Sonnetten. Reden vande waerdicheit der poesie

[p. 35]

Tot Antwoordtschut,
Aende selve.aant.

Niet bij; maer boven selfs Achilles groove schoncken

En dommekraftigh hart, stel jck vw geesten rap:

Dien niet opkomen kan of flux en staense schrap

Die noijt in 't welsandt van de sufferij versoncken.

Granaedsche wol had noijt het gloeijroodt bet gedroncken,

Daer 't voeder verwer was, aen groener krujden sap;

Als kennis heeft gegrijst vw groene vrijerschap:

Waer aen men wordt gewoon zoo goddelijcke voncken.

Maer looft Musaeus, om zijn zielesleepend dicht;

Amphyons vingers tuck ter lujten afgericht;

Of Orpheus sang die 't wild inscharpte tamme zeeden.

'T is ijdelhoofts bestaen. Gewaeght doch ijder landt

Van 't geestverlejden, steens voeghsaemheidt, boomen trant.

Het mijn oock, ijver ist, beken jck, en geen reden.