Latijnse gedichten 1607-1620

95 ←04 09 1613 Ged. dl. 1 p. 48
Domui discessurus valedicoaant.

Tandem, cara domus, vale. Valete,
vernans hortule, tuque, scena blanda
nec posthac oculis videnda nostris,
quae denso lupuli implicata nexu
Phoebei reprimis caloris aestum,
et nostros toties aprica cantus -
leni murmure frondis obstrepente -
Phyllidosque Amaryllidosque amores
audisti et dryadum leves choreas.

Et vos, Thessala, iam valete, Tempe,

te, te, pergula, dico, quae - racemis
hinc illinc redimita pendulisque
nutans fructibus arborum virentum -
centum milia passuum meorum
et tot milia (credo) caeterorum
sensisti, lacrimis quidem subinde
irrorata meis, sed et subinde
fervens tota iocisque risibusque;
et tu, pulchrior ordo liliorum
a dextra, patulas obambulantum
fragranti recreans odore nares;
et vos, mitia poma, pira, pruna,
quae iam linquere cogor immatura;
quicquid denique continetis usquam,
horte, scena, domus - loci venusti -,
supremo hoc iubeo valere verbo.

Hem! Quid dico? Valere? Vosne nostras

umquam credibile est potesse Musas