Liederen en gedichten

Sonnetaant.

Schoon' ogen, die vermoogt te nemen en te geven
de zielen die gij wilt door uwe hersenstrik,
die met het spelen van een vriendelijke blik
zo vaak ontsteekt en blust de vlamme van mijn leven,

ach, in wat dampe moet mijn ziel onzeker zweven
door wreev'le nijdigheid en 't ongeval vol schrik,
met haar verbolgen storm en zwarte wolken dik,
sinds dat ze tussen mij en u, mijn zonne, dreven!

Charifa', in deze nacht, in deze hel vol smart
neem ik mijn toevlucht tot uw beeld, dat in mijn hart
zo groot verheven staat en vult alleen mijn zinne,

maar uit haar klaarheid, laas! mij geen verlichting rijst,
en zij doet meer niet dan dat zij mij annewijst
(hulpeloze' afgodin) op u alleen, godinne.