Sonnetten. Reden vande waerdicheit der poesie

[p. 34]

Aen Heere Constantijn Huighens.aant.

Men voede' Achilles op, met mergh wt leeuweschoncken

Dies siedende' oorloghsucht reed door sijn leeden rap.

Van rusten wierdt hij mat: van woelen frisch: en schrap

Stondt hij veel liever, dan hij stack in lust versoncken.

Maer Huighens inborst, die voor sógh heeft opgedroncken

Der eedle konsten, klaer en sinnesujvrend sap,

Vlamt op het eerlijck' fraeij. Waer nae sijn vrijerschap

Wt allen ijver rent, geprickt van heilghe voncken.

Dies luistren nu sijn lujt, sijn stem, sijn streelend dicht,

Nae wetten van dien geest op alles afgericht.

Nae dese schickt zich 't pujck zijnre' wtgeleesen zeeden.

Doch dit 's maer voorspel. T'hans de welvaert van sijn landt

En vrijgevochten volck, aenstellen wil haer trant,

Op maetslagh eener siel soo vol van rijm en reden.

Omnibus Jdem.