Sonnetten. Reden vande waerdicheit der poesie

[p. 48]

Aen
Arbele ende Asttrée.aant.

Doorluchtigh paer, wiens lof jck in den boesem queek,

Toen mijn gespannen geest dat pooghde te verklaeren

Hij zocht jn 't hof, in stadt, in 't veldt, in bos, in baeren,

(Om t' wtren zijn begrip) ijet dat vw' glans geleek.

Maer 't zinnelijkste schoon voor vwen lujster week.

Daer bij moght haelen 't pujck van aerd nocht waterschaeren.

Om een gelijkenis, moest hij ten hemel vaeren,

En met een moedt van vier, nae 't vier der starren keek.

Geen lichten maer en vond jck daer van vw' eenpaerigheit,

Behalven avontstar en morghenstar vol klaerigheit,

Dies jck gelijken ging v bejde bij die twee.

Toen quam Vranie met godlijke meewaerigheit:

'T waer wel geleken, maer hier in bestaet de swaerigheit,

Dees' twee zijn een, zejd zij; en Jck, zoo zijn die meê.