Gehuchtenboek

Maaslandse gezichten

Piepertaant.

Alsof het zich wegstopt in de heuvel ligt de Piepert bij Eijs, doodlopend in het waterwingebied. Een groot hek

[p. 68]

houdt je staande. Links zijn er ruwe, chaotische weilanden met kruiden, opschietende bloemen, welige, onverwachthoge grassen en zich in de breedte uitdijende struiken. Het land daarachter klimt omhoog waar een door klare zon beschenen ruimte begint. Een snede door het landschap blijkt een weg te zijn waarover nu en dan een auto als een insekt langzaam verschijnt en weer wegloopt.

In de Piepert duiken de huizen weg, kijken op tegen de heuvel rechts die naar het bos loopt dat, met wakken van groene weilanden ertussen, hoger klimt, totdat het gekromd ligt op de rug van het land.

Verweg zijn er stemmen, maar pas als ik bij een hek sta dat uitzicht biedt op de heuvel met het bos zie ik in de verte kinderen die nu rustig bij elkaar zitten tussen het oorverdovend stille groen.

De huizen in de Piepert bij Eijs zijn stil en hebben zich opgetuigd. Ze liggen losjes bij elkaar, vier in getal en vertellen elkaar op gehoorsafstand hun wederwaardigheden. Altijd komt er het zwijgen tussen, want er is niets zozeer overheersend op dit stukje aarde als zwijgen.

Op de helling ligt een groentetuintje, het ligt scheef en afgepaald met zijn doodgewoon groentegezicht daar op de kleine heuvel, tegenover de boerderij, waar de oude boer met zijn vrouw aan de deur staan. De kleur van de deur voegt zich naar hun uiterlijk. Ze nemen van elkaar de grondtoon over, huis en mensen. En zo is het goed.

Je moet terug als je eenmaal de weg naar de Piepert genomen hebt. Alleen de wandelaar zou verder kunnen als hij een schuin pad naar boven neemt. Maar hij moet zich dan wel toegang verschaffen tot afgepaalde weilanden.

Je draait beneden wat rond, kijkt uit op het heuveltje, luistert naar de verre stemmen van kinderen en staart naar de ouderwetse onbedaarlijke weilanden nabij het waterwingebied vol ongekamde kruiden en grassen.