Liederen en gedichten

[p. 28]

Sonnetaant.

Wanneer door 's werelds Licht de blindgeboren jongen
gezicht verkreeg, hij stond verwonderd en bedeesd.
Beweging, kleur, de vorm van plant, van mens, van beest
verbluften zijn gedacht', en liefelijk besprongen;

voorts sloten, torens schier ten hemel hoog gesprongen,
het tijdverdrijf van 's mensen onderwind-al-geest,
maar de zichtbare god, de schone zon, het meest.
Zijn tonge zweeg-'t gemoed dat riep om duizend tongen.

Zo is het ook, mijn licht, wanneer gij mij verschijnt
en dat mijn ziel ontdekt uw ziels sieraden vijndt
die 't oog van mijn gemoed, dat tot hen strekt, gemoeten,

dan zwelt mijn hart van vreugd en van verwond'ring diep
en danke jegens u en jegens die u schiep,
totdat het barst en valt gebroken voor uw voeten.