Hoor die tori! Surinaamse vertellingen

[p. 51]

Mantoorni Soekdai
Máyá-rupi sab cij hai/Alles is illusie

Er was eens een jongen die door zijn ouders naar een heilig man werd gestuurd om onderricht te krijgen. Toen de jongen na verloop van tijd veel kennis verworven had, regelden zijn ouders een huwelijk voor hem. Een tijdje na zijn huwelijk kwam de jongen nu eens wel, dan weer niet, en toen hij dat enige tijd had aangezien, vroeg de heilige man: ‘Zeg eens, jongen, waarom kom je niet regelmatig meer?’

‘Ik ben weggebleven, heer, omdat ik getrouwd ben. Wanneer ik nu het huis uit ga, zegt mijn vrouw dat ze zonder mij niet leven kan. Daarom kan ik niet weg.’

Toen vroeg de heilige man: ‘Wil je eens zien, jongen, hoe het werkelijk staat tussen je vrouw en jou?’ De jongen stemde in.

‘Goed, ik kom zo en zo laat en ik zal je laten zien hoe je vrouw over je denkt, en hoe je ouders. Wel moet je thuis zeggen dat je eten wilt en dat ze heel goed eten voor je moeten koken.’ De jongen stemde ermee in.

Er werd eten gekookt, en intussen ging de jongen in trance. Toen het eten klaar was, wilde zijn vrouw hem wekken, zodat hij zou kunnen gaan eten. Maar de jongen was in trance gegaan, en het leek alsof hij gestorven was. Er brak een gehuil en geweeklaag uit. De moeder jammerde, de vrouw jammerde: ‘Ach wee, laat iemand hem tot leven wekken - laat mij maar sterven in zijn plaats, maar laat hij leven.’

Toen kwam langzaam de heilige man aangelopen, een pakje kandij bij zich. De moeder vroeg hem: ‘Ach heer, wek alstublieft mijn zoon tot leven, laat mij maar sterven in zijn plaats.’ De heilige man haalde het pakje tevoorschijn, met kandij, en gaf het haar.

‘Hier, neem dit in, en je zoon zal meteen weer leven.’

‘Heer, vertelt u mij, zal ik nog een andere zoon krijgen?’ vroeg de moeder de heilige man.

‘Dat zeg ik je niet. Ik geef je een pakje gif, want je zei dat je wel gif wilde innemen en sterven, als je zoon zou leven. Dus geef ik je een pakje met gif. Neem het in, je zoon zal leven en jij zult sterven.’ Ze antwoordde: ‘Nee heer, vertel me of ik nog een andere zoon zal hebben of niet.’ De moeder trok zich dus terug en de vrouw van de jongen bleef over. Hij zei haar: ‘Hier, neem dit pakje gif in, jij gaat

[p. 52]

dood en je man zal leven.’ Zij zei: ‘Heer, ik kan nog naar mijn ouders gaan, daar kan ik aanschuiven en te eten krijgen. Hij is gestorven, maar ik zal om hem niet ook dood gaan.’

Toen zei de heilige man: ‘Kijk, niemand wil sterven. Ik neem het gif wel in, maar wanneer de jongen weer leeft, moeten jullie hem alles vertellen. Ik neem het in en ben nu aan het sterven, maar ik wil horen, hoe jullie hem vertellen hoe je hem behandeld hebt en hoe na hij jullie staat - dat wil ik horen.’ Zij stemden ermee in. En ze vertelden de jongen, hoe en wat. Die dag verliet de jongen voorgoed zijn ouders en zijn vrouw, en hij werd asceet. Hij zei: ‘In deze wereld heeft niemand een ander, alles is illusie.’

[Vertaald uit het Sarnami door Theo Damsteegt.]