant. Dat gebied is nog bebost; in de wijde omtrek zijn er geen woningen en het vliegveld is 's avonds gesloten. We zorgen ervoor dat er geen sporen achterblijven, zodat de politie ons niet pakt en dan zijn wij beiden van hem af, want ook mij irriteert die vent mateloos.’ Ik huiverde bij de gedachte dat ik medeplichtig zou worden aan een moord, maar het leek mij toch wel spannend. Carlo had alles goed uitgedokterd. Het politieonderzoek zou op een dood spoor eindigen.

De rest van de week kneep en aaide Balthus en ik koerde zachtjes omdat ik het toch ook wel opwindend vond.

Die zaterdagavond douchte ik extra lang. Voor de spiegel staand bekeek ik mijn naakte lichaam van alle kanten. Het idee dat iemand om dit lichaam zou worden vermoord wond mij dusdanig op, dat ik er haast een orgasme van kreeg. Zorgvuldig koos ik mijn ondergoed uit. Het was een heel dun rood minislipje, eigenlijk meer een dunne reep stof met twee veters. Aan de zijkanten zwart kant met daarop veelkleurig-glinsterende pailletjes. Het slipje had ik de week ervoor in het grote warenhuis gekocht. De verkoopster had mij nog verteld dat dit het enige exemplaar in Suriname was. Ze hadden het als een monster ontvangen, maar de klanten vonden het veel te gewaagd en zodoende lag het reeds twee maanden in de la. Ik wilde het wel hebben en bestelde nog zes stuks in verschillende kleuren. Zodra ze er waren zou ik worden gebeld.

Omdat het zoiets unieks was, had ik mij voorgenomen het bij een

[p. 149]

zeer speciale gelegenheid te dragen. Dit was dan die gelegenheid. Ik trok een jurk aan met een strak bovenstuk en een wijde rok, licht en donkerrood gevlekt. Om kwart over negen reed ik weg. Tegen mijn man had ik gezegd dat ik even naar een vriendin op Kwatta ging.

Toen ik bij de guaveboom aankwam stond Balthus er al. Hij had zijn fiets aan het begin van de Coppenamestraat laten staan en had verder gelopen. Ik zou hem wel een lift terug geven.

‘Ik was bang dat je niet zou komen,’ zei hij en wilde mij kussen.

‘Wacht even,’ weerde ik af, ‘ik heb een verrassing voor je. Heb je je flashlight bij je? Mooi. Kijk, ga hier tegenover mij staan en doe het licht niet aan voor ik het zeg. Als ik ja zeg, houd je de flashlight ter hoogte van jouw navel en knipt het dan aan.’ Hij stond ongeveer drie meter van mij af. De nieuwe maan en de sterren aan de hemel gaven net genoeg licht om onze gestalten als silhouetten te laten afsteken tegen de donkere lucht. Ik tilde mijn rok op, zodat de zwoele avondwind vrij spel had tussen mijn benen.

‘Ja,’ zei ik en Balthus knipte het licht aan.

‘Jezus,’ fluisterde hij in stomme verbazing.

‘Blijf staan waar je bent,’ riep ik scherp toen hij een beweging in mijn richting maakte. ‘Wacht even, licht me bij.’ Terwijl hij me belichtte, trok ik langzaam mijn broekje uit en liet het naast me op de grond vallen.

‘Kom,’ riep ik en strekte een arm naar hem uit, terwijl ik met de andere hand mijn tot mijn middel opgerolde rok vasthield. Net toen hij zich in beweging wilde zetten, glinsterde een metalen voorwerp in het vale licht en met een enkele slag van zijn houwer spleet Carlo de schedel van Balthus. De flashlight vloog uit zijn hand en kwam even verder neer. Balthus greep naar zijn hoofd en gilde, maar dat ging snel over in gerochel toen het bloed zijn keel vulde. Toen kreeg ik een orgasme.

Carlo werkte snel en efficiënt. Hoofd, armen en benen werden van de romp gescheiden en in aparte zakken gedaan. De romp werd helemaal uitgekleed, waardoor identificatie via de kleding onmogelijk zou zijn.

Maandagmorgen was Balthus niet aan het werk.

‘Hij zal wel moe zijn van het weekend,’ zei Carlo. ‘Vorige week zei hij toch dat dit een fantastisch weekend zou worden? Nou je weet wat het betekent als hij dat zegt.’

Woensdag meldde de bootsman van het veer Leonsberg-Nieuw Amsterdam dat een plastic zak waar een hand uitstak aan de steiger van Nieuw Amsterdam was blijven haken.

[p. 150]

Vrijdagmorgen meldde politiepost Domburg dat een plastic zak met daarin een hoofd in het afwateringskanaal was gevonden. Later op de dag vroeg het hoofd van het vliegveld Zorg en Hoop om assistentie. Piloten van binnenkomende vliegtuigen hadden gerapporteerd dat ze bij het landen gehinderd werden door de schittering van gereflecteerd zonlicht. Bij een nader onderzoek bleek dat het zonlicht werd weerkaatst door een flashlight. Vlak bij die flashlight lag een in verregaande staat van ontbinding verkerend lijk, waarvan hoofd, armen en benen waren afgehouwen.

Stom dat ik vergeten ben om mijn broekje weer aan te trekken.