Sonnetten. Reden vande waerdicheit der poesie

(1971)–P.C. Hooft– rechtenstatus



[pagina 50]
[Zoo 't ujterlijke schoon mijn' zinnen annerandt] Zoo 't ujterlijke schoon mijn' zinnen annerandt Met flonkering van blos op leelijwitte wangen, 'T en zengt mij maer de borst; 't is vatten en geen vangen. Mijn' vrijheit worstelt flux den Mingod ujt der handt. Zoo 't innerlijke schoon de Deughd, in mijn verstandt Verschijnt met veel sieraets van lof en eer omhangen, Jn open' armen wort het van mijn' geest ontfangen, En stooft mij zachtelijk, maer sticht mij geenen brandt. Maer mijn' liefzieke ziel zich zelve slaet in boeijen, En wenscht, met all' haer' wil, tot smeltens toe, te gloeijen, Jn 't levend vier, dat haer geweldelijk ontfonkt, Als minnelijk gelaet tot borgh van zoete zeden Een welgeschaepen beeldt bevloejt met voeghlijkheden, En d' erentfeste deughd, ujt twee schoon' ooghen lonkt.