Latijnse gedichten 1607-1620

109 XX 07 1616 Ged., dl. 1 p. 83aant.

Ingens lycei lumen et Camenarum
iam non alumne, sed pater, sed antistes;
Heinsi, procul mortalium supra laudem
conterminum pectus diis; et ex illis
quos {magnus} {divus} olim Scaliger, virum phoenix,
cineres reliquit, quando debitam coelo
mentem in beatas transtulit senex sedes,
renate phoenix; patriae decus, mundi
stupor, meorum finis una votorum,

ergone faustam caelitus diem Phoebus

invexit orbi, sacra qua coram laetus
contempler ora, verba Delphicis longe
potiora dictis aure sedulus captem,
manum manu complectar (impares dextrae!),
hoc dexterae miraculum, quod Eous
adorat, occidens stupet, mea tangam?

Quis me beavit Iuppiter? Quis his divum

invexit oris? Cynthiusne quis forsan?
Ipsus mehercle, cuius, ut sopor fessum
premebat, increpantis haec quasi in somnis
audire verba visus aut fui aut fallor:

‘Quousque tandem patriaeque nutrici

Hagaeque dulci brachiisque maternis
affixus haeres, ac domesticos ultra
volare muros segnior puer cessas?
Non te beabit aulicusve convictus
Hagaeve splendor et scatens voluptatum
rivus, sed illa incomparabili Leida
superba Flandro, sedes alma Musarum.