Sonnetten. Reden vande waerdicheit der poesie

(1971)–P.C. Hooft– rechtenstatus



[pagina 46]
[Van purper en van goudt het heerelijk gewaedt] Van purper en van goudt het heerelijk gewaedt Dat 's morghens het toonneel des hemels op komt pronken, 'T en is de zonne niet, maer 't voorspel van haer lonken, De jeughd van 't lieve licht dat in het Oost op gaet. Alsoo de heughlijkheit die voeghelijk beslaet Het aenschijn van Me vrouw, als zij bevroedt de vonken Die leeven in het hart dat jck haer heb geschonken, En is geen lachje, neen, maer lachens daegheraedt. Jn dat gelaet de Min vergiftight zijne schachten. Dan wordt dat kindt een man van meer als eighe krachten, Wat schept Vrouw Venus ujt dat weesen hooghen moedt? Ach deese daegheraedt wel waerdigh aengebeden Blaest op mijns harten vier met zijne frissigheden En schier veel feller brandt als heete middagh doet.