Sonnetten. Reden vande waerdicheit der poesie

[p. 47]

[Doen 't eerste mael verscheen, in mijner ooghen zin]

Doen 't eerste mael verscheen, in mijner ooghen zin,

Die krujfde zijd' waer af jck self mijn banden strengel,

En 't dubbel starrelicht, waer om jck leg en hengel,

Gelijk de mug om toorts, tot haer de vlam verslin',

En 't hejligh aengezicht dat jck beschonken vin

Met errenst ende lagh van minnelijk gemengel,

Zagh jck vw' schoonheit aen voor eenen enklen engel,

Mijn lieve licht; en steekt daer noch een engel in?

De zujvre goelijkheên der hemelhoofsche knaepen,

Zijn, naermen ons vermelt, alleen van geest geschaepen,

Men heeft 'er aen hetgeen aenschouwt wordt, meerder niet.

Onzichbre geest, wiens gunst d' onwaerdighe komt stoven,

(Wat sweemt der gotheit bet?) in v gespeurt wordt, boven

Een engelsche gedaent zoo klaer dat mensch ze ziet.