Gehuchtenboek

Maaslandse gezichten

Melleschetaant.

Beneden in Melleschet ligt een ruïne. Kinderen zijn tussen de oude muren aan het spelen. Ze hebben stokken in hun hand die ze hanteren als geweren. Op een daarnaast gelegen heuvel sluipen kinderen door het struikgewas en schieten met hun stokken naar de kinderen beneden, die zich verdekt opstellen tussen de muren van de ruïne.

De ruïne is van de ENCI die hier haar bedrijf gehad heeft voordat ze naar Maastricht vertrok. In deze streek van Vijlen zijn nog sporen zichtbaar van de afgravingen van het bedrijf en er lopen gangen, overwoekerd door gras. Melleschet: hier en daar verstrooid een wit huisje, lange, langs de wegen lopende hagen, popperige vakwerkhuisjes die hun uitdagende witheid neergelegd hebben tegen de herfst van het land.

[p. 54]

Langs het restaurant Vijlenhof naar beneden lopend kom je in het dal dat weer langzaam oploopt naar boven, naar het Vijlenerbos. Als we voorbij gaan stijgen geuren van erwtensoep op uit het restaurant. De gelagkamer wordt beheerst door een groot schilderij in de schouw. Het is van de hand van de Maastrichtenaar Alfons Olterdissen, de man die zoveel Maastrichtenaren en anderen tot op de dag van vandaag met zijn dialect-vertelsels blijft bekoren. Het grote portret stelt keizer Justinianus voor, gezeten in zijn heerschappij. Hij is een jonge God zoals hij daar zit, bleek van gelaatstrekken, ernstig en hooghartig. Een mooie, schone jongeling, waarschijnlijk een Maastrichtenaar die voor de schilder model stond.

Melleschet, Rott, Groeneweg: gehuchten aan de voet van het Vijlenerbos. Groenewegen kronkelt zich naar boven langs schaarse huizen op het terzijde gelegen land. Ganzen komen snaterend naderbij.

Halverwege overvallen ons de zoete geuren van brood. We kijken rond maar zien geen bakker. Een via 'n stenen trap te bereiken langgerekt huis blijkt de bakkerij te zijn waar de geuren vandaan komen. Onweerstaanbaar voeren ze ons naarbinnen waar broden, vla's en ‘Platzen’ (een typische lekkernij) ons doen watertanden. De bakker woont er helemaal verloren in het land, maar wie hem zoeken weten hem te vinden.

Bleek, teer bladgewas langs de weg waarin vogeltjes hun laatste wijsjes zingen tot aan het bos waar een boer ons wijst op zijn koeien die tot in de verte hun heldere kleuren heffen, boven de herfst uit.

[p. 55]

Grijzegrubben

[p. 56]

Heppeneert

[p. 57]

Melleschet

[p. 58]

Oud-Valkenburg