Sonnetten. Reden vande waerdicheit der poesie

(1971)–P.C. Hooft– rechtenstatus



[pagina 49]
[O geestighe Natujr vol jujster zinlijkheit] O geestighe Natujr vol jujster zinlijkheit, Wat moest ghij op vw' dreef, en op vw sneedighst wezen, Wanneer 't v inviel, zoo veel schoonheên t'zaem te lezen, Als zijn, aen 't scheppen van mijn Lief, te kost gelejdt! Die geest, wiens toovertael ujt lieve lippen vlejt, Waen pujrde ghij hem, en die klaerheit nojt volprezen Van 't dobble licht, het welk, als zonnen versgerezen, Haer' heerlijke persoon bekleedt met majestejt? Mijn suffe ziel verdwijnt in diepheit van gedachten, Als zij de wondren ziet der overaerdsche krachten, Van 't hemelsch oogh, en meer als menschelijken mondt. Zulx jck gedwongen ben haer voor godin te noemen. Maer (las!) jck kanze niet als afgodinne noemen, Als zij geen wonder doet tot heeling van mijn' wondt.